मर्कूस 9:17-27

मानिसको भीडबाट एक जना मानिसले येशूलाई बिन्‍ती गर्दै भने, “गुरु, मैले मेरो छोरा हजुरकहाँ ल्‍याएको छु। भूत लागेको हुनाले ऊ बोल्‍नै सक्‍दैन। भूतले उसलाई पक्रिने बेलामा ऊ भूइँमा पछारिन्‍छ, मुखभरि फीँज काढ्छ, दाह्रा किट्छ र कक्रिन्‍छ। मैले हजुरका चेलाहरूलाई भूत निकालिदिनुहोस् भनेर बिन्‍ती गरें तर उहाँहरूले सक्‍नुभएन।” येशूले तिनीहरूलाई भन्‍नुभयो, “कस्‍तो विश्‍वास नभएका मानिसहरू रहेछौ! तिमीहरूसँग म कति दिनसम्‍म बस्‍ने? मैले तिमीहरूलाई कतिञ्‍जेलसम्‍म सहिरहने? खै त्‍यसलाई मकहाँ ल्‍याओ।” तिनीहरूले केटालाई येशूकहाँ पुर्‍याए। येशूलाई देख्‍नासाथ भूतले केटालाई मुर्च्‍छा पारेर भूइँमा पछार्‍यो। केटो मुखभरि फींज काढ्दै यता र उता लडीबडी गर्न लाग्‍यो। अनि येशूले बुबाचाहिँलाई सोध्‍नुभयो, “यसलाई यस्‍तो भएको कति भयो?” ‘बालककालदेखि नै यस्‍तो भएको हो’ भनेर बुबाले जवाफ दिए। “भूतले उसलाई घरीघरी आगो र पानीमा पारेर मार्न खोज्‍छ। हजुर! तपाईंले सक्‍नुहुन्‍छ भने हामीमाथि दया गरेर उपकार गरिदिनुहोस्!” येशूले तिनलाई भन्‍नुभयो, “सक्‍नुहुन्‍छ भने भनी किन भन्‍छौ? विश्‍वास गर्नेलाई त सबै कुरा हुन सक्‍छ।” यो सुनेर बुबाचाहिँले कराउँदै भने, “हजुर, म विश्‍वास गर्छु। मेरो कमजोर विश्‍वासलाई मद्दत गर्नुहोस्!” मानिसहरू आफूतिर ओइरिन लागेको देखेर येशूले भूतलाई हकार्दै भन्‍नुभयो, “ए लाटो र बहिरो पार्ने भूत, यो केटाबाट निस्‍केर आइज र फेरि त्‍यसभित्र नपस्।” तब त्‍यो भूत चिच्‍च्‍याउँदै र केटालाई मुर्च्‍छा पार्दै निस्‍केर गयो। केटा भने मरेको जस्‍तै भयो र सबैले “लौ केटो त मर्‍यो” भन्‍न थाले। तर येशूले उसको हात समाएर उठाउनुभयो र केटो जुरुक्‍क उठ्यो।