अय्यूब 29:1-25
अय्यूब 29:1-25 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
तब अय्यूबले आफ्नो बहस गर्दैरहे: “बितेका महिनाहरूको म कत्ति चाहना गर्दछु, जुन समयमा परमेश्वर मेरो हेरचाह गर्नुहुन्थ्यो! जब उहाँको दियो मेरो शिरमाथि चम्कन्थ्यो, र त्यसको उज्यालोद्वारा म अँध्यारोमा हिँड्डुल गर्थें! मेरो उत्तम समयका दिनहरू, जब परमेश्वरको नजिकको सम्बन्धले मेरो घरलाई आशिष् दिन्थ्यो। जब सर्वशक्तिमान् अझै मेरो साथमा हुनुहुन्थ्यो, अनि मेरा छोराछोरीहरू मेरा चारैतिर खड़ा भइरहन्थे। जब मेरो बाटोमा दूध बग्थ्यो, र चट्टानहरूबाट जैतूनको तेल बग्थ्यो। चोकमा बस्नलाई जब म सहरको मूल ढोकाबाट भएर जान्थें जवान मानिसहरू मलाई देखेर बाटो छोड़िदिन्थे, र वृद्ध मानिसहरू खड़ा हुन्थे। अधिकारी वर्गको मुखै बन्द हुन्थ्यो, र आफ्नो मुख हातले छोप्थे। भारदारहरूको बोली नै बन्द हुन्थ्यो, तिनीहरूको जिब्रो तालुमा टाँसिन्थ्यो। मैले बोलेको सुन्नेहरूले मेरो गुणगान गर्थे, र मलाई देख्नेहरू मेरै योग्यताको साक्षी दिन्थे। किनभने सहायताको लागि पुकारा गर्दा गरीब मानिसहरूलाई, र रक्षाहीन पितृहीनहरूलाई मैले बचाएँ। मर्न लागेको मानिसले मलाई आशीर्वाद दिन्थ्यो, र मैले विधवाको मन आनन्दले गाउने पारिदिन्थें। धार्मिकतालाई मैले आफ्नो लुगाजस्तै लगाएँ, इन्साफलाई मैले मेरो पोशाक र फेटाझैँ लगाएँ। अन्धाको लागि म आँखा भएँ, र लङ्गड़ाको निम्ति खुट्टा भएँ। दरिद्रको लागि म बुबाझैँ थिएँ, र विदेशीको पक्षमा म मुद्दामा खड़ा हुन्थें। अधर्मीको शक्तिलाई मैले नाश गरें र त्यसको मुखबाट मैले शिकार खोसें। “म दीर्घायु भएर मर्नेछु र घरमा सुखसित मर्नेछु भनी आशा गरेथें। ‘मेरा जराहरू पानीतिर फैलिएर जानेछन् र रातभरि मेरा हाँगाहरूमा शीत बस्नेछन्। मेरो महिमा मसित सधैँ ताजा हुनेछ र मेरो हातमा धनु सधैँ नयाँ हुनेछ’। “मानिसहरू ठूलो आशा लिएर मेरो कुरा सुन्थे र मेरो सल्लाहको निम्ति चूपचाप पर्खिरहन्थे। म बोलिसक्दा तिनीहरूले थप्ने कुरो केही हुँदैनथ्यो। मेरा वचन तिनीहरूका हृदयमा बिस्तारै भिज्दैजान्थे। वर्षाको प्रतीक्षा गरेझैँ तिनीहरू तिनका लागि पर्खिरहन्थे र बसन्तको झरीझैँ तिनीहरूले ती वचन पिउँथे। म मुसुक्क हाँसिदिँदा तिनीहरूले साहस पाउँथे, मेरो उज्यालो अनुहार तिनीहरूका निम्ति बहुमूल्य हुन्थ्यो। तिनीहरूले लाग्नुपर्ने बाटो मैले छानिदिन्थें र फैसला गरिदिन्थें, राजाले आफ्नो फौजलाई युद्धमा लगेझैँ म तिनीहरूलाई लान्थें र शोक गर्नेहरूलाई सान्त्वना दिनेझैँ म थिएँ।”
अय्यूब 29:1-25 पवित्र बाइबल, नेपाली समकालीन संस्करण (NCV)
इयोबले आफ्नो बहस जारी राखेर भने: “अहो, म मेरा बितेका महिनाहरूको कत्ति धेरै चाहना गर्दछु, किनकि ती दिनहरूमा परमेश्वरले मेरो हेरचाह गर्नुहुन्थ्यो; जब उहाँको बत्ती मेरो शिरमाथि चम्कन्थ्यो, र उहाँको ज्योतिद्वारा म अन्धकारमा हिँड्डुल गर्थेँ; अहो, सुखका ती मेरा दिनहरू, जब परमेश्वरसँगको घनिष्ठ मित्रताले मेरो घरमा आशिष् ल्याउँथ्यो; जब सर्वशक्तिमान् मसँगै हुनुहुन्थ्यो, र मेरा छोराछोरीहरू मेरा चारैतिर हुन्थे; जब मेरा पाइलाहरू नौनीले भिजेका हुन्थे, र चट्टानले मेरो निम्ति जैतुनको तेलका खोलाहरू बहाउँथ्यो। “जब म सहरको मूलढोकामा जान्थेँ, र सार्वजनिक चोकमा आफ्नो आसन ग्रहण गर्थेँ। जवान मानिसहरू मलाई देखेर बाटो छोड्थे, र वृद्ध मानिसहरू आदरसाथ बसेको ठाउँबाट उठ्थे; सहरका प्रमुख मानिसहरू बोल्न छोड्थे, र तिनीहरूले आफ्ना मुख हातले छोप्थे; शासकहरूका आवाज मन्द हुन्थ्यो, र तिनीहरूको जिब्रो तिनीहरूको तालुमा टाँसिन्थ्यो। मलाई सुन्नेहरूले मेरो विषयमा राम्रो कुरा गर्थे, र मलाई देख्नेहरूले मेरो गुणगान गर्थे; किनकि सहायताको लागि गुहार्ने गरिब, र सहायता गर्ने कोही नभएका अनाथहरूलाई म छुटाउथेँ। मर्न आँटेको मानिसले मलाई आशिष् दिन्थ्यो; मैले विधवाको हृदयलाई आनन्दले गाउन सक्ने तुल्याउँथेँ। मैले धार्मिकतालाई मेरो लुगाझैँ पहिरने गर्दथेँ; न्याय मेरो लवेदा र मेरो फेटा थियो। म अन्धाका निम्ति आँखा, र लङ्गडाका निम्ति पाउहरूझैँ थिएँ। खाँचोमा परेकाहरूका निम्ति म बुबा थिएँ; म परदेशीहरूको पक्षमा मुद्दा लिन्थेँ। मैले दुष्ट मनिसहरूका बङ्गारा तोडिदिएँ, र तिनीहरूका दाँतहरूबाट पीडितहरूलाई खोसेँ। “मैले सोच्ने गर्थेँ, ‘म मेरो आफ्नै घरमा मर्नेछु, मेरा दिनहरू बालुवाका कणहरूझैँ धेरै छन्। मेरा जराहरू पानीसम्म पुग्नेछन्; र मेरा हाँगाहरूमा रातभरि नै शीत रहनेछ। मेरो गौरव कहिल्यै घट्नेछैन; मेरो धनु सदाकाल मेरो हातमा नयाँ भइरहनेछ।’ “मानिसहरू आशावादी भएर मेरो कुरा सुन्थे, चुपचाप लागेर मेरो सल्लाह पर्खिरहन्थे। मैले बोलिसकेपछि तिनीहरूले भन्ने कुरा रहँदैनथ्यो; मेरा शब्दहरू तिनीहरूका कानमा बिस्तारै पर्दथ्यो। तिनीहरूले झरीलाई झैँ मलाई पर्खन्थे; र मेरा वचनहरूलाई बसन्तको झरीझैँ पिउँथे। मैले तिनीहरूसँग मुस्कुराउँदा तिनीहरूलाई पत्यार लाग्दैनथ्यो; मेरो अनुहारको उज्यालो तिनीहरूका निम्ति विशेष थिए। तिनीहरूको निम्ति म मार्ग छनौट गरिदिन्थेँ, र तिनीहरूका प्रमुखझैँ भएर बस्थेँ; राजा आफ्ना सेनाहरूसँग बसेझैँ म बस्थेँ; शोक गर्नेहरूलाई सान्त्वना दिने मानिसजस्तै म थिएँ।
अय्यूब 29:1-25 पवित्र बाइबल (NERV)
अय्यूबले क्रमशः आफ्नो कुराहरू भनिरहेछः “केही महीना अघि वितेको जीवन म चाहन्छु। त्यस समयमा परमेश्वरले ममाथि नजर राख्नु भयो अनि मेरो हेरचाह गर्नुभयो। त्यसबेला, परमेश्वरको प्रकाश ममाथि छायो ताकि म अन्धकारमा हिंड्न सक्थें। परमेश्वरले मलाई ठीक बाँच्ने बाटो देखाई दिनु भयो। म ती दिनहरूको कामना गर्दछु जब म सफल थिएँ, अनि परमेश्वर मेरो हितैषी मित्र हुनुहुन्थ्यो। ती दिनहरूमा परमेश्वरले मेरो घरलाई आशिष दिनुभयो। म ती दिनहरूको कामना गर्छु जब सर्वशक्तिमान परमेश्वर मसँग हुनुहुन्थ्यो अनि मेरा बाल-बच्चाहरू मेरै वरिपरि थिए। जीवन त्यतिबेला अत्यन्तै राम्रो थियो। म मेरो खुट्टाहरू नौनीले धुन्थें, अनि मसँग प्रशस्त दामी तेलहरू थिए। “त्यस्ता दिनहरू थिए जब म शहरको द्वारमा जान्थें अनि शहरका मुखियाहरूसँग सभा-गृहमा बस्दथें। सारा मानिसहरूले मलाई त्यहाँ आदर गर्दथे युवाहरूले म आउँदै गरेको देख्दा पाइला सारेर मलाई बाटो छोडिदिन्थे। आफ्नो श्रद्धा म प्रति प्रर्दशन गर्नलाई वृद्ध मानिसहरू बसेको ठाउँबाट उठ्दथे। जनसमूहका नेताहरू बोल्न बन्द गर्दथे अनि हातहरू मुखमा राखेर अन्य मानिसहरूलाई चुपचाप बस्न लगाउँथे। प्रमुख नेताहरू पनि बोल्दा आफ्ना आवाजहरू सानो पार्दथे। हो, मानौ तिनीहरूका जिब्रोहरू मुखको तालुमा टाँसिएको झैं भान हुन्थ्यो। मैले के भन्दैछु ती कुराहरू मानिसहरूले ध्यान दिएर सुन्थे, अनि मेरो बारेमा असल कुराहरू गर्थे। मैले गरेका कुराहरूलाई तिनीहरू विचार्थे अनि तिनीहरूले मेरो प्रशंसा गर्थे। किनभने जब गरीब मानिसले गुहार्थ्यो, म सहायता गर्थें। अनि माता-पिता नभएका नानीहरू र रक्षाहीनहरूको म हेरचाह गर्थें। मर्दै गरेका मानिसले मलाई आशीर्वाद दिन्थे दुःख पाएका विधवाहरूलाई म सहयोग गर्थें। धार्मिकता मेरो लागि पोषाक थियो, निष्पक्षता मेरो लुगा र फेटा थियो। म अन्धा मानिसहरूको लागि आँखा थिएँ, तिनीहरू जहाँ जान रूचाउथें म त्यतै डोर्याउँथे। म लङ्गडो मानिसहरूका लागि खुट्टा थिएँ, तिनीहरू जहाँ चाहन्छन् त्यतै बोकेर लान्थें। म गरीबहरूको लागि पिता समान थिएँ। यदि मैले नजानेको विषयका कुनै मामला मेरो सामु आए, मैले त्यस मामलाको विषयमा विस्तृत रूपमा खोजी गर्ने गर्थें। म दुष्ट मानिसहरूलाई आफ्नो शक्ति दुरउपयोग गर्न रोक्थें अनि म उसलाई गल्ती तरीकाले जे लिने चेष्टा गरेको हुन्थ्यो, त्यो फर्काउन लगाउथें। “मेरै परिवार भित्र बुढो हुँदै म धेरै लामो बाँचुला भनेर सधैँ सोच्दथें, म सोच्थें म स्वास्थ्य र शक्तिशाली हुँ, स्वास्थ्य पालुवा जस्तै प्रशस्त पानी भएको जराहरू जस्तै, अनि शीतले भिजेका हाँगाहरू जस्तो हुँ। प्रत्येक नयाँ दिन उज्जवल, नयाँ उत्तेजनापूर्ण सम्भावनाहरू हुने होलान भनी म सोच्थें। “बितेका दिनहरूमा मानिसहरूले मेरो कुरामा ध्यान दिन्थे। तिनीहरू मेरो सल्लाह सुन्दा चुपचाप रहन्थे। बोलिसके पछि मेरो कुरा सुन्नेहरूमा कसैको केही बोल्न रहँदैनथ्यो। मैले बोल्दा मानिसहरूले मेरो कुरालाई ध्यान दिइरहेका हुन्थे तिनीहरू अरू केही भन्ने थिएनन्। मेरो शब्दहरू तिनीहरूका कानहरूमा मन्द गतिमा पर्थे। मेरो प्रवचनको निम्ति मानिसहरू मलाई पर्खन्थे, मानौ तिनीहरूले बर्षालाई पर्खिरहेछन्। तिनीहरूले मेरो शब्दहरू बसन्तको बेलामा बर्षाको पानी पिए झौं पिउँथे। जब म ती मानसिहरूसित हाँसे तिनीहहरूले यो विश्वास गर्न सकेनन्। मेरो आनन्दित अनुहारले उनीहरूलाई हतोत्साही गरेन। म तिनीहरूकै मुखिया भए तापनि म ती मानिसहरूसँग रहन चाहन्थें। दुःखी मानिसहरूलाई सान्तवना दिंदै म तिनीहरूका छाउनीका समूहमा राजा झैं थिएँ।
अय्यूब 29:1-25 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
अय्यूब फेरि बोल्न थाले। अघि परमेश्वरले मेरो रक्षा गर्नुभएको समयजस्तै मेरो यो जीवन पनि हुन सके त! त्यस बेला परमेश्वर सधैँ मसित रहनुहुन्थ्यो र म अँध्यारोमा हिँड्डुल गर्दा मलाई ज्योति दिनुहुन्थ्यो। ती मेरा फलिफापका दिनहरू थिए र परमेश्वरको मित्रताले मेरो घरको रक्षा भएको थियो। सर्वशक्तिमान् परमेश्वर मसित हुनुहुन्थ्यो र मेरा छोरा-छोरीहरूले मलाई घेरिराख्थे। मेरा गाई-वस्तुहरूले प्रशस्त दूध दिन्थे। ढुङ्गेनी जमिनमा पनि मेरा जैतुनका वृक्षहरू सप्रिन्थे। जब सहरका ढोकामा बुढापाकाहरू भेला हुन्थे र म तिनीहरूसित बस्थें, तब युवा ठिटाहरूले मलाई देखेर ठाउँ छोड्थे र बुढाहरू मलाई सम्मान् देखाउँदै खडा हुन्थे। अगुवाहरूले कुरा गर्न बन्द गर्थे र ठूला-ठालुहरूसमेत चुप हुन्थे। ज-जसले मलाई देख्थे, तिनीहरूले मेरो तारिफ गर्थे, मेरो बारेमा सुन्नेहरूले मेरो गुण गाउँथे। गरीबहरूले पुकार्दा मैले तिनीहरूलाई सहायता दिन्थें, मैले असहाय टुहुरा-टुहुरीहरूलाई सहारा दिन्थें। दु:खले मर्न लागेकाहरूले मलाई आशीर्वाद दिन्थे। मैले विधवाहरूलाई आनन्दले गाउने तुल्याइदिन्थें। म धार्मिकतालाई वस्त्रझैँ पहिरन्थें र इन्साफ फेटाझैँ लाउँथें। म अन्धाको आँखा थिएँ र लङ्गडाको खुट्टा थिएँ। म दरिद्रको बुबाझैँ थिएँ र म मुद्दामा नचिनेको, नजानेको मानिसको पक्ष लिन्थें। मैले निर्दयीको शक्तिलाई नाश पार्थें। र तिनीहरूले गाँजेका शिकारलाई तिनीहरूकै मुखबाट खोस्थें। “म धेरै दिन बाँचूला,” भन्थें र “सुखसित घरैमा मरूँला,” भनी सोच्थें। सबै जरामा पानी पुगेको र हाँगामा शीत परेको रूखझैँ म थिएँ। सधैँ सबैले मेरो प्रशंसा गर्थे र मेरो बल कहिल्यै घटेन। मैले सल्लाह दिँदा मानिसहरूले चुपचाप ध्यान दिएर सुन्थे। मैले बोलिसकेपछि तिनीहरूको भन्ने कुरा केही रहँदैनथ्यो। मेरो कुरा वर्षाको पानी जमिनमा भिजेझैँ तिनीहरूका मनमा भिज्यो। बसन्तको झरीलाई किसानले स्वागत गरेझैँ तिनीहरूले मेरो कुरा स्वागत गर्थे। म मुसुक्क हाँस्दा तिनीहरूले गुमाएको साहस पाउँथे, मेरो मुखको उज्यालो देख्दा तिनीहरूले ढाडस पाउँथे। मैले सबै कुरामा जिम्मा लिन्थें र फैसला दिन्थें। राजाहरूले आफ्ना सेनाहरूलाई डोर्याएझैँ मैले तिनीहरूलाई डोर्याउँथें। तिनीहरू निराश हुँदा मैले तिनीहरूलाई सान्त्वना दिन्थें।