Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ لوقا ۱۳

Pín

عیسی بفرمأسته: «آسمانٚ در تنگه. وأ سعی بوکونید او درٚ جأ بودورون بیشید. شمرَ وأ بگم کی خیلی‌یأن خوأییدی او تنگامٚ درٚ جأ بیشید ولی نتأنیدی.

اویه ایتأ زنای ایسَه‌بو کی پلیدٚ روح هیجده سال اونَ علیلَ کوده‌بو. اونٚ کمر غوز بأورده‌بو و نتأنستی خو پا سر راست بِیسه. وختی عیسی او زنأکَ بیده، اونَ دوخوأده خو ورجأ و بفرمأسته: «تو تی مریضی جأ شفا بیگیفتی.»

بأزین عیسی خو دسأنَ اونٚ رو بنَه و هو وخت اونٚ کمر راستَ بوسته و خودایَ ستایش بوکوده.

هَطویه اوشأنی کی الأن خوار و ذلیل دوخوأده بیدی، او وختأن پیله‌دأنه کس بیدی و اوشأنی کی الأن پیله کس ایسید، او وخت خوار و ذلیل بیدی.»

ایتأ وخت فأرسه کی صاب‌خانه ویریزه و درَ دٚوٚده. شومأن بیرون ایسیدی، در زنیدی و ایلتماسٚ اَمرأ گیدی کی: ‹خوداوندأ، درَ اَمِره وازَ کون!› ولی اون جواب دهه: ‹من شمرَ نشنأسم.›

خیر! وأ بدأنید اگه توبه نوکونید همه‌تأن، اوشأنٚ مأنستن نابودَ بید.»

بازم اون شمرَ گه: ‹من شمرَ نشنأسم، نأنم کویه جأ بموییدی. اَی بدکارأن، می ورجأ دورَ بید.›

بأزین عیسی بفرمأسته: «خودا پادشایی چی‌یَ مأنه؟ شمرَ بگم چی مأنستن ایسه: خردلٚ دأنه‌یَ مأنه کی اینفر اونَ خو باغٚ دورون کأره، پیله دار به و پرنده‌یأن اونٚ سر لانه چأکونیدی.»