Versículos bíblicos populares de Marcus 14

Compartir

Agus duḃairt sé: Abba, a Aṫair, tá gaċ níḋ ar do ċumas; cuir an ċailís seo i leiṫ taoiḃ uaim; ná deintear áṁṫaċ, an níḋ is toil liom-sa, aċ an níḋ is toil leat-sa.

Déiniḋ faire agus guiḋe, ionus ná raġaḋ siḃ i gcaṫaíḃ. Tá an spioraid tugṫa, is fíor, aċ tá an ḟeóil lag.

Go deiṁin adeirim liḃ: sé áit ’n-a gcraoḃsgaoilfar an soisgéal so ar fuid an doṁain go léir, neósfar ann, mar ċuiṁneaṁ uirṫi seo, an níḋ atá déanta aici.

Agus duḃairt sé leó: Tá ḃrón an ḃáis ar m’anam; fanaiḋ anso agus deiniḋ faire.

Agus an ḟaid a ḃíodar ag iṫe do ṫóg Íosa arán agus ḃeannuiġ sé é, agus ḃris sé é, agus ṫug sé ḋóiḃ é, agus duḃairt sé: Glacaiḋ, iṫiḋ; is é mo ċorp é seo.

Agus ṫóg sé cailís, agus ġaiḃ sé buiḋeaċas, agus ṫug sé ḋóiḃ í, agus d’óladar go léir aisti. Agus duḃairt sé leó: Isí mo ċuid fola, fuil an tiomna nua, í sin, a doirtfar ar son a lán.

Agus duḃairt Íosa leó: Glacfaiḋ siḃ go léir sgannal umam-sa anoċt; óir tá sgríoḃṫa, Buailfead an t-aoḋaire agus sgaipfar na caoire.

Eiriġiḋ, téanaíḋ; féaċ, tá i ḃfogus dúinn an fear a ḃraṫfaiḋ mé.

Agus duḃairt Íosa leis: Go deiṁin adeirim leat, sa lá so againn, anoċt féin, séanfair mé fó ṫrí sar a nglaoiḋfiḋ an coileaċ an tarna h-uair.