Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ मर्कुस 4

Pín

तब येशु सन्सिऊ ओटन आन्ढीजन आहप्काहौ, ओटन समुन्दरल छालयाङजन ऐआढोव, “शान्त ताहन्ते! दिङन्ते!” ओटन आन्ढी थामिसिऊ ओटन भ्याई हेसाङवाङ। येशुले नकाङजन आढोवाङ, “जे दानाङ आवाए छ्याएच्यो? जेल्योङ अझ बै बिस्वास मालेऊ?”

तर नकाङ भ्याईज छ्याएवाङ ओटन रारां छ्योङौ लागिवाङ, “ईका काङ्का? आन्ढी सनर समुन्दरले बै इकाल परीम मानिज्याऔने।”

येशु ओलजै डोङ्गाल छिन्ङन्ता पोल तोलोअ वूम नाएस्यु आम्वाईज्याऔक, नकाङै ओलजन ऐढास्यु रासोचटौ, “औ गुरुज्यू, गे सिङा गेलन्या नैति नङजन आतिइ मालेव रों?”

येशुले नकाङजन फरि ऐआढोवाङ “जे जो थएच्यो, नकात ध्यान योंचिते। दानाङभन्या ज्वाए मानस्यु जे योंचिर जे ओवाए डोएच्या। ओटन जेजन ओटन बै भ्याई यांन्यालेसिया।

येशुले ऐलेऊ “परमेस्वरलं राज्य ऐटाइन्या हो कि काङ्का तोलोअ रुले येङल धूर आवाहौमन, ओटन ना रिउल रुक कन्बै, सन्सिज्याकन्बै लाअ रिउ ना धूर तुसाहा ओटन घिया, तर ना कढाई घिऊ नाजन थाहै माताइदी।

यदि जोल थएन्या नाले नकाले ग्याथटौत्या।”