Suosittuja jakeita Raamatun kirjasta خروج ۱۵

Jaa

و بوگفته: «اگه هر چی من، ینی یهوه، تی خودا، بفرمأیم خُب گوش بوکونی و اونچی کی دوروست دأنم، بجا بأوری و اگه می حوکمأنَ بیشنَوی و می فریضه‌یأنَ حفظ بوکونی، منم هیچ کدامٚ او بلایأنَ کی مصریأنٚ سر بأوردم تی سر نأورم، چونکی من خوداوند ایسم، کی ترَ شفا دهه».

خوداوند می قوّت و سرود ایسه، اون می نجات بوبوسته. اون می خودایه، پس اونَ پرستش کونم، می آبااجدادٚ خودا ایسه، پس اونَ جلال دهم.

«اَی خوداوند، جٚه تومامٚ خودایأنی کی مردوم قوبیل دأریدی، کویتأ تی مأنستن ایسه؟ کویتأ ترَ مأنه، تو کی تی قدوسیت، عظیم ایسه، تی جلال مهیب ایسه و پیله عجیبٚ کارأن کونی؟

«قومی‌یَ کی آزادَ کودی، تی موحبتٚ همیشگی اَمرأ هیدایت بوکودی و اوشأنَ تی قودرتٚ اَمرأ به تی موقدّسٚ جایگاه رأنمایی بوکودی.

فأرسه‌ییدی «مارَه» ولی اویه آب تلخ بو و نتأنستیدی اونَ بوخورید. هَنٚ وأسی او مکانَ «مارَه» نام بنَه‌ییدی. پس بنی‌ایسرائیل موسی جُلُو شکایت بوکودیدی و بوگفتیدی: «جٚه کویه آب بأوریم بوخوریم؟» موسی خودا دوخوأنی بوکوده و خوداوند موسایَ ایتأ تیکه چوب نیشأن بدَه. موسی او چوبَ اوسأده تأودَه آبٚ دورون و آب شیرینَ بوسته. اویه خوداوند ایتأ فریضه و حوکم اوشأنَ فدَه و اَطویی اوشأنَ ایمتحان بوکوده