हितोपदेश 14:13-29

मुखको हाँसोले मनको पीरलाई ढाक्‍ला तर आनन्‍द हराएपछि त्‍यहाँ अफसोस रहिरहन्‍छ। खराब मानिसले भोग्‍नुपर्ने फल भोग्‍ने नै छ तर असल मानिसले आफ्‍नो कामको इनाम पाउनेछ। मूर्खले जे कुरा पनि विश्‍वास गर्छ तर विवेकी समझदारले होश गरेर कदम बढाउँछ। बुद्धिमान्‌ले होश गरेर दुष्‍टतादेखि टाढै रहन्‍छ। तर मूर्खले होश गर्दैन र त्यो काम गर्न साह्रै हतार गर्छ। रिसाहा मानिसले मूर्ख काम गर्छ र धूर्त मानिस घृणित हुन्‍छ। निर्बोध मानिसले आफ्‍नो मूर्खताको सुहाउँदो फल पाउँछ तर चतुर मानिसले ज्ञान लाभ गर्दछ। दुष्‍ट मानिसहरूले असल मानिसहरूको अघि शिर झुकाउनुपर्छ र नम्र भई दया माग्‍नुपर्छ। गरीबलाई उसको छिमेकीहरूले समेत मन पराउँदैनन् तर धनीका धेरै साथीहरू हुन्‍छन्। आनन्‍द पाउनलाई दरिद्रलाई दया गर, कसैलाई हेला गर्नु पाप हो। भलाइ गर्नेले अरूबाट आदर र पत्‍यार पाउँदछ। दुष्‍ट्याइँ गर्नेले भुल गर्दछ। परिश्रम गर, तिम्रो जीविका राम्ररी चल्‍नेछ। एउटै थलोमा कुरा मात्र गरेर बसिरहे दरिद्र बन्‍नेछौ। बुद्धिमान् मानिसहरूले धन-सम्‍पत्ति कमाउँछन् तर मूर्खहरूले मूर्खता मात्र निकाल्‍दछन्। साँचो साक्षीले जीवन बचाउँछ तर झूटो साक्षीले विश्‍वासघात गर्छ। परमप्रभुलाई आदर गर्नेले आफ्‍नो र परिवारको निम्‍ति सुरक्षा र भरोसा प्राप्‍त गर्दछ। के मृत्‍युदेखि बाँच्‍न चाहन्‍छौ? परमप्रभुको आदर गर्नु जीवनको मूल हो। राजाको महान्‌ता प्रजाका सङ्‍ख्‍यामा निर्भर गर्दछ, प्रजाबिना राजा केही होइन। शान्‍त भई बस्‍ने मानिस बुद्धिमान् हो, तातो रिस देखाउनेले आफ्‍नो मूर्खता मात्र देखाउँछ।