उत्‍पत्ति 47:1-12

तब भित्र गएर योसेफले फारोलाई भने, “मेरा बुबा र दाजुभाइहरू, उनका भेड़ाबाख्रा, गाईबस्‍तु र उनीहरूका सबै थोक लिएर कनानबाट आएका छन्‌ र अहिले उनीहरू गोशेन प्रदेशमा छन्‌।” तिनले आफ्‍ना दाजुहरूमध्‍येबाट पाँच जनालाई लिएर फारोकहाँ हाजिर गराए। फारोले तिनका दाजुभाइहरूलाई सोधे, “तिमीहरूको कामधन्‍धा के हो?” उनीहरूले फारोलाई भने, “हामी हजूरका दासहरू हाम्रा पिता-पुर्खादेखि नै गोठाला हौं।” उनीहरूले फारोलाई अझै भने, “हामी यस देशमा बसोबास गर्न आएका छौं, किनकि कनान देशमा घोर अनिकाल परेको हुनाले हजूरका दासहरूलाई भेड़ाबाख्रा चराउने ठाउँ भएन। अब बिन्‍ती छ, कि हामी हजूरका दासहरूले गोशेन प्रदेशमा बसोबास गर्ने अनुमति पाऔं।” फारोले योसेफलाई भने, “तिम्रा बुबा र तिम्रा दाजुभाइहरू तिमीकहाँ आएछन्‌। मिश्रदेश तिम्रै अगि छ। देशको सबैभन्‍दा असल ठाउँमा तिम्रा बुबा र तिम्रा दाजुभाइहरूलाई बस्‍न देऊ। उनीहरूलाई गोशेन प्रदेशमा नै बस्‍न देऊ। उनीहरूमध्‍ये कति लायकका मानिसहरू छन्‌ भनी तिमीले थाहा पायौ भने मेरा गाईबस्‍तुहरू पनि उनीहरूकै जिम्‍मामा लगाइदेऊ।” तब योसेफले आफ्‍ना बुबा याकूबलाई पनि फारोकहाँ हाजिर गराए। याकूबले फारोलाई आशीर्वाद दिए। फारोले याकूबलाई सोधे, “तपाईंको उमेर कति भयो?” याकूबले भने, “मेरो प्रवासी जीवनको उमेर एक सय तीस वर्ष भयो। मेरो यस जीवनका वर्षहरू त थोरै र दु:खमय भएका छन्, हजूर। मेरा पिता-पुर्खाहरूले यस प्रवासको जीवनमा जति दिन उमेर खाएका थिए त्‍यति त अहिले मेरो पुगेकै छैन।” अनि याकूबले फेरि फारोलाई आशीर्वाद दिए, र फारोको उपस्‍थितिबाट निस्‍केर गए। तब योसेफले आफ्‍ना बुबा र दाजुभाइहरूलाई बसोबास गराए, र फारोको हुकुमअनुसार तिनले मिश्रमा भएका सबैभन्‍दा असल ठाउँ, अर्थात्‌ रामसेस भन्‍ने इलाकामा उनीहरूका अधिकारमा जग्‍गाजमिन दिए। योसेफले आफ्‍ना बुबा, दाजुभाइहरू र आफ्‍ना बुबाका परिवारका सबैलाई उनीहरूका बालबच्‍चाको संख्‍याअनुसार खानेकुरा दिएर उनीहरूको पालनपोषण गरे।