हितोपदेश 16:21-33

ज्ञानी र पाको मानिसलाई उसको समझशक्तिले चिनाउँछ। उसको बोली जति मीठो हुन्‍छ, उति उसले मानिसको मन जित्‍दछ। बुद्धिमान्‌को बुद्धि जीवनको मूल हो तर मूर्खलाई ज्ञान दिनु समय बरबाद गर्नु हो। बुद्धिमान् मानिसले सोचेर मात्र बोल्‍दछ र उसको बोलीले सुन्‍नेको मन जित्‍दछ। दयालु बोली महजस्‍तो, मनलाई खुसी पार्ने र स्‍वास्‍थ्‍य दिने हुन्‍छ। कुनै बाटो तिमीलाई ठीकै छ भन्‍ने लाग्‍ला तर अन्‍तमा त्‍यसले मृत्‍युमा पुर्‍याउन सक्‍छ। परिश्रमीको पेटले त्‍यसलाई झन् परिश्रमी बनाउँदछ किनभने त्‍यसले आफ्‍नो पेटको भोक मेट्‍न चाहन्‍छ। दुष्‍टहरूले अर्काको खति गर्ने उपाय खोजिहिँड्छन्। तिनीहरूका बोलीमा पनि दुष्‍ट्याइँको आगो हुन्‍छ। दुष्‍टहरूले बेकामका कुरा काट्दै हिँड्छन्। तिनीहरूले झगडा गराएर साथीहरूका बीचमा फाटो ल्‍याउँछन्। हिँसा गर्ने मानिसले आफ्‍नै साथीभाइसित छलकपट गर्छ र तिनीहरूको विनाश गराउँछ। कसैले तिमीलाई हेरेर ङिच्‍च हाँस्‍यो, आँखा झिम्‍क्‍यायो भने होशियार होऊ, त्‍यसका मनमा केही दुष्‍ट विचार उठेको हुन्‍छ। धार्मिकताको फल लामो आयु हो, फुलेको केश शोभाको मुकुट हो। सहर जित्‍नुभन्दा बरु आफूलाई वशमा राख्‍नु उत्तम हो। मानिसले चिट्ठा हालेर परमेश्‍वरको इच्‍छा बुझ्‍न त खोज्‍छ तर उत्तर दिने त परमेश्‍वर आफैं हुनुहुन्‍छ।