Bidden voor moslims op bedevaart (hadj) naar Mekka

Manna voor elke dag - maand 3 - Sivan

Jongerenbijbel - Geloofstwijfel

DagelijkseBroodkruimels - Leef als voorproefje

DagelijkseBroodkruimels - Verken je krachtbron

Bible Breakdown - Judas

Gedichten over vasten!

De vrouwen aan Jezus’ Voeten

DagelijkseBroodkruimels - Zoals De Vader..

13 dagen van Gebed

Het Boek

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkGEN">
 <div class="chapter ch12" data-usfm="GEN.12">
 <div class="label">12</div><div class="s1">De farao door Abram misleid</div><div class="p"> 1Eerder had de Here Abram de opdracht gegeven: &#8216;Verlaat uw land en uw familie en ga naar het land dat Ik u zal wijzen. 2Dan zal Ik u de vader van een groot volk maken. Ik zal u zegenen en uw naam overal beroemd maken. U zult vele anderen tot een zegen zijn. 3Als iemand u zegent, zal Ik hem zegenen en als iemand u vervloekt, zal Ik hem vervloeken. U zult voor alle volken een zegen zijn.&#8217;</div><div class="p"> 4Abram gehoorzaamde de Here en vertrok met zijn neef Lot. Abram was toen vijfenzeventig jaar. 5Hij nam zijn vrouw Sarai, zijn neef Lot en al zijn bezittingen mee: vee en slaven die hij in Haran had verzameld. Zo kwamen zij in Kana&#228;n aan.</div><div class="p"> 6Trekkend door het land kwamen zij in de buurt van Sichem, bij het eikenbos Mor&#233;. In dat gebied leefden in die tijd Kana&#228;nieten. 7Daar verscheen de Here opnieuw aan Abram en zei: &#8216;Dit land zal Ik aan uw nageslacht geven.&#8217; Abram bouwde een altaar op de plaats waar hij de Here ontmoette. 8Daarna trok hij in zuidelijke richting naar het heuvelachtige gebied tussen Betel in het westen en Ai in het oosten. Hij zette daar zijn tent op, bouwde een altaar voor de Here en aanbad Hem. 9Zo trok Abram steeds verder naar het zuiden in de richting van de Negev.</div><div class="p"> 10Er brak echter een zware hongersnood uit in Kana&#228;n en Abram besloot naar Egypte uit te wijken. 11-13Toen zij de grens van Egypte naderden, begon Abram zich zorgen te maken. Hij zei tegen zijn vrouw Sarai: &#8216;Je bent een knappe vrouw. Als de Egyptenaren jou zien, zouden ze mij wel eens kunnen doden om jou te krijgen. Daarom kun je beter zeggen dat je mijn zuster bent. Dan zullen de Egyptenaren mij goed behandelen, ter wille van jou!&#8217; 14-15 En inderdaad, zo gauw de Egyptenaren de schoonheid van Sarai zagen, brachten zij hun koning, de farao, op de hoogte. Hij nam Sarai op in zijn harem. 16De farao overlaadde Abram met geschenken: schapen, runderen, ezels, slaven, slavinnen en kamelen. 17Maar de Here stuurde zware plagen over de hele hofhouding, omdat de farao Sarai in zijn harem had opgenomen.</div><div class="p"> 18Toen riep de farao Abram bij zich. &#8216;Wat hebt u mij aangedaan? Waarom hebt u gezegd dat Sarai uw zuster was, zodat ik haar als mijn vrouw heb genomen? Waarom hebt u mij niet verteld dat zij uw vrouw is? 19Hoe kon u haar aan mij afstaan door te zeggen dat zij uw zuster is? Neem haar maar terug en vertrek!&#8217; 20Begeleid door een gewapend escorte werden Abram en zijn vrouw met al hun bezittingen het land uitgezet.</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkGEN">
 <div class="chapter ch13" data-usfm="GEN.13">
 <div class="label">13</div><div class="s1">Abram en Lot gaan hun eigen weg</div><div class="p"> 1Zo verlieten zij Egypte en trokken weer noordwaarts naar de Negev: Abram, zijn vrouw, Lot en alles wat zij bezaten. 2Abram had veel vee, zilver en goud. 3Zij trokken net zo lang in noordelijke richting tot ze bij hun oude kamp tussen Betel en Ai kwamen. 4Het altaar dat Abram daar had gebouwd, stond er nog en opnieuw aanbad Abram daar de naam van de Here.</div><div class="p"> 5Lot had net als Abram veel vee en tenten voor zichzelf en zijn dienaren. 6Daarom konden zij niet bij elkaar blijven, want het land was niet groot genoeg voor al hun vee. 7De herders van Abram en Lot kregen zelfs onderling ruzie, wat gevaarlijk was vanwege de vijandige Kana&#228;nieten en Perizzieten die daar woonden.</div><div class="p"> 8Abram besprak het probleem met Lot. &#8216;Het is niet goed dat wij ruzie maken en dat onze herders met elkaar overhoop liggen,&#8217; meende hij. &#8216;Wij zijn tenslotte familie! 9Laten we daarom uit elkaar gaan, er is hier plaats genoeg. Als jij een stuk grond in het oosten kiest, ga ik naar het westen. Als jij een plaats in het westen kiest, ga ik naar het oosten.&#8217; 10Lot keek goed om zich heen en zag het vruchtbare gebied langs de rivier de Jordaan, met overal genoeg water. Voordat de Here Sodom en Gomorra vernietigde, leek het gebied tot Soar aan toe wel op de hof van Eden of het land Egypte. 11Daarom koos Lot voor de Jordaanstreek in het oosten en trok er met zijn vee en zijn dienaren heen. Hij en Abram gingen uit elkaar. 12Abram bleef in Kana&#228;n en Lot vestigde zich in de steden van de Jordaanstreek in de buurt van de stad Sodom. 13Maar de inwoners van dit gebied waren erg slecht en zondigden tegen de Here.</div><div class="p"> 14-15 Nadat Lot was vertrokken, zei de Here tegen Abram: &#8216;Kijk zo ver u kunt naar alle kanten, want al dit land zal Ik u en uw nakomelingen geven. 16Ik zal u zoveel nakomelingen geven dat ze, net als het stof van de aarde, niet kunnen worden geteld!</div><div class="p"> 17Doorkruis dit land in alle richtingen, dan zult u zien wat Ik u allemaal ga geven.&#8217; 18Abram sloeg zijn kamp op bij de eikenbossen van Mamre, in de buurt van Hebron en bouwde daar een altaar voor de Here.</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkGEN">
 <div class="chapter ch14" data-usfm="GEN.14">
 <div class="label">14</div><div class="s1">Lot door Abram gered</div><div class="p"> 1Het was oorlog. Koning Amrafel van Sinear, koning Arjoch van Ellasar, koning Kedorlaomer van Elam en koning Tidal van Go&#239;m 2streden tegen koning Bera van Sodom, koning Birsa van Gomorra, koning Sinab van Adma, koning Semeber van Sebo&#239;m en de koning van Bela, ook wel Soar genoemd.</div><div class="p"> 3De laatsten mobiliseerden hun legers en kwamen samen in het dal Siddim, waar tegenwoordig de Dode Zee is. 4Zij waren twaalf jaar lang onderworpen geweest aan koning Kedorlaomer. Nu, in het dertiende jaar, kwamen zij in opstand. 5-6 Een jaar later kwamen Kedorlaomer en zijn bondgenoten in het gebied aan en er ontstond een hevige veldslag. De volgende stammen werden verslagen: de Refa&#239;eten bij Asterot-Karna&#239;m, de Zuzieten bij Ham, de Emieten bij Sawe-Kirjata&#239;m en de Chorieten in het gebergte Se&#239;r tot aan El-Paran, vlak aan de rand van de woestijn. 7Daarna trokken de zegevierende legers naar En-Mispat (dat later Kades werd genoemd), waar zij de Amalekieten versloegen, zij gingen verder naar Chaseson-Tamar en versloegen daar de Amorieten.</div><div class="p"> 8-9 Toen trok het leger van de koningen van Sodom, Gomorra, Adma, Sebo&#239;m en Bela (of Soar) naar het dal Siddim en bond daar de strijd aan met het leger van Kedorlaomer en zijn bondgenoten. Vijf koningen tegen vier. De vijf delfden het onderspit. 10Ze sloegen op de vlucht en enkelen kwamen om in de asfaltputten die overal in het dal verspreid lagen. De overlevenden vluchtten de bergen in. 11De overwinnaars plunderden Sodom en Gomorra en namen alle waardevolle dingen mee. 12Ook Abrams neef Lot die in Sodom woonde, werd met al zijn bezittingen meegenomen.</div><div class="p"> 13Een vluchteling vertelde dit aan Abram de Hebree&#235;r, die woonde bij de eikenbossen van de Amoriet Mamre. Mamre&#700;s broers Eskol en Aner waren bondgenoten van Abram. 14Toen Abram hoorde dat Lot ook gevangen was genomen, riep hij al zijn mannen bijeen, 318 in totaal en ging achter het terugtrekkende leger aan dat ondertussen bij Dan was aangekomen. 15Die nacht verdeelde Abram zijn legertje in groepen en sloeg de vijand uiteen. Hij achtervolgde de vluchtenden tot Choba, dat ten noorden van Damascus ligt. 16Zo heroverde Abram alles: de hele buit, zijn neef Lot en al Lots bezittingen, de vrouwen en de andere gevangenen.</div><div class="s1">Abram geeft tiende aan Melchisedek</div><div class="p"> 17Toen Abram terugkeerde na zijn overwinning op Kedorlaomer en diens bondgenoten in het dal Sawe (later het Koningsdal genoemd), ging de koning van Sodom hem tegemoet. 18Melchisedek, de koning van Salem (Jeruzalem), die priester was van God, de Allerhoogste, kwam met brood en wijn voor Abram en zijn mannen.</div><div class="p"> 19-20 Melchisedek zegende Abram met de woorden: &#8216;God, de Allerhoogste, de Schepper van hemel en aarde, moge u zegenen, Abram. En geprezen zij God, die uw vijanden het onderspit heeft laten delven.&#8217; Hierna schonk Abram Melchisedek een tiende deel van alles wat hij had heroverd.</div><div class="p"> 21De koning van Sodom vroeg: &#8216;Geef mij mijn mensen terug, de rest van mijn goederen mag u houden!&#8217; 22Maar Abram weigerde: &#8216;Ik zweer bij de Here God, de Allerhoogste, de Schepper van hemel en aarde: 23nog geen schoenveter zal ik van u aannemen, anders kunt u later zeggen: &#8220;Ik heb Abram rijk gemaakt.&#8221; 24Het enige dat ik kan aannemen, is een vergoeding voor wat mijn mannen hebben gegeten. Maar mijn bondgenoten Aner, Eskol en Mamre kunt u wel een deel van de buit geven.&#8217;</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkGEN">
 <div class="chapter ch15" data-usfm="GEN.15">
 <div class="label">15</div><div class="s1">Gods verbond met Abram</div><div class="p"> 1Na deze gebeurtenissen sprak de Here met Abram en zei: &#8216;Wees niet bang Abram, want Ik zal u beschermen en zegenen.&#8217; 2Maar Abram zei: &#8216;Och Here, mijn God, U kunt mij wel zegenen, maar wat helpt dat, nu ik geen zoon heb? 3Wanneer ik sterf, zal de Damascener Eli&#235;zer al mijn bezittingen erven. Een dienaar zal mijn erfgenaam worden.&#8217; 4Maar de Here nam weer het woord: &#8216;Niemand anders dan uw eigen zoon zal uw erfgenaam zijn.&#8217;</div><div class="p"> 5God nam Abram mee naar buiten en wees naar de nachtelijke hemel: &#8216;Kijk naar boven en tel al die sterren eens als u kunt! Zo zal uw nageslacht zijn: ontelbaar!&#8217; 6Abram geloofde het woord van de Here en dat was de reden dat God hem als een rechtvaardig mens beschouwde. 7Hij zei tegen Abram: &#8216;Ik ben de Here, die u vanuit Ur der Chaldee&#235;n hier heeft gebracht om u dit land te geven.&#8217; 8Abram vroeg: &#8216;Maar Here, mijn God, hoe kan ik er zeker van zijn dat U mij dit land zult geven?&#8217; 9God antwoordde: &#8216;Haal een driejarige jonge koe, een driejarige geit, een driejarige ram, een tortelduif en een jonge duif.&#8217; 10Abram hakte de dieren in twee&#235;n, maar liet de vogels heel. 11Toen de roofvogels op de kadavers neerstreken, joeg Abram ze weg.</div><div class="p"> 12Bij het ondergaan van de zon viel Abram in een diepe slaap en kreeg een angstige droom. 13Toen zei God tegen Abram: &#8216;Uw nakomelingen zullen vierhonderd jaar in een vreemd land wonen, ze zullen daar slaven zijn en slecht behandeld worden. 14Maar het volk dat hen onderdrukt, zal Ik straffen. Daarna zal uw volk wegtrekken met grote rijkdommen. 15Maar u zult een hoge leeftijd bereiken en rustig kunnen sterven. 16Na vier generaties zullen uw nakomelingen hier terugkeren, want eerder zal de slechtheid van de Amorieten niet het peil bereiken, waarop Ik ze zal straffen.&#8217;</div><div class="p"> 17Toen de zon onder was en het donker begon te worden, zag Abram een rokende vuurpot en een vlammende fakkel tussen de helften van de dode dieren doorgaan. 18Die dag sloot de Here een verbond met Abram en zei: &#8216;Ik zal dit land aan uw nakomelingen geven, van de Nijl tot de rivier de Eufraat. 19-21En zij zullen de Kenieten, de Kenizzieten, de Kadmonieten, de Hethieten, de Perizzieten, de Refa&#239;eten, de Amorieten, de Kana&#228;nieten, de Girgasieten en de Jebusieten onderwerpen.&#8217;</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkGEN">
 <div class="chapter ch16" data-usfm="GEN.16">
 <div class="label">16</div><div class="s1">Abram en Hagar krijgen een zoon</div><div class="p"> 1Maar Abram en Sarai kregen geen kinderen. Daarom gaf Sarai haar dienares, het Egyptische meisje Hagar, als tweede vrouw aan Abram. 2&#8216;De Here heeft mij geen kinderen gegeven,&#8217; zei Sarai, &#8216;neem daarom mijn dienares tot vrouw. Haar kinderen zullen dan de mijne zijn.&#8217; 3Abram stemde in met Sarai&#700;s voorstel. Dit gebeurde tien jaar nadat Abram in Kana&#228;n kwam. 4Hij had gemeenschap met Hagar en zij raakte in verwachting. Toen ze dat merkte, nam zij echter een hooghartige houding aan tegenover haar meesteres Sarai. 5Sarai beklaagde zich daarover bij Abram. &#8216;Het is allemaal jouw schuld,&#8217; zei ze boos. &#8216;Ik heb je mijn dienares gegeven en nu zij in verwachting is, kijkt ze op mij neer. Moge de Here recht spreken over wat mij is aangedaan.&#8217; 6&#8216;Je mag haar van mij onder handen nemen als je dat nodig vindt,&#8217; antwoordde Abram. Toen nam Sarai Hagar onder handen en sloeg haar, zodat ze vluchtte.</div><div class="p"> 7De Engel van de Here vond Hagar bij een bron in de woestijn langs de weg naar Sur. 8De Engel zei: &#8216;Hagar, dienares van Sarai, waar komt u vandaan en waar gaat u heen?&#8217; Hagar antwoordde: &#8216;Ik ben op de vlucht voor mijn meesteres.&#8217; 9De Engel zei: &#8216;Ga terug naar uw meesteres en gehoorzaam haar, 10want uw nakomelingen zullen een groot volk worden. 11U bent in verwachting en u zult een zoon krijgen. Noem hem Isma&#235;l (God luistert), want de Here heeft uw klachten gehoord. 12Uw zoon zal een wildebras worden, een vrijbuiter! Hij zal zich veel vijanden maken en zijn hele familie trotseren.&#8217;</div><div class="p"> 13Hierna noemde Hagar de naam van de Here&#8212;want Hij was het die met haar had gesproken&#8212;&#8216;de God, die ziet en door mij werd gezien.&#8217; Ze was verbaasd dat zij God had gezien en toch nog in leven was. 14Later werd de bron in de woestijn &#8216;De bron van de Levende die mij ziet&#8217; genoemd. Hij ligt tussen Kades en Bered. 15-16 Zo kreeg Abram een zoon van Hagar en hij noemde hem Isma&#235;l. Abram was toen zesentachtig jaar oud.</div>
 </div>
 </div>
</div>

<div class="version vid75 iso6393nld" data-vid="75" data-iso6393="nld">
 <div class="book bkGEN">
 <div class="chapter ch17" data-usfm="GEN.17">
 <div class="label">17</div><div class="s1">God stelt de besnijdenis in</div><div class="p"> 1Toen Abram negenennegentig jaar oud was, kwam de Here bij hem en zei: &#8216;Ik ben God, de Almachtige, gehoorzaam Mij en leef als een oprecht man. 2Ik sluit een verbond met u en zal u talloze nakomelingen geven.&#8217; 3Abram wierp zich op de grond en 4God vervolgde: &#8216;U zult niet de vader van &#233;&#233;n, maar van vele volken worden. Ik zal ook uw naam veranderen. 5U zult niet langer Abram heten, maar voortaan is uw naam Abraham (Vader van velen), want dat zult u zijn. Zo heb Ik het bepaald. 6Ik zal u heel veel nakomelingen geven onder vele volken! Er zullen koningen onder uw nageslacht zijn.</div><div class="p"> 7-8 Dit verbond zal overgaan op elke nieuwe generatie, voor altijd. Ook voor uw kinderen en hun kinderen zal Ik een God zijn. Het land Kana&#228;n zal voor altijd van u en uw nakomelingen zijn. En Ik zal uw God zijn. 9-10 Uw gedeelte van het verbond bestaat uit het naleven van de regels. Dit is uw verplichting aan Mij: iedere mannelijke nakomeling moet worden besneden, 11de voorhuid moet worden verwijderd. Dat zal voor Mij het teken zijn dat u en uw nakomelingen dit verbond accepteren en eerbiedigen. 12Ieder jongetje moet acht dagen na zijn geboorte worden besneden. Dat geldt zowel voor een buitenlandse slaaf als voor iemand die in uw huis is geboren. 13Dit is een blijvend teken van ons verbond en moet door uw hele nageslacht worden nageleefd. Iedere man moet worden besneden. Zo zal uw lichaam het teken zijn dat u deel uitmaakt van mijn eeuwig verbond. 14Iemand die weigert zich te laten besnijden, moet worden verstoten. Die heeft mijn verbond gebroken.&#8217;</div><div class="p"> 15&#8216;Wat uw vrouw Sarai betreft,&#8217; ging God verder, &#8216;zij zal niet langer Sarai heten, maar Sara (Prinses). 16Ik zal haar zegenen en u een zoon bij haar geven! Ja, Ik zal haar zegenen en haar moeder maken van grote volken! Zij zal koningen voortbrengen.&#8217;</div><div class="p"> 17Abraham liet zich weer voor de Here op de grond vallen en dacht lachend bij zichzelf: &#8216;Hoe kan een man van honderd jaar vader worden en een vrouw van negentig jaar nog een kind krijgen?&#8217; 18En hij zei tegen de Here: &#8216;Och Here, het zou al mooi zijn als uw belofte voor Isma&#235;l zou gelden.&#8217; 19Maar God zei: &#8216;Nee, uw vrouw Sara zal een zoon krijgen die Isaak (Gelach) zal heten en Ik zal mijn verbond ook met hem en zijn nakomelingen sluiten, voor altijd. 20U hebt Mij gevraagd of Ik Isma&#235;l ook wil zegenen, dat zal Ik zeker doen. Zijn nageslacht zal groot zijn en onder zijn nakomelingen zullen twaalf vorsten zijn. 21Maar mijn verbond sluit Ik met Isaak, die Sara volgend jaar om deze tijd ter wereld zal brengen.&#8217; 22Zo eindigde het gesprek en God verliet Abraham.</div><div class="p"> 23Diezelfde dag nog besneed Abraham Isma&#235;l en alle andere mannelijke huisgenoten&#8212;daar geboren of ergens gekocht&#8212;zoals God hem had opgedragen. 24Abraham was toen negenennegentig jaar, 25Isma&#235;l was dertien. 26Beiden werden op dezelfde dag besneden, 27samen met de andere mannelijke huisgenoten.</div>
 </div>
 </div>
</div>

Reading the Bible in Historical Sequence Part 1Voorbeeld

Schrift

Over dit leesplan

Gerelateerde leesplannen