Népszerű bibliai igeversek innen: Лк 5

Megosztás

А вара, ойлен чарнымеке, Симонлан каласен: «Келге верыш кае. Колым кучаш тушан вапш-влакдам шуыза».

«Туныктышо, – вашештен Симон, – ме йӱдвошт тыршенна да нимом кучен огынал. Но Тый каласет гын, мый вапшым шуэм.» Нуно тыгак ыштеныт да тунар шуко колым кученыт, вапшыштат кӱрышталташ тӱҥалын.

Но Тудо тымык верыш кумалаш коштын.

Мый чын ыштыше-влакым огыл, а языкан-влакым языкым касарыкташ да Юмо деке савырнаш ӱжаш толынам».

Тидым ужмеке, Иисус ончылан Симон-Петр сукен шинчын да каласен: «Господь, мый дечем кораҥ, мый языкан айдеме улам!»

Иисус нунылан вашештен: «Таза еҥлан огыл эмлызе кӱлеш, а черлылан.

Вара, кок пушге серыш лукмеке, нуно чыла коденыт да Тудын почеш каеныт.

Икана Иисусын ик олаште лиймыж годым уло капге проказе черан еҥ толын. Иисусым ужмеке, кумык возын да сӧрвален ойлаш тӱҥалын: «Господь, паремдынет гын, мыйым эрныктен кертат». Иисус кидым шуялтен, тудым тӱкалтен да каласен: «Паремдынем, эрне». Проказе черже тунамак пытен.

А Иисус нерген мут утларак веле шарлен, пеш шуко калык Тудым колышташ да черыштым паремдыкташ толын.