Psalmy 18:1-24

Powiedział wtedy: Kocham Cię, PANIE, Ty jesteś mą mocą! PAN moją skałą, twierdzą i ratunkiem; On moim Bogiem, opoką i ucieczką. On moją tarczą, gwarantem wybawienia i mą warowną wieżą. Wołam do PANA — On jest godzien chwały — I przezwyciężam wszystkich moich wrogów! Już oplatały mnie powrozy śmierci, Rzeki bezprawia wzmagały mój lęk, Już zaciskała się pętla świata zmarłych — Wpadłem w śmiertelną sieć. Lecz w tej niedoli zawezwałem PANA, Zacząłem wołać do mojego Boga, A On usłyszał ze swego przybytku, Dotarł do Niego mój krzyk. Wtedy zadrżała, zatrzęsła się ziemia, Góry ruszyły się w swoich posadach, Przeszedł je dreszcz, bo On zapłonął gniewem. Uderzył dym niczym z Jego nozdrzy, Trawiący ogień buchnął jakby z ust, Strzeliły iskry rozżarzonych węgli, A On nachylił niebo i zstąpił, Gęstą ciemność miał pod stopami, Dosiadł cheruba, wzbił się wysoko I pognał na skrzydłach wiatru. Ciemność Mu była zasłoną, Okryciem — płaszcz burzowych wód I gęstych chmur. Blask jaśniał przed Nim, kłębiły się obłoki, Uderzył grad, lunął ognisty deszcz. A potem PAN zagrzmiał na niebiosach, Najwyższy wydał swój głos, Znów runął grad, znów spadł ognisty deszcz, On zaś wypuścił strzały, rozproszył ich, Swymi błyskawicami wywołał zamęt. PANIE, morze ukazało swe dno! Ziemia odsłoniła posady! Sprawił to Twój wojenny zew, Jakby podmuch tchnienia Twoich nozdrzy. A On sięgnął po mnie z wysoka, chwycił I wyciągnął z najgroźniejszej toni, Uratował przed potężnym wrogiem, Przed nienawiścią mocniejszych, gdy już mnie dopadali. Uderzyli na mnie w dniu mojej udręki, Ale PAN okazał się mym wsparciem. Wyprowadził mnie na szeroką przestrzeń, Wyratował, gdyż znalazł we mnie upodobanie. PAN wziął pod uwagę moją sprawiedliwość, Postąpił stosownie do czystości mych czynów. Trzymałem się bowiem dróg PANA, Nie sprzeniewierzyłem się mojemu Bogu — Wciąż mam przed oczami wszystkie Jego prawa, Szanuję każde z Jego przykazań. Byłem wobec Niego nienaganny, Dbałem, by nie popełnić przewinienia