Przypowieści Salomona 14:17-35
Przypowieści Salomona 14:17-35 Biblia Warszawska 1975 (BW1975)
Człowiek porywczy popełnia głupstwa, lecz rozważny zachowuje spokój. Prostacy dziedziczą głupotę, lecz roztropnych wieńczy wiedza. Źli muszą chylić czoła przed dobrymi, a bezbożni stać u drzwi sprawiedliwych. Ubogi jest znienawidzony nawet przez swojego bliźniego, lecz bogaty ma wielu przyjaciół. Kto gardzi swoim bliźnim, ten grzeszy; lecz szczęśliwy jest ten, kto się lituje nad ubogimi. Na pewno błądzą ci, którzy knują zło, lecz ci, którzy przemyśliwają nad dobrem, doznają miłości i wierności. Każda mozolna praca przynosi zysk, lecz puste słowa powodują tylko straty. Koroną mędrców jest roztropność, lecz wieńcem głupców głupota. Świadek prawdomówny ocala życie, lecz kto dyszy kłamstwem, jest zdrajcą, Kto się boi Pana, ma mocną ostoję, i jeszcze jego dzieci mają w niej ucieczkę. Bojaźń Pana jest krynicą życia, dzięki niej można uniknąć sideł śmierci. Chwała króla polega na liczebności ludu, lecz gdy ludzi braknie, księciu grozi upadek. Człowiek nierychły do gniewu jest bardzo roztropny, lecz porywczy pomnaża swoją głupotę. Umysł spokojny zapewnia ciału życie, lecz namiętność toczy członki jak robak. Kto gnębi nędzarza, lży jego Stwórcę; lecz czci go ten, kto lituje się nad biednym. Bezbożny upada z powodu swojej złości, lecz sprawiedliwy ma oparcie w swojej niewinności. W sercu rozumnego mieszka mądrość, lecz nie można jej znaleźć we wnętrzu głupca. Sprawiedliwość wywyższa lud, lecz grzech jest hańbą narodów. Król jest łaskawy dla roztropnego sługi, i lecz gniewa się na tego, kto postępuje haniebnie.
Przypowieści Salomona 14:17-35 Biblia Gdańska (PBG)
Porywczy człowiek dopuszcza się głupstwa, a mąż złych myśli w nienawiści bywa. Głupstwo prostacy dziedzicznie trzymają; ale ostrożni bywają koronowani umiejętnością. źli się kłaniają przed dobrymi, a niepobożni stoją u drzwi sprawiedliwego. Ubogi bywa i u przyjaciela swego w nienawiści; ale wiele jest tych, którzy bogatego miłują. Bliźnim swym grzesznik pogardza; ale kto ma litość nad ubogimi, błogosławionym jest. Izali nie błądzą, którzy wymyślają złe? a miłosierdzie i prawda należy tym, którzy wymyślają dobre. W każdej pracy bywa pożytek; ale gołe słowo warg tylko do nędzy służy. Bogactwo mądrych jest koroną ich; ale głupstwo głupich zostaje głupstwem. Świadek prawdziwy wyzwala duszę; ale fałszywy kłamstwo mówi. Kto się boi Pana, ma ufanie mocne; a synowie jego ucieczkę mieć będą. Bojaźń Pańska jest źródło żywota ku uchronieniu się sideł śmierci. W mnóstwie ludu jest zacność królewska; ale w trosze ludu zniszczenie hetmana. Nierychły do gniewu jest bogaty w rozum; ale porywczy pokazuje głupstwo. Serce zdrowe jest żywotem ciała; ale zazdrość jest zgniłością w kościach. Kto ciemięży ubogiego, uwłacza stworzycielowi jego; ale go czci, kto ma litość nad ubogim. Dla złości swojej wygnany bywa niepobożny; ale sprawiedliwy nadzieję ma i przy śmierci swojej. W sercu mądrego odpoczywa mądrość, ale wnet poznać, co jest w sercu głupich. Sprawiedliwość wywyższa naród; ale grzech jest ku pohańbieniu narodów. Król łaskaw bywa na sługę roztropnego; ale się gniewa na tego, który mu hańbę czyni.
Przypowieści Salomona 14:17-35 UWSPÓŁCZEŚNIONA BIBLIA GDAŃSKA (UBG)
Człowiek porywczy popełnia głupstwa, a podstępny jest znienawidzony. Prości ludzie dziedziczą głupotę, a roztropni są koronowani wiedzą. Źli kłaniają się przed dobrymi, a niegodziwi u bram sprawiedliwego. Ubogi jest znienawidzony nawet przez swego bliźniego, a bogaty ma wielu przyjaciół. Kto gardzi swym bliźnim, ten grzeszy, a kto lituje się nad ubogimi, jest błogosławiony. Czyż nie błądzą ci, którzy obmyślają zło? Ale miłosierdzie i prawda są z tymi, którzy obmyślają dobro. Każda praca przynosi pożytek, a puste słowa prowadzą do nędzy. Koroną mądrych jest ich bogactwo, ale głupota głupich pozostaje głupotą. Prawdomówny świadek ocala dusze, a fałszywy mówi kłamstwa. W bojaźni PANA jest mocne zaufanie, a jego synowie będą mieć ucieczkę. Bojaźń PANA jest źródłem życia, by uniknąć sideł śmierci. Liczny lud to chwała króla, a brak ludu to zguba władcy. Nieskory do gniewu jest bardzo roztropny, lecz porywczy wywyższa głupotę. Zdrowe serce jest życiem ciała, a zazdrość jest zgnilizną kości. Kto gnębi ubogiego, uwłacza jego Stwórcy, a czci go ten, kto lituje się nad ubogim. Niegodziwy zostaje wygnany z powodu swojego zła, a sprawiedliwy ma nadzieję nawet w czasie swojej śmierci. Mądrość spoczywa w sercu rozumnego, a co jest w sercu głupich, wychodzi na jaw. Sprawiedliwość wywyższa naród, a grzech jest hańbą narodów. Król jest przychylny dla roztropnego sługi, lecz gniewa się na tego, który przynosi hańbę.
Przypowieści Salomona 14:17-35 Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Wydanie pierwsze 2018 (SNP)
Człowiek porywczy popełnia głupstwa, a podstępny jest nienawidzony. Prości dziedziczą głupotę, a roztropnych wieńczy poznanie. Źli pokłonią się dobrym, bezbożni również — u drzwi sprawiedliwych. Ubogiego nienawidzi nawet własny bliźni, wielbicieli bogatego jest wielu. Kto gardzi swoim bliźnim, grzeszy, szczęście sprzyja tym, którzy litują się nad ubogimi. Czy nie błądzą ci, którzy obmyślają niegodziwość? Lecz łaska i wierność nie opuści planujących dobro. Każdy trud przynosi zysk, poprzestawanie na słowach — pewną biedę. Koroną mędrców jest bogactwo, tragedią głupców — głupota. Prawdomówny świadek ocala ludzkie życie, oszust jedynie zionie kłamstwem. W bojaźni PANA człowiek ma mocne oparcie, będzie ono schronieniem jeszcze dla jego dzieci. Bojaźń PANA to źródło życia, dzięki niej unika się sideł śmierci. Znaczenie króla łączy się z liczebnością jego ludu, gdzie zabraknie ludzi, tam książę upada. Cierpliwy jest bardzo roztropny, porywczy — promuje głupotę. Spokój serca to dla ciała życie, zazdrość jest jak próchnica kości. Kto gnębi nędzarza, lży jego Stwórcę, czci Go ten, kto się lituje nad biednym. Bezbożny upada przez własną niegodziwość, a jego śmierć jest dla sprawiedliwego ratunkiem. W sercu rozumnego gości mądrość, czy we wnętrzu głupców da się ją rozpoznać? Sprawiedliwość podnosi naród, lecz grzech jest hańbą ludów. Król jest łaskawy dla roztropnego sługi, na tego, który przynosi wstyd, spada jego gniew.
Przypowieści Salomona 14:17-35 Nowa Biblia Gdańska (NBG)
Porywczy dopuszcza się niedorzeczności, ale podstępny człowiek jest znienawidzony. Kpiący przyswajają sobie głupotę, a rozumni uwieńczają się wiedzą. Źli muszą się ukorzyć przed cennymi, niegodziwi u bram sprawiedliwych. Biedny bywa znienawidzony nawet przez swego najbliższego, a przyjaciół możnego jest wielu. Kto pomiata swoim bliźnim – grzeszy; a szczęśliwy jest ten, co się lituje nad ubogimi. Zaprawdę, przyjdzie się tułać tym, co knują zło; ale miłości i wierności doświadczą ci, którzy myślą o słusznym. Po każdym trudzie przyjdzie pożytek, lecz puste słowa prowadzą tylko do niedostatku. Koroną mądrych jest ich bogactwo, a głupota głupich pozostaje głupotą. Prawdomówny świadek ratuje życie; lecz kto wygłasza kłamstwa – szerzy szalbierstwo. W bojaźni WIEKUISTEGO spoczywa silna ufność; będzie jeszcze obroną jego dzieci. Bojaźń WIEKUISTEGO jest źródłem życia; pozwala uniknąć sideł śmierci. Wspaniałość króla opiera się na wielkości ludu; nicość narodu jest ruiną władcy. Pobłażliwy jest bogaty w zastanowienie; a popędliwy wysoko podnosi głupstwo. Życiem dla ciała jest spokojne serce, a namiętność zgnilizną w kościach. Kto uciemięża biednego – bluźni jego Stwórcy; zaś czci Go ten, co się lituje nad ubogimi. Przez swą złość bywa strącony niegodziwy; lecz sprawiedliwy ufa jeszcze przy swojej śmierci. W sercu rozumnego spoczywa mądrość; ale poznać, co w sercu głupich. Sprawiedliwość wywyższa naród, a hańbą ludów jest grzech. Roztropny sługa znajduje przychylność króla, lecz jego oburzenia doświadczy ten, który przynosi wstyd.