Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу:
Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло.
Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня;
выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці;
абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю;
пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых;
акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае,
і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй;
крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сьцежкі мае.
Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы;
скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне;
напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы;
паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго.
Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго.
Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном;
скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам.
І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні,
і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада.
Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын.
Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне.
Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся:
зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль:
ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая!
Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго.
Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго.
Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада.
Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй;
сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго;
кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»;
падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем,
бо не навек пакідае Гасподзь.
Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй.
Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых.
Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі,
калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга,
калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь?