2 КАРЫНФЯНАЎ 5:1-16

Бо ведаем, што, калі зямны наш дом, гэтая хаціна, зруйнуецца, мы маем ад Бога жытлішча на нябёсах, дом нерукатворны, вечны. Таму якраз мы і стогнем, хочучы апрануцца ў нябеснае наша жытлішча; толькі б нам і апранутым не апынуцца голымі. Бо мы, пакуль у гэтай хаціне стогнем пад цяжарам, бо ня хочам распрануцца, а апрануцца, каб сьмяротнае паглынута было жыцьцём. На гэта якраз і стварыў нас Бог і даў нам задатак Духа. Дык вось, мы заўсёды лагодзімся; і як ведаем, што, пакуль сталюючыся ў целе, мы далёка да Госпада» бо ходзім вераю, а ня бачаньнем, дык мы лагодзімся і хочам лепей выйсьці зь цела і ўсталявацца ў Госпадзе, і таму рупліва намагаемся, ці сталюючыся, ці выходзячы, падабацца Яму; бо ўсім нам трэба зьявіцца перад судовым тронам Хрыстовым, каб кожнаму атрымаць згодна з тым, што ён рабіў, жывучы ў целе, добрае ці благое. І вось, ведаючы страх Гасподні, мы настаўляем на розум людзей, а Богу мы адкрытыя; спадзяюся, што адкрытыя і вашым сумленьням. Ня зноў даручаем сябе вам, а даём вам нагоду хваліцца намі, каб мелі вы што сказаць тым, якія хваляцца абліччам, а ня сэрцам. Калі мы выходзім зь сябе, дык дзеля Бога; а калі сьціплыя, дык дзеля вас. Бо любоў Хрыстовая абдымае нас, а мы разважаем так: калі адзін памёр за ўсіх, дык усе памерлі. А Хрыстос за ўсіх памёр, каб тыя, што жывуць, ужо ня дзеля сябе жылі, а дзеля памерлага за іх і ўваскрэслага. Таму ад сёньня мы нікога ня ведаем па плоці; калі ж і ведалі Хрыста па плоці, дык сёньня ўжо ня ведаем.