ЁЎ 37:1-13

Ад гэтага дрыжыць сэрца маё, і яно зрушылася з месца свайго. Слыхам слухайце гук голасу Ягонага і грымот, які выходзіць з вуснаў Ягоных. Пад усім небам Ён пускае яго, і бляск Ягоны — аж да краю зямлі. За ім грыміць голас, грыміць голас велічы Ягонай, і Ён не спыняе яго, пакуль ня будзе пачуты голас Яго. Грыміць Бог голасам страшным Сваім, і чыніць рэчы вялікія і незразумелыя. Ён гаворыць сьнегу: “Зыйдзі на зямлю”, залеве дажджовай: “Будзь залевай дажджу вялікага”. Ён кладзе пячатку на руку кожнага чалавека, каб усе людзі ведалі справы Ягоныя. І зьвер хаваецца ў логавішча і жыве ў пячоры сваёй. З поўдня прыходзіць бура, а з поўначы — холад. З подыху Божага зьяўляецца лёд, і паверхня вады ільдом сьціскаецца. Вільгацьцю Ён напаўняе аблокі, і хмары разганяе сьвятлом Сваім. І асьвятляе яно ўсё кругом паводле волі Ягонай, каб рабіць усё, што загадае Ён на абліччы сусьвету. Ці то на пакараньне зямлі, ці то дзеля міласэрнасьці Ён наводзіць яго.