Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Geinis 32

Pín

Acht ars eisean: “Ní Iacob glaodhfar ort (feasta) acht Israel, óir má bhí tú láidir in-aghaidh Dé, nach láidre bhéas tú i n-aghaidh daoine?”

Agus ars eisean leis: “Scaoil amach mé, tá bánú lae ann.” D'fhreagair sé: “Ní scaoilfidh, (no) go dtí go mbeannóchaidh tú mé.”

D'fhan sé-a aonar; agus féach! Bhí fear a' corraidheacht leis go maidin.

Agus thug Iacob Phanuel mar ainm do'n áit, a rádh: “Chonnaic mé Dia, aghaidh-ar-aghaidh, agus tá m'anam slán.”

Agus nuair mhothuigh sé nach raibh se ábalta é a threasgairt, bhain sé greim as feitheóig a mhása, agus ar a bpoinnte sin chúib sé.

Agus ars eisean: “Cad is ainm duit?” D'fhreagair sé: “Iacob.”

D'fhiafruigh Iacob de: “Innis dom, caid é an t-ainm glaodhtar ort?” D'fhreagair seisean: “Cad chuige fhiafuigheann tú díom?” Agus thug sé a bheanacht dó annsin—ins an áit sin.

Ní fiu mise an chuid is lugha de do thrócairí uile, ná de d'fhírinne atá coimhlíonta agat do do sheirbhíseach, le mo bhata thriall mé thar an Iordan so; agus anois tá mé a' pilleadh agus dhá scaifte (buidhean) liom.

D'á bhrigh sin ní itheann clann Isréil go dtí an lá atá indiu ann, aon fheitheóg, a chúib i mása Iacoib, óir bhain sé greim as feitheóig a mhása agus chúib sé.

Agus arsa Iacob: “A Dhia m'athar Ábraham, agus a Dhia m'athar Isaac, A Thighearna a dubhairt liom, ‘Pill chun do thíre féin, agus d'áit dhúthchais, agus bhearfaidh mise aire duit,’

Saoirigh mé ó láimh mo dh'reathar Ésau, óir tá eagla mhór orm roimhe, d'eagla go dtiocfadh sé, agus an mháthair a chur chun báis maille leos na páisdí.