Geschapen als de helper van de man

Met wie lees jij dit plan? Nodig een vriend(in) of familielid uit om met je te lezen. Samen leer je meer.

Je kent vast het verhaal van de schepping. De man en vrouw werden geschapen en leefden in harmonie met God totdat de slang kwam en hen verleidde. De zondeval volgde en de mens werd afgesneden van een directe relatie met God.

Ik had het verhaal al meerdere keren gehoord en gelezen, maar nu ik op zoek was in mijn persoonlijke leven naar de rol van de vrouw en de Bijbel erop nasloeg, raakte het me. Alsof er iets oplichtte uit het Boek.

Vanwaar mijn zoektocht?

Mijn man, Johan Toet, en ik hadden onze stichting, de One in Him Foundation, nog niet zo lang opgericht en ik was zoekende naar mijn plek in het geheel: in de stichting, als vrouw zijnde en als zijn echtgenoot. Het was alsof ik in de schaduw leefde en niet tot bloei kwam. Ik wilde uit die schaduw komen, gaan wandelen in mijn rol zoals God die bedoeld had, maar ik miste een vertrekpunt. Ik had geen basis van hoe God mij zag.

Daarom sloeg ik de Bijbel open bij het begin, bij Genesis.

Genesis 1:27 (HSV):
“En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.”

Het kwam opeens binnen dat God de mens schiep naar Zijn beeld. Dat betekent niet dat God man en vrouw is, maar dat de mens geschapen is met Zijn geest. De man is daarentegen wel degelijk een andere afspiegeling van God dan de vrouw. Man en vrouw verschillen van elkaar, want er staat: ‘mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.’ Er staat niet ‘mannelijk en een beetje vrouw’ of whatever. Nee, mannelijk en vrouwelijk. Dat slaat duidelijk op een onderscheiding, de man is geen vrouw en de vrouw is geen man. God schiep hen verschillend zodat zij elkaar zouden aanvullen.

Dit scheen een compleet ander licht op hoe ik de relatie tussen Johan en mij zag. Altijd zag ik ons als twee mensen die in de donkere fase van hun leven samen waren gebracht door God, maar voor de rest compleet verschillend waren. Echte tegenpolen: als hij wil wandelen, wil ik slapen. Als hij wil koken, wil ik een filmpje kijken. Omdat we het tegenovergestelde van elkaar zijn, dacht ik ‘wie moet er veranderen?’

Maar ineens was daar het besef dat er niemand hoeft te veranderen. Het besef dat wat hij allemaal heeft, ik niet heb. En wat ik heb, hij niet heeft, maar samen hebben we het wel, door de ander heen. Ik vul hem niet aan, nee, we vullen elkaar aan en daardoor zijn we samen één.

Kortom: twee verschillende mensen, geschapen door God, met als doel om elkaar aan te vullen, zodat we samen een geheel zijn.

Ik las verder en zag dat die gedachte bevestigd werd.

In Genesis 2:18 (HSV):
“Ook zei de HEERE God: Het is niet goed dat de mens alleen is; Ik zal een hulp voor hem maken als iemand tegenover hem.”

De vrouw werd een hulp voor de man, omdat het niet goed was dat de man alleen was. Ze is gemaakt als iemand tegenover hem. Voor mij betekent dat tegenovergesteld. De NBG-vertaling zegt ‘die bij hem past’.

Passend. Niet hetzelfde, maar passend. Aansluitend. Aanvullend. Om samen door het leven te gaan, dingen samen te doen.

Dat klikte niet helemaal met hoe ik achter mijn man stond in de bediening. Ik had hem op een voetstuk geplaatst en was een soort assistente om dingen mogelijk te maken. Anderzijds dacht ik aan wat er in 1 Petrus 3:1 staat dat vrouwen hun mannen onderdanig moeten zijn en dan past een rol van assistent wel.

Dus wat dacht God nou van de vrouw? Hoe had Hij haar geschapen? Als assistent of als gelijke metgezel? Als een helper die Adam nodig had omdat hij gezelligheid zocht óf omdat hij het anders niet zou redden?

Het antwoord vond ik in Efeze 5. Maar dat bewaren we voor morgen.

Reflectie

Wat spreekt jou aan in dit stuk van Genesis?