Büyük Şeyler İçin Dua EdinÖrnek

Harekete Geçin

Kutsal Kitap bize, “Rab İsa Mesih'i kuşanın. Benliğinizin tutkularına uymayı düşünmeyin” (Romalılar 13:14) der ve “her düşünceyi Mesih'e bağlı kılmayı” (2. Korintliler 10:5) emreder. Düşüncelerimizi kontrol etmemizi söyler, çünkü aslında bunu yapabiliriz. Duygularımızı ifade etmek iyileşmenin önemli bir parçasıdır, ancak duygularımıza takılıp kalamayız. Duygular düşüncenin yerini alamaz. Duygularımızda bir seçeneğimiz yoktur, fakat düşüncelerimizde büyük bir seçeneğimiz vardır.

Lisansüstü çalışmalarım sırasında, psikologların beyin fonksiyonu ve müdahaleci düşünceler üzerine yaptıkları araştırmalarda bu fenomeni doğruladıklarını ve insanların düşünceleri üzerinde aslında yüzde doksan beş kontrole sahip oldukları sonucuna vardıklarını duydum. Kalan yüzde beşin ruhsal savaş veya travma ve tetikleyicilerden kaynaklanan otomatik tepkiler olduğunu varsayalım. Teoloji ve psikoloji açıktır: Durumumuz, başkaları ve Tanrı hakkında inandığımız şeylerin çoğunda bir seçime sahibiz.

Acı çekme meselesi, Tanrı'ya büyük şeyler için dua etmek istediğimizde devreye girer, fakat hem kişisel hem de küresel düzeyde acı ve ızdırap, başlamadan önce bizi durdurmanın bir yolunu bulur. Tanrı'nın Oğlu İsa bile çarmıhta, "Tanrım, Tanrım, beni neden terk ettin?" diye bağırdı (Matta 27:46). Bu, Tanrı'nın varlığını sorgulamayı, O'na en yakın olanlar için neredeyse kader gibi gösterir. Sonuçta, Tanrı'nın çocukları olarak O'nun iyiliğini tattık. Gücünü biliyoruz. O'nunla bir ilişkimiz var ve bu nedenle belki de algılanan yokluğunu hissetme olasılığımız, ilişkisi olmayanlara göre daha yüksektir.

İsa'nın çarmıhta ölmesiyle ilgili iyi hiçbir şey görünmüyordu. Öğrenciler dehşete kapılmıştı, Mesih'in davası durdurulmuştu ve İsa ölmüştü. Ancak Cuma gününün bakış açısı buydu. Pazar sabahı İsa ölümden dirildiğinde, insanlar sonunda her şeyin gerçekten bir sebepten dolayı gerçekleştiğini anladılar: İsa ölümü yendi, böylece biz sonsuz yaşama kavuşabildik.

Tanrı, İsa'nın çarmıhtaki "bu kâseyi benden uzaklaştır" (Luka 22:42) duasına cevap vermedi, fakat İsa "çektiği acılarla söz dinlemeyi öğrendi" (İbraniler 5:8). Acının ortasında Tanrı'dan uzaklaşmak yerine Tanrı'ya koşmak doğal bir tepki değildir. Bu, keder, belirsizlik, korku ve bazen Şeytan'ın kendisiyle yüzleştiğimizde Tanrı'nın, çocuklarını donattığı doğaüstü tepkidir.

Hayallerinizi Tanrı'ya emanet etmenizi engelleyen şeyin ne olduğunu itiraf edin. Cevaplamayı seçtiği yönteme bağlı olmak için O'ndan bilgelik ve iman isteyin.