Հայաստանի Աստվածաշնչային Ընկերություն, 2018 Bible Society of Armenia, 2018

Ի բրեւ այգ եղեւ, խորհուրդ արարին ամենայն քահանայապետքն եւ ծերք ժողովրդեանն վասն Յիսուսի սպանանել զնա։ Կապեցին զնա եւ առին գնացին, եւ ետուն ի ձեռս Պոնտացւոյ Պիղատոսի դատաւորի։
Յայնժամ տեսեալ Յուդայի որ մատնեացն զնա թէ պարտաւորեցաւ, զղջացաւ եւ դարձոյց զարծաթն առ քահանայապետսն եւ ծերս ժողովրդեանն՝՝, եւ ասէ. Մեղայ զի մատնեցի զարիւն արդար։ Եւ նոքա ասեն. Մեզ չէ փոյթ, դու գիտես։ Եւ ընկէց զարծաթն ի տաճարին եւ գնաց, եւ չոգաւ խեղդեցաւ։ Իսկ քահանայապետիցն առեալ զարծաթն՝ ասեն. Ոչ է արժան ընդունել զայդ ի կորբանն, քանզի գինք արեան են։ Խորհուրդ արարեալ, գնեցին այնու զագարակն բրտի ի գերեզման օտարաց։ Վասն այնորիկ կոչեցաւ ագարակն այն Ագարակ արեան մինչեւ ցայսօր։ Յայնժամ լցաւ որ ասացաւն ի ձեռն Երեմիայի մարգարէի. Եւ առին զերեսուն արծաթին զգինս վաճառելոյն, զոր արկին յորդւոցն Իսրայելի, եւ ետուն զնա յագարակն բրտի, որպէս հրամայեաց ինձ Տէր։
Եւ Յիսուս եկաց առաջի դատաւորին. եհարց ցնա դատաւորն եւ ասէ. Դո՞ւ ես թագաւորն Հրէից։ Եւ Յիսուս ասէ. Դու ասես։ Եւ ի չարախօսելն նորա ի քահանայապետիցն եւ ի ծերոց, ոչինչ ետ պատասխանի։ Յայնժամ ասէ ցնա Պիղատոս. Ո՞չ լսես որչափ դոքա հակառակ քո վկայեն։ Եւ ոչ ետ նմա պատասխանի եւ ոչ բան մի, մինչեւ զարմանալ դատաւորին յոյժ։
Բայց ըստ տօնի սովոր էր դատաւորն արձակել ժողովրդեանն կապեալ մի զոր կամէին։ Ունէին յայնժամ կապեալ մի նշանաւոր, որում անուն էր Յեսու Բարաբբա։ Իբրեւ ժողովեցան, ասէ ցնոսա Պիղատոս. Զո՞ կամիք յերկուց աստի զի արձակեցից ձեզ, զՅեսու Բարաբբա՞՝՝ եթէ զՅիսուս զանուանեալն Քրիստոս։ Քանզի գիտէր թէ առ նախանձու մատնեցին զնա։
Եւ մինչ նստէր յատենին, առաքեաց առ նա կինն իւր եւ ասէ. Չկայ ինչ քո եւ արդարոյն այնորիկ, զի բազում անցք անցին ընդ իս այսօր յանուրջս վասն նորա։ Իսկ քահանայապետքն եւ ծերք հաւանեցուցին զժողովուրդն, զի խնդրեսցեն զԲարաբբայն, եւ զՅիսուս կորուսցեն։ Պատասխանի ետ դատաւորն եւ ասէ ցնոսա. Զո՞ կամիք զի արձակեցից ձեզ յերկուց աստի։ Եւ նոքա ասեն. զԲարաբբա։ Ասէ ցնոսա Պիղատոս. Իսկ զի՞ արարից զՅիսուս զանուանեալն Քրիստոս։ Ասեն ամենեքեան. Խաչեսցի։ Եւ նա ասէ. Զի՞նչ չար արար։ Եւ նոքա առաւել եւս աղաղակէին եւ ասէին. Խաչեսցի։ Եւ տեսեալ Պիղատոսի թէ ոչինչ օգնէ, այլ առաւել խռովութիւն լինի, առեալ ջուր՝ լուաց զձեռս առաջի ժողովրդեանն եւ ասէ. Քաւեալ եմ ես յարենէ արդարոյդ այդորիկ. դուք գիտասջիք։ Պատասխանի ետ ամենայն ժողովուրդն եւ ասէ. Արիւն դորա ի վերայ մեր եւ ի վերայ որդւոց մերոց։ Յայնժամ արձակեաց նոցա զԲարաբբայն, եւ զՅիսուս գան հարեալ՝ ետ ի ձեռս զի խաչեսցի։
Յայնժամ զինուորք դատաւորին առին զՅիսուս յապարանս, եւ ժողովեցին ի վերայ նորա զամենայն զգունդն. մերկացին զնա, եւ արկին զնովաւ քղամիդ կարմիր։ Եւ բոլորեալ պսակ ի փշոց՝ եդին ի գլուխ նորա, եւ եղէգն՝ յաջոյ ձեռին նորա. ի ծունր իջեալ առաջի նորա՝ կատակէին եւ ասէին. Ողջ եր, թագաւոր Հրէից։ Եւ թքեալ ի նա՝ առնուին զեղէգնն եւ ծեծէին զգլուխ նորա։ Եւ յորժամ ձաղեցին զնա, մերկացուցին ի նմանէ զքղամիդն եւ ագուցին նմա զիւր հանդերձն, եւ տարան զնա ի խաչ հանել։
Եւ ելեալ արտաքս՝ գտին այր մի Կիւրենացի անուն Սիմովն, զնա կալան պահակ զի բարձցէ զխաչն նորա։ Եւ եկեալ ի տեղին անուանեալ Գողգոթա, որ է տեղի կառափելոյ, ետուն նմա ըմպել գինի ընդ լեղի խառնեալ. եւ իբրեւ ճաշակեաց, ոչ կամէր ըմպել։ Եւ հանեալ զնա ի խաչ՝ բաժանեցին զհանդերձս նորա վիճակաւ. զի լցցի բանն որ ասացաւ ի մարգարէէն. Բաժանեցին զհանդերձս իմ յիւրեանս, ի վերայ պատմուճանի իմոյ վիճակս արկանէին՝՝։ Եւ նստեալ պահէին զնա։ Եւ եդին ի վերայ գլխոյ նորա գրեալ զվնաս նորա, թէ՝ Այս է Յիսուս, թագաւորն Հրէից։ Յայնժամ հանին ընդ նմա ի խաչ երկուս աւազակս, մի յաջմէ նորա եւ մի յահեկէ։
Եւ որ անցանէինն՝ հայհոյէին զնա, շարժէին զգլուխս իւրեանց, եւ ասէին. Վա՜հ, որ քակէիր զտաճարն եւ զերիս աւուրս շինէիր զնա, ապրեցո զքեզ. թէ Որդի ես Աստուծոյ, էջ ի խաչէդ։ Նոյնպէս եւ քահանայապետքն ձաղէին հանդերձ դպրօքն եւ ծերովք եւ ասէին. Զայլս ապրեցոյց, զինքն ոչ կարէ ապրեցուցանել. եթէ թագաւոր է Իսրայելի, իջցէ այժմ ի խաչէդ, եւ հաւատասցուք դմա. եթէ յուսացաւ յԱստուած, փրկեսցէ այժմ զդա, եթէ կամի զդա. քանզի ասաց եթէ Աստուծոյ Որդի եմ։ Զնոյն եւ աւազակքն որ խաչեալ էին ընդ նմա՝ նախատէին զնա։
Եւ ի վեց ժամէ աւուրն խաւար եղեւ ի վերայ ամենայն երկրի մինչեւ ցինն ժամ։ Եւ զինն ժամաւն գոչեաց Յիսուս ի ձայն մեծ եւ ասէ. Էլի, Էլի, լամա սաբաքթանի. այսինքն է. Աստուած իմ, Աստուած իմ, ընդէ՞ր թողեր զիս։ Ոմանք յայնցանէ որ անդն կային՝ իբրեւ լուան, ասէին. ԶԵղիա կարդայ դա։ Եւ վաղվաղակի ընթացաւ մի ոմն ի նոցանէ, առ սպունգ լի քացախով, հարեալ յեղեգան՝ ետ ըմպել նմա։ Եւ կէսքն ասէին. Թող, տեսցուք եթէ գա՞յ Եղիա փրկել զդա։
Եւ Յիսուս դարձեալ աղաղակեաց ի ձայն մեծ եւ արձակեաց զոգին։
Եւ ահա վարագոյր տաճարին ցելաւ յերկուս ի վերուստ մինչեւ ի վայր, եւ երկիր շարժեցաւ, եւ վէմք պատառեցան։ Եւ գերեզմանք բացան եւ բազում մարմինք ննջեցելոց սրբոց յարեան։ Եւ ելեալ ի գերեզմանաց յետ յարութեանն նորա, մտին ի քաղաքն սուրբ եւ երեւեցան բազմաց։
Իսկ հարիւրապետն եւ որ ընդ նմա պահէին զՅիսուս՝ իբրեւ տեսին զշարժումնն եւ զեղեալսն, երկեան յոյժ եւ ասեն. Արդարեւ Աստուծոյ Որդի էր սա։
Էին անդ կանայք բազումք, կային ի հեռաստանէ եւ հայէին, որք եկին զկնի Յիսուսի ի Գալիլէէ պաշտել զնա. յորս էր Մարիամ Մագդաղենացի, եւ Մարիամ՝ Յակովբայ եւ Յովսեայ մայր, եւ մայր որդւոցն Զեբեդեայ։
Եւ իբրեւ երեկոյ եղեւ, եկն այր մի մեծատուն յԱրիմաթեայ որում անուն էր Յովսէփ, որ աշակերտեցաւ իսկ Յիսուսի։ Սա մատուցեալ առ Պիղատոս՝ խնդրեաց զմարմինն Յիսուսի. յայնժամ Պիղատոս հրամայեաց տալ զմարմինն։ Եւ առեալ զմարմինն Յովսէփ՝ պատեաց սուրբ կտաւովք, եւ եդ ի նոր գերեզմանի զոր փորեաց ի վիմի. եւ թաւալեցուցեալ կափարիչ դրան գերեզմանին վէմ մի մեծ՝ գնաց։ Անդ էր Մարիամ Մագդաղենացի եւ մեւս Մարիամն, նստէին հանդէպ գերեզմանին։
Եւ ի վաղիւ անդր որ է յետ ուրբաթուն, ժողովեցան քահանայապետքն եւ փարիսեցիքն առ Պիղատոս, եւ ասեն. Տէր, յիշեցաք զի մոլորեցուցիչն այն ասէր մինչ կենդանին էր, թէ՝ Յետ երից աւուրց յառնեմ. արդ հրամայեա զգուշանալ գերեզմանին մինչեւ ցերիս աւուրս, գուցէ եկեալ աշակերտքն գիշերի՝ գողանայցեն զնա, եւ ասիցեն ժողովրդեանն թէ՝ Յարեաւ ի մեռելոց. եւ լինիցի յետին մոլորութիւնն չար քան զառաջինն։ Ասէ ցնոսա Պիղատոս. Ունիք զզօրականն, երթայք, զգուշացարուք որպէս եւ գիտէք։ Եւ նոքա երթեալ զգուշացան գերեզմանին, եւ կնքեցին զվէմն հանդերձ զօրականօքն։

Dengar ՆՈՐ ԿՏԱԿԱՐԱՆ ՏԵԱՌՆ ՄԵՐՈՅ ՅԻՍՈՒՍԻ ՔՐԻՍՏՈՍԻ ՀԱՄԵՄԱՏՈՒԹԵԱՄԲ ՅՈՒՆԱԿԱՆ ԲՆԱԳՐԻՆ ԿՈՍՏԱՆԴՆՈՒՊՈԼԻՍ ՏՊԱԳՐՈՒԹԻՒՆ Գ. ՊԱՂՏԱՏԼԵԱՆ 1895 ԱՒԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՄԱՏԹԷՈՍԻ Գլուխ ԻԷ