रोमी 9:1-18

अब मैले भन्‍न लागेका कुरा सत्‍य छन्। म ख्रीष्‍टको हुँ र झूटो बोल्‍दिनँ। पवित्र आत्‍माको अधीनमा रहेको मेरो विवेकले पनि म ढाँट्दिनँ भनेर साक्षी दिन्‍छ। मेरा प्‍यारा इस्राएली दाजुभाइहरूका लागि मेरो हृदयमा धेरै दु:ख र पीडा छ। मैले ख्रीष्‍टबाट अलग हुने श्राप पाएर मेरा इस्राएली दाजुभाइहरूचाहिँ बाँच्‍ने भए म खुसी हुने थिएँ। उनीहरू बाँचून् भन्‍ने मात्र मेरो ठूलो इच्‍छा छ। यिनीहरू इस्राएली हुन् र परमेश्‍वरले यिनीहरूलाई आफ्‍ना छोरा-छोरी बनाउनुभयो। उहाँले आफ्‍नो महिमा तिनीहरूलाई प्रकट गर्नुभयो। यिनीहरूसँग नै करार बाँध्‍नुभयो, व्यवस्था दिनुभयो, आफ्‍नो सेवा पनि गर्न सिकाउनुभयो, उहाँका प्रतिज्ञाहरू तिनीहरूले पाए। इस्राएलीहरू आफ्‍ना प्रसिद्ध पुर्खाहरूका सन्‍तान हुन्, ख्रीष्‍ट आफैं पनि यही जातिमा जन्‍मनुभयो। उहाँ त सबैमाथि राज्‍य गर्ने परमेश्‍वर नै हुनुहुन्‍छ। उहाँको सधैँभरि प्रशंसा होइ रहोस्। आमेन। के परमेश्‍वरले तिनीहरूलाई गर्नुभएका प्रतिज्ञाहरू नै विफल भए र? होइन, कारण इस्राएलमा जन्‍मिए भन्‍दैमा सबै जना पक्‍का इस्राएली नै हुन् भन्‍न सकिंदैन। अब्राहामका सबै सन्‍तानहरू नै परमेश्‍वरले प्रतिज्ञा गरेका सन्‍तान होइनन् किनभने अब्राहामका दुई छोरा भए पनि परमेश्‍वरले भन्‍नुभएको थियो, “इसहाकबाट भएका सन्‍तान मात्रै तिम्रा सन्‍तान हुनेछन्,।” यसको अर्थ अब्राहामका सबै सन्‍तान परमेश्‍वरका छोरा-छोरी होइनन्। तर परमेश्‍वरले दिन्‍छु भनेर प्रतिज्ञा गरेका छोरा-छोरी मात्रै अब्राहामका सन्‍तान हुन् किनभने परमेश्‍वरले यसरी प्रतिज्ञा गर्नुभएको थियो, “तोकिएको बेला म आउँदा तिम्री जहान साराको छोरो हुनेछ,।” यति मात्र होइन, रिबेकाले पनि हाम्रा पुर्खा इसहाकबाटै जुम्‍ल्‍याहा छोराहरू जन्‍माइन्। तर जुम्‍ल्‍याहाहरू पेटमै हुँदा र तिनीहरूले राम्रो-नराम्रो कुनै काम गर्नुअघि नै परमेश्‍वरले जुम्‍ल्‍याहाहरूमा एक जनालाई चुनेर रिबेकालाई भन्‍नुभयो, “दाजुचाहिँले भाइको सेवा गर्नेछ।” परमेश्‍वरले भनेझैँ धर्मशास्‍त्रमा लेखिएको छ, “मैले याकूबलाई माया र एसावलाई घृणा गरें,।” यसरी परमेश्‍वरको छान्‍ने काम मानिसहरूको काम हेरेर होइन तर उहाँको आफ्‍नो इच्छाअनुसार हुन्‍छ भनी उहाँले पक्‍का गर्नुभयो। त्‍यसो भए हामीले के भन्‍ने? के परमेश्‍वर अन्‍यायी हुनुहुन्‍छ त? कदापि होइन! किनभने उहाँले मोशालाई भन्‍नुभयो, “जसको मलाई दया लाग्‍छ, त्‍यसैलाई म दया गर्छु र जसलाई म टिठ्याउन चाहन्‍छु, त्‍यसैलाई म टिठ्याउनेछु,।” यसकारण परमेश्‍वरले मान्‍छेको इच्‍छा वा चेष्‍टाले उसलाई बोलाउनुभएको होइन तर आफ्‍नै दयाले पो हो। धर्मशास्‍त्रले एक जना मिश्री राजा फारोको बारेमा पनि यस्‍तै भन्‍छ, “तिमीलाई बोलाएर मेरो शक्ति देखाउने अनि पूरा संसारभरि मेरो नाउँ चलाउने उद्देश्‍यले नै मैले तिमीलाई राजा बनाएँ,।” यसो हुँदा परमेश्‍वरले जसलाई दया गर्न चाहनुहुन्‍छ, त्‍यसलाई दया गर्नुहुन्‍छ अनि जसलाई कठोर पार्न चाहनुहुन्‍छ, त्‍यसलाई कठोर पार्नुहुन्‍छ।