Wat zegt de Bijbel over verdriet en rouw?Egzanp

Twee soorten verdriet over de zonde

Als we gaan beseffen hoe zondig we zijn in Gods ogen, stemt ons dat niet bepaald vrolijk. Als we begrijpen dat onze relatie met God ernstig is verstoord en dat we haar niet zelf kunnen herstellen, is dat een goede reden om verdrietig te zijn. De cruciale vraag is hoe we reageren op deze informatie. Leidt onze droefheid tot bekering die op haar beurt tot redding leidt? Dan kunnen we alleen maar dankbaar zijn dat God ons de pijnlijke waarheid heeft laten zien en dat Hij een oplossing biedt. Terugkijkend zien we dan dat ons verdriet "droefheid overeenkomstig de wil van God" was. Het was noodzakelijke en vruchtbare droefheid.

De apostel Paulus zegt echter dat er ook "droefheid van de wereld" bestaat die de dood teweegbrengt. Wat betekent dat? Wel, als we beseffen dat we gezondigd hebben, kunnen we spijt hebben van de gevolgen. "Droefheid van de wereld" baalt van de negatieve consequenties voor ons eigen leven en is gevoelig voor de mening die andere mensen — niet God — over ons kunnen hebben. Omdat "droefheid van de wereld" zich geen zorgen maakt over het kwaad dat we tegenover God gedaan hebben, zal ze ook nooit leiden tot bekering en een herstelde relatie met de Heere. Ze lost het probleem van Gods wraak op de zonde niet op. Ze verandert niets aan het probleem van de dood als "het loon van de zonde" (Romeinen 6:23). Daarom zegt Paulus dat deze droefheid de dood teweegbrengt.

Als jij spijt hebt van je zonde, heb je dan alleen spijt van de gevolgen of ook omdat je God verdriet hebt gedaan?