अय्‍यूब 7:1-21

के मानिसको जीवन कठोर सङ्‌ग्राम गर्ने वा दश नङ्‌ग्रा खियाउने कर्मीको जस्‍तो होइन र? यो जीवन शीतल छाया खोज्‍ने कमाराजस्‍तो छ वा कामदारले आफ्‍नो ज्‍याला पाउन पर्खिरहेको जस्‍तो छ। हरेक महिना म व्‍यर्थमा जिउँछु, हरेक रात मलाई दु:ख-कष्‍ट मात्र छ। सुत्‍न ढल्‍केपछि म उठ्‍ने समय गन्‍न थाल्‍छु, म रातभरि लडीबडी गरिरहन्‍छु र बिहानको बाटो हेरिरहन्‍छु। मेरो शरीरमा किरा लागेको छ; लुतो आएको छ; मेरा घाउहरूबाट पिप निस्‍कन्‍छ। मेरा दिनहरू बिनाआशा बितेरै जान्‍छन्। तानको थुरीभन्दा छिटो बित्‍छन्। हे परमेश्‍वर, सम्‍झनुहोस् कि मेरो जीवन एक मुट्ठी सास मात्र हो; मेरा खुसीका दिन पहिले नै बितिसके। तपाईंले मलाई अहिले देख्‍दै हुनुहुन्‍छ, तर फेरि कहिले देख्‍नुहुनेछैन, तपाईंले मलाई खोज्‍नुभयो भने म गइसकेको हुनेछु। बादल फाटेर हराएझैँ मानिस मर्छ र फर्किआउँदैन। त्‍यसलाई चिन्‍नेहरू सबैले पनि बिर्सन्‍छन्। अँहँ, म चुप लागिबस्‍न सक्‍दिनँ! मेरो मनमा रिस र पीर छन्, मैले मुख खोल्‍नै पर्छ। किन तपाईंले ममाथि पहरा राख्‍नुहुन्‍छ? के म समुद्रको डरलाग्‍दो जल-जन्‍तु हुँ र? म ढल्‍कँदछु र विश्राम गर्ने चेष्‍टा गर्दछु, मैले पीडाबाट छुटकारा पाउँछु कि भनी आशा गर्दछु। तर तपाईंले मलाई सपनामा तर्साउनुहुन्‍छ। मलाई यस्‍ता खराब दर्शन र ऐठनहरू दिनुहुन्‍छ। यसकारण मलाई यस्‍तो दु:खको जीवन बिताउनुभन्दा त बरु घोक्रो निचोरिएर मारिनु पो जाति हुनेथियो। म हारें, जीवनसित म थाकिसकें। मलाई छोडिदिनुहोस्। मेरो जीवनको कुनै अर्थ छैन। मानिस के हो र? त्‍यसलाई किन तपाईं त्‍यति मुख्‍य ठान्‍नुहुन्‍छ? किन त्‍यसको कामको ख्‍याल राख्‍नुहुन्‍छ? हरेक बिहान तपाईंले त्‍यसको जाँच गर्नुहुन्‍छ र हरेक क्षण त्‍यसलाई खार्नुहुन्‍छ। के एक क्षण पनि तपाईंले मलाई हेर्न छोड्‍नुहुन्‍न? के मलाई थुक पनि निल्‍न दिनुहुन्‍न? मैले पाप गरेको भए पनि तपाईंलाई के हानिभयो? हे मानिसका रक्षक, किन मलाई तारो हान्‍ने निशाना बनाउनुभयो? के म तपाईंको लागि यति ठूलो भार भएँ? किन तपाईं कहिल्‍यै मेरो पाप क्षमा गर्नुहुन्‍न? मेरो दुष्‍कर्म माफ दिनुहुन्‍न? अब चाँडै म मेरो चिहानमा पुग्‍नेछु अनि तपाईंले खोज्‍नुहुँदा म गइसकेको हुनेछु।