ЁВА 24:1-25
ЁВА 24:1-25 Біблія (пераклад В. Сёмухі) (ББЛ)
Чаму не схаваныя ад Усемагутнага часіны, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных? Межы перасоўваюць, гоняць статкі і пасьвяць у сябе; у сіротаў зводзяць асла, ва ўдавы бяруць пад заклад вала; бедных спіхваюць з дарогі, усе прыніжаныя зямлі вымушаны хавацца. Вось яны, як дзікія аслы ў пустыні, выходзяць на дзею сваю, устаючы рана на здабычу; стэп дае хлеб ім і дзецям іхнім; жнуць яны на полі не сваім і зьбіраюць вінагарад у бязбожніка; голыя начуюць без покрыва і бяз вопраткі на сьцюжы; мокнуць ад горных дажджоў і, ня маючы сховішча, ціснуцца да скалы; адрываюць ад саскоў сірату і з убогага бяруць заклад; прымушаюць хадзіць голымі, без адзеньня, і галодных кормяць каласамі; паміж сьценамі чавяць алей аліўкавы, топчуць у чавілах і прагнуць. У горадзе людзі стогнуць, і душа забіваных енчыць, і Бог не забараняе гэтага. Ёсьць сярод іх ворагі сьвятла, ня ведаюць ягоных шляхоў і ня ходзяць па сьцежках ягоных. На золку ўстае забойца, забівае беднага і ўбогага, а ўначы бывае злодзеем. І вока пералюбніка чакае сутоньня, кажучы: нічыё вока ня ўбачыць мяне, - і захінае твар. У цемры падкопваюцца пад дамы, якія ўдзень яны прыкмецілі сабе; ня ведаюць сьвятла. Бо ім раніца - сьмяротны цень, бо яны знаёмыя з жахамі сьмяротнага ценю. Лёгкі такі на паверхні вады, праклятая доля ягоная на зямлі, і не глядзіць ён на дарогу садоў вінаградных. Засуш і сьпёка паглынаюць сьнегавую ваду: так апраметная - грэшнікаў. Няхай забудзе яго нутроба матчыная; няхай ласуецца ім чарвяк; няхай не захаваецца пра яго памяць; як дрэва, няхай зломіцца беззаконьнік, які прыгнятае бязьдзетную, якая не раджала, і ўдаве ня робіць дабра. Ён і дужых зводзіць сілаю сваёю; ён устае, і ніхто ня пэўны за жыцьцё сваё. А Ён дае яму ўсё для бясьпекі, і ён на тое абапіраецца, і вочы Ягоныя бачаць шляхі іхнія. Падняліся высока, - і вось, няма іх; падаюць, і паміраюць, як і ўсе, і, як вярхі каласкоў, зразаюцца. Калі гэта ня так, - хто выкрые мяне за ману і ў нівеч аберне словы мае?
ЁВА 24:1-25 Біблія (пераклад А.Бокуна) (БББ)
Чаму ня вызначаны час [суду] Усемагутнага, і тыя, што ведаюць Яго, ня бачаць дзён Ягоных? [Бязбожнікі] межы пераносяць, рабуюць статкі і пасьвяць іх, асла ў сіротаў адбіраюць, бяруць у заклад вала ў удавы, убогіх спіхваюць з дарогі, і ўсе прыгнечаныя зямлі змушаныя хавацца. Вось, як аслы ў пустыні, выходзяць [небаракі] на працу сваю, шукаючы хлеб для дзяцей у стэпе. Жнуць яны траву на полі і зьбіраюць вінаград у бязбожнага, начуюць голыя, без адзеньня, і ня маюць чым накрыцца ў холад, мокнуць у гарах ад дажджоў, і, ня маючы прытулку, туляцца да скалаў. Адрываюць сіротаў ад грудзей, і ад убогіх бяруць заклад. Голыя ходзяць яны, без адзеньня, і галодныя носяць снапы. У мурах выціскаюць алей, і ціснуць віно ў тоўчні, і смагнуць. У гарадах, паміраючы, стогнуць; душа калечаных крычыць, але Бог не зважае на зло. Яны бунтуюцца супраць сьвятла, і ня ведаюць шляхоў Ягоных, і не сядзяць на сьцежках Ягоных. На сьвітаньні ўстае забойца, забівае ён беднага і ўбогага, і ноччу ходзіць як злодзей. Вока чужаложніка чакае цемры, кажучы: “Ня ўбачыць мяне вока”, і хавае твар свой за заслонай. У поцемках падкопваюцца пад дамы, а днём замыкаюцца, і ня ведаюць яны сьвятла. Бо раніца для іх усіх — цень сьмерці; бо ведаюць яны жудасьці цемры. Лёгкі ён на абліччы вады, і праклятая доля ягоная на зямлі, і ня вернецца ён на шлях да вінаградніку. Суш і сьпякота высушылі воды сьнегавыя, і гэткая адхлань для тых, што саграшылі. Няхай забудзецца пра яго ўлоньне [маці], і няхай смакуюць цела ягонае чэрві, няхай не застаецца памяці пра яго, але як дрэва няхай зломіцца беззаконьнік. Ён пасьвіцца з бясплоднай, якая не нараджала, і ўдаве ня робіць дабра. Ён здужвае сілай сваёю магутных, ён устае, і [ніхто] ня мае пэўнасьці ў жыцьці сваім. [Бог] дае яму месца бясьпекі, і ён на гэта абапёрся, але вочы Ягоныя — на шляхах іхніх. Падняліся яны трохі, і няма іх, і паніжаны, і прападаюць, і зрэзаныя яны як каласы. Калі гэта ня так, хто зможа мяне аспрэчыць і марнотай палічыць словы мае?»