अय्‍यूब 29:1-25

अय्‍यूब फेरि बोल्‍न थाले। अघि परमेश्‍वरले मेरो रक्षा गर्नुभएको समयजस्‍तै मेरो यो जीवन पनि हुन सके त! त्‍यस बेला परमेश्‍वर सधैँ मसित रहनुहुन्‍थ्‍यो र म अँध्‍यारोमा हिँड्डुल गर्दा मलाई ज्‍योति दिनुहुन्‍थ्‍यो। ती मेरा फलिफापका दिनहरू थिए र परमेश्‍वरको मित्रताले मेरो घरको रक्षा भएको थियो। सर्वशक्तिमान् परमेश्‍वर मसित हुनुहुन्‍थ्‍यो र मेरा छोरा-छोरीहरूले मलाई घेरिराख्‍थे। मेरा गाई-वस्‍तुहरूले प्रशस्‍त दूध दिन्‍थे। ढुङ्गेनी जमिनमा पनि मेरा जैतुनका वृक्षहरू सप्रिन्‍थे। जब सहरका ढोकामा बुढापाकाहरू भेला हुन्‍थे र म तिनीहरूसित बस्‍थें, तब युवा ठिटाहरूले मलाई देखेर ठाउँ छोड्थे र बुढाहरू मलाई सम्‍मान् देखाउँदै खडा हुन्‍थे। अगुवाहरूले कुरा गर्न बन्‍द गर्थे र ठूला-ठालुहरूसमेत चुप हुन्‍थे। ज-जसले मलाई देख्‍थे, तिनीहरूले मेरो तारिफ गर्थे, मेरो बारेमा सुन्‍नेहरूले मेरो गुण गाउँथे। गरीबहरूले पुकार्दा मैले तिनीहरूलाई सहायता दिन्‍थें, मैले असहाय टुहुरा-टुहुरीहरूलाई सहारा दिन्‍थें। दु:खले मर्न लागेकाहरूले मलाई आशीर्वाद दिन्‍थे। मैले विधवाहरूलाई आनन्‍दले गाउने तुल्‍याइदिन्‍थें। म धार्मिकतालाई वस्‍त्रझैँ पहिरन्‍थें र इन्‍साफ फेटाझैँ लाउँथें। म अन्‍धाको आँखा थिएँ र लङ्गडाको खुट्टा थिएँ। म दरिद्रको बुबाझैँ थिएँ र म मुद्दामा नचिनेको, नजानेको मानिसको पक्ष लिन्‍थें। मैले निर्दयीको शक्तिलाई नाश पार्थें। र तिनीहरूले गाँजेका शिकारलाई तिनीहरूकै मुखबाट खोस्‍थें। “म धेरै दिन बाँचूला,” भन्‍थें र “सुखसित घरैमा मरूँला,” भनी सोच्‍थें। सबै जरामा पानी पुगेको र हाँगामा शीत परेको रूखझैँ म थिएँ। सधैँ सबैले मेरो प्रशंसा गर्थे र मेरो बल कहिल्‍यै घटेन। मैले सल्‍लाह दिँदा मानिसहरूले चुपचाप ध्‍यान दिएर सुन्‍थे। मैले बोलिसकेपछि तिनीहरूको भन्‍ने कुरा केही रहँदैनथ्‍यो। मेरो कुरा वर्षाको पानी जमिनमा भिजेझैँ तिनीहरूका मनमा भिज्‍यो। बसन्‍तको झरीलाई किसानले स्‍वागत गरेझैँ तिनीहरूले मेरो कुरा स्‍वागत गर्थे। म मुसुक्‍क हाँस्‍दा तिनीहरूले गुमाएको साहस पाउँथे, मेरो मुखको उज्‍यालो देख्‍दा तिनीहरूले ढाडस पाउँथे। मैले सबै कुरामा जिम्‍मा लिन्‍थें र फैसला दिन्‍थें। राजाहरूले आफ्‍ना सेनाहरूलाई डोर्‍याएझैँ मैले तिनीहरूलाई डोर्‍याउँथें। तिनीहरू निराश हुँदा मैले तिनीहरूलाई सान्‍त्‍वना दिन्‍थें।