Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

چۆ بوت که شَبَّتئے رۆچێا ایسّا په وراکئے ورگا پَریسی سرۆکێئے لۆگا شت. اۆدئے مردم په دلگۆش آییا چارگا اَتنت که بارێن چے کنت؟ آییئے دێم په دێما مردے اَت که چه جَلَندَرئے نادْراهیا بدنی گوات گپتگ‌اَت. ایسّایا چه شَریَتئے کازی و پَریسیان جُست گپت: ”شَبَّتئے رۆچا نادْراهانی دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“ بله آ بێتئوار بوتنت. گڑا ایسّایا آ مردئے دست گپت، مَردی دْراه کرت و رُکست کرت.
گڑا ایسّایا دێم گۆن آیان تَرّێنت و گوَشتی: ”چه شما کئے اِنت که آییئے چُکّ یا گۆک شَبَّتئے رۆچا چاتا بکپیت و آییا هما دمانا چه چاتا در مکنت؟“ بله آیان هچّ پَسّئو دات نکرت.
وهدے ایسّایا دیست که مهمان چِه پئیما دیوانجاهئے شرترێن جاگهان گچێن کنگا اَنت، گڑا اے مِسالی دات و گوَشتی: ”وهدے تئو په سور و آرۆسێا لۆٹگَ بئے، دیوانئے شرترێن جاگهان منند، بلکێن چه تئو مسترێن مردمے هم لۆٹگ بوتگ. گڑا آ مهماندار که شمارا دوێنانا لۆٹتگی، ترا گوَشیت: ’وتی جاها آییا بدئے.‘ گڑا تئو پَشَل و شرمندگَ بئے و جَهلترێن جاگها نندئے. وهدے کَسے ترا مهمانَ کنت، جَهلترێن جاگها بنند، تانکه مهماندار وت بیئیت و بگوَشیت: ’او منی دۆست! بیا، شرترێن جاگهێا بنند.‘ آ وهدا تئو آ دگه سجّهێن مهمانانی چمّان شرپدارَ بئے. چێا که هرکَس وتا مزنَ کنت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.“
گڑا ایسّایا گۆن مهماندارا گوَشت: ”وهدے تئو په سبارگ یا شاما مهمانیَ کنئے، وتی سَنگت، برات و سیاد یا هستۆمندێن همساهگان ملۆٹ. چۆ مبیت که آ هم ترا مهمان بکننت و تئو وتی مهمانیئے بدلا بگرئے. وهدے مهمانیَ کنئے، نێزگار و مُنڈ و لَنگ و کۆران بلۆٹ. گڑا بَهتاورَ بئے، چێا که آیانی کِرّا چیزّے نێست که ترا بدلا بدئینت و تئو وتی مُزّا پهرێزکارانی زندگ بئیگ و جاه جنَگئے رۆچا گرئے.“


چه اۆدئے مهمانان یکّێا گۆن اے هبرئے اِشکنگا گوَشت: ”بَهتاور اِنت هما که هُدائے بادشاهیئے مهمانیا ورگَ وارت.“ ایسّایا گوَشت: ”مردێا بلاهێن مهمانیے کرت و بازێن مردمے لۆٹاێنت. مهمانیئے رۆچا گۆن وتی گُلاما گوَشتی: ’برئو منی مهمانان بگوَش که بیاێت، نون هر چیزّ تئیار اِنت.‘ بله چه آ سجّهێنان هر یکّێا نیمۆنے کرت و نئیاتک. یکّێا گوَشت: ’من یکّ ڈگارے بها زرتگ و باید اِنت آییئے چارگا برئوان، پمێشکا منا ببکش.‘ دگرێا گوَشت: ’من پنچ جُتک کاییگر زرتگ و په آیانی چارگ و چَکّاسگا رئوگا آن، پمێشکا منا ببکش.‘ دگه یکّێا گوَشت: ’من نۆکی سور کرتگ، پمێشکا آتکَ نکنان.‘
گُلام آتک و وتی واجهی چه اے هالان سَهیگ کرت. واجه اے هبرانی اِشکنگا سکّ زَهر گپت و هُکمی دات: ’دمانا برئو، چه شهرئے تَنْک و دَمکان سجّهێن نێزگار و مُنڈ و کۆر و لَنگان بیار.‘ رَندا گُلام آتک و گوَشتی: ’واجه! هرچے که تئو منا هُکم دات من هما ڈئولا کرت، بله اَنگت جاگه هست.‘ گڑا واجها وتی گُلام هُکم کرت: ’شهرا ڈنّ راه و رَهسران برئو، مردم شۆهاز کن و آیان مجبور کن و بیار تانکه منی لۆگ چه مردما پُرّ ببیت.‘ شمارا راستَ گوَشان که چه ائولی لۆٹتگێن مردمان یکّے هم منی مهمانیئے وراکانَ نچَشیت.“


مزنێن رُمبے ایسّائے همراهیا رئوَگا اَت. آییا دێم تَرّێنت و گۆن آیان گوَشتی: ”آ که لۆٹیت منی مُرید ببیت، اگن چه وتی پت و مات، جَن و چُکّ، برات و گهاران و چه وتی جندئے ساها هم سر مگوَزیت، منی مُرید بوتَ نکنت. کَسے که وتی سَلیبا بَڈّا نکنت و منی رَندا نبیت، آ هم منی مُرید بوتَ نکنت.
اگن چه شما کسے لۆٹیت که بُرجے ببندیت، گڑا بُرجئے بندگا پێسر آ نندیت و بُرجئے هرچ و درچئے هسابا جنت و چاریت که بارێن من اے کارا سَرجم کرتَ کنان یا نه. چێا که اگن اے بُرجئے بُنرِدا اێر بکنت و ناسرجما بِلّیتی، سجّهێن مردم که گندنت، آییئے سرا کندنت و گوَشنت: ’اے مردا کارے بِندات کرت بله نَتوانتی سَرجمی بکنت.‘
یا اگن بادشاهے ارادهَ کنت که گۆن دگه بادشاهێا جنْگَ کنان، گڑا جنْگا پێسر آ نندیت و اَندازهَ جنت که بارێن من گۆن ده هزارئے پئوجا آ بادشاهئے بیست هزاری لشکرئے دێما اۆشتاتَ کنان یا نه. و اگن بگندیت که آییئے دێما داشتَ نکنان، گڑا دژمنئے لشکر که انگت دور اِنت، آ وتی کاسِدان رئوانَ دنت که سُهل و سَلاهئے شرتان بزانت. همے پئیما چه شما هرکَس، تان وهدے که چه وتی هر چیزّا دست مکَشّیت، منی مُرید بوتَ نکنت.
واد شَرّ اِنت، بله اگن وادئے تام برئوت، گڑا چۆن پدا تامدار کنگَ بیت؟ نه زمینئے کارا کئیت و نه سَمات بوتَ کنت، مردم آییا دئورَ دئینت. هرکَسا په اِشکنگا گۆش پِر، بِشکنت.“

Poslušaj لوکا 14