Я вельмі ўзрадаваўся ў Госпадзе, што вы ўжо зноў пачалі клапаціцца пра мяне; вы і раней клапаціліся, але вам ня спрыяла нагода.
Кажу гэта не таму, што патрэбу маю; бо я навучыўся здавольвацца тым, што ў мяне ёсьць:
умею жыць і ў гароце, умею жыць і ў дастатку; навучыўся ўсяго і ва ўсім, насычацца і галадаць, быць і ў раскошы і ў нястачы.
Усё магу ў Ісусе Хрысьце, Які мацуе мяне.
Нарэшце, вы добра зрабілі, што ўзялі ўдзел у смутках маіх.
Вы ведаеце, Піліпяне, што на пачатку зьвеставаньня, калі я выйшаў з Македоніі, ніводная царква, апроч вас адных, ня брала ўдзелу ў маіх выдатках і прыбытках;
вы і ў Фесалоніку і раз і два дасылалі мне на патрэбы.
Ня тое, каб шукаў я дароў; а шукаю плоду, які памнажаецца на карысьць вам.
Я атрымаў усё і маю занадта; я задаволены, атрымаўшы ад Эпафрадыта гасьцінцы вашыя, - салодкія пахошчы, ахвяру прыемную, спадобную Богу.
Бог мой няхай адшкадуе вам на любую патрэбу вашую, ад багацьця Свайго ў славе, празь Ісуса Хрыста.
А Богу і Айцу нашаму слава на векі вякоў! Амін.
Вітайце кожнага сьвятога ў Хрысьце Ісусе. Вітаюць вас браты, якія са мною.
Вітаюць вас усе сьвятыя, а найболей з кесаравага дома.
Мілата Госпада нашага Ісуса Хрыста з усімі вамі. Амін.