ПРЫПОВЕСЬЦІ 26:13-28

Гультай кажа: «Леў на шляху! Леў на плошчы!» Дзьверы варочаюцца на завесах сваіх, а гультай — на ложку сваім. Гультай хавае руку сваю ў місе, і яму цяжка падняць яе да вуснаў сваіх. Гультай мудрэйшы ў вачах сваіх за сямёх, што адказваюць з разуменьнем. Хапае сабаку за вушы той, хто мяшаецца ў чужую спрэчку. Як вар’ят, які кідае агонь, стрэлы і сьмерць, так чалавек, які падманвае бліжняга свайго і кажа: «Гэта я жартую». Калі няма дроваў, агонь гасьне, калі няма пляткара, звадка сьціхае. Вугаль — для жару, дровы — для агню, а чалавек сварлівы — для распальваньня спрэчкі. Словы пляткара — як прысмакі, яны зыходзяць у глыб нутра. Як гліна, паліваная срэбрам з жужалем, так гарачыя вусны і ліхое сэрца. Ненавісьнік прыкрываецца вуснамі сваімі, а ў нутры сваім рыхтуе ашуканства. Калі ён робіць лагодным голас свой, ня вер яму, бо сем брыдотаў у сэрцы ягоным. [Чыя] нянавісьць прыхоўваецца ашуканствам, таго ліхота выявіцца перад грамадою. Хто капае яму, той уваліцца ў яе, і хто пакоціць камень, на таго ён вернецца. Брахлівы язык ненавідзіць пакрыўджаных ім, і вусны лісьлівыя вядуць да загубы.