Bij de bron: water voor de wereld en leven uit Gods genadeVoorbeeld

Geen leven zonder water

Dit is een morgen als ooit de eerste
Zingende vogels geven hem door
Dank voor het zingen dank voor de morgen
Beide ontspringen nieuw aan het woord

Dauw op de aarde zonlicht van boven
Vochtige aarde geurig als toen
Dank voor gewassen grassen en bomen
Al wie hier wandelt, ziet het is goed

Dag van mijn leven licht voor mijn ogen
Licht dat ooit speelde waar Eden lag
Dank elke morgen Gods nieuwe schepping
Dank opgetogen Gods nieuwe dag

(Vert. van Morning has broken)

Genesis 1 en 2 roepen ons op tot verwondering over en zorg voor Gods schepping. We lezen dat God niet alleen planten, dieren en mensen schiep, maar ook een prachtige en complete waterkringloop. Hij maakte zeeën, waar het water naartoe stroomt en uit verdampt. Hij creëerde wolken die water opnemen en elders laten vallen, bergen die water vasthouden als sneeuw en dit later vrijgeven, compleet met voedingsstoffen voor vruchtbare grond. Rivieren vervoeren dit water weer terug naar de zee. Zelfs bomen spelen een cruciale rol in het vasthouden van water en het reguleren van temperatuur.

De waterkringloop is een wonder van Gods precisie. Water komt op aarde voor in drie fasen: ijs, vloeibaar en damp. Door de hoge warmtecapaciteit zorgt water voor stabiele temperaturen. Het vermogen van water om zouten en essentiële stoffen op te lossen maakt leven mogelijk. Alles in deze schepping functioneert perfect, en God zag dat het zeer goed was. Zonder deze waterkringloop zou leven op aarde onmogelijk zijn. Geen landbouw, geen voedsel, en een aarde die onbeheersbaar zou opwarmen.

Maar helaas is het niet goed gebleven. Door ontbossing, uitputting van de bodem en het opwarmen van de aarde raakt de waterkringloop ontregeld. Dit veroorzaakt een ontregelde regenval: op de ene plek valt veel te veel regen, terwijl er elders grote droogte heerst.

God gaf ons de opdracht om de aarde te bouwen en te bewaren (Genesis 2:15). Het Hebreeuwse woord voor “bebouwen” betekent vaak “dienen.” De mens werd in het paradijs geplaatst als dienaar van de schepping. Het woord voor “bewaren” duidt op zorg uitoefenen en beschermen. Zelfs in het paradijs vroeg de natuur al om zorg en bescherming. Hoeveel meer nu, in een wereld waarin door de zondeval zoveel gebrokenheid is.

Vanuit verwondering over Gods schepping en in gehoorzaamheid aan onze roeping mogen we zorg dragen voor de natuur. We mogen bijdragen aan het behoud van biodiversiteit en het verantwoord omgaan met water en grondstoffen, als een dienst aan God en Zijn schepping.