Προετοιμάζοντας τις καρδιές μας για το Πάσχα: Ένα Σαρακοστιανό Πνευματικό ΑνάγνωσμαΔείγμα

"Ημέρα 34: Η πρόβλεψη"

Ο Ιωάννης αφιερώνει μεγάλο μέρος του Ευαγγελίου του στις τελευταίες έξι ημέρες της ζωής του Ιησού. Στο Κατά Ιωάννη 12, ο Ιησούς προβλέπει με «τι είδους θάνατο επρόκειτο να πεθάνει» — με αυτόν που θα έλυνε τη λαβή του θανάτου του σατανά στον κόσμο, θα σήκωνε με νίκη τον Ιησού από τη φρίκη της σταύρωσης και του τάφου και θα έφερνε τους ανθρώπους από όλο τον κόσμο σε Αυτόν (εδ. 32). Εδώ όμως επαναλαμβάνει επίσης το απογοητευτικό πρότυπο για όλους όσους ακολουθήσουν μετά από Αυτόν και γνωρίζονται ως μαθητές Του.

Από τις πρώτες μέρες της διακονίας Του στο Κατά Ιωάννη, ο Ιησούς υπαινισσόταν στην "ώρα" — τη χρονική στιγμή, όταν αυτός θα υπέφερε πόνο και θάνατο για τις αμαρτίες του κόσμου. Όμως μέσα από αυτή την ταπείνωση ο Ιησούς περιέργως ακτινοβολεί επίσης τη "δόξα" του Θεού στην ανθρωπότητα. Ο Θεός "δοξάζει το όνομα Του" όχι μόνο μέσα από την επίγεια διακονία του Χριστού, αλλά και από τον θάνατό Του. Ο Ιωάννης προμηνύει αυτή πραγματικότητα νωρίς με το συμπέρασμα "έχουμε δει (ή "ιδού") τη δόξα Του... πλήρης χάριτος και αληθείας" (1:14).

Εξίσου εντυπωσιακό είναι τον πολύ ανθρώπινο Ιησού που συναντάμε εδώ, αρκετά ειλικρινή για να παραδεχθεί "τώρα είναι η ψυχή μου ταραγμένη" (εδ. 27) καθώς ο Ίδιος αρχίζει να αισθάνεται την αγωνία στην οποία πρόκειται να υποβληθεί. Είναι η καταπληκτική εικόνα ενός προσώπου που παραδόθηκε εντελώς στον Θεό, εν όψει απερίγραπτου πόνου, γνωρίζοντας ότι η δόξα του Θεού είναι τελικά το μόνο πράγμα που έχει σημασία. Γίνεται επίσης μια στιγμή διδασκαλίας για τους μαθητές.

Οι σπόροι είναι ζωντανά πράγματα που πρέπει να πεθάνουν για να αναπαραχθούν. Κουβαλούν την υπόσχεση για μελλοντική ζωή. Επιφανειακά, ο θάνατος του Χριστού στον κόσμο μοιάζει σαν μια καταστροφή, αλλά πέφτοντας "στη γη" (εδ. 24), είναι σε θέση να αυξήσει ακόλουθους και να φέρει "πολλούς γιους στη δόξα" (Εβραίους 2:10). Ωστόσο, το να ακολουθήσεις τον Χριστό φέρνει ένα κόστος: πολλοί από τους αρχικούς μαθητές επρόκειτο να πεθάνουν μαρτυρικό θάνατο οι ίδιοι, οδηγώντας τον Τερτυλλιανό στο συμπέρασμα ότι "το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος της Εκκλησίας". Οι μαθητές του Χριστού πρέπει να πάντα "πεθαίνουν" για τους εαυτούς τους για να βρουν "ζωντανή ελπίδα" (Α' Πέτρου 1:3-5) στον Χριστό. Εδώ η παρατήρηση του Dietrich Bonhoeffer για την μαθητεία αντηχεί την αλήθεια: "όταν ο Χριστός καλεί έναν άνθρωπο, τον καλεί να έρθει και να πεθάνει".

Προσευχή

Ἀναστημένε Κύριε, μας αγάπησες τόσο που πέθανες για να μας σώσεις από την αμαρτία. Προσευχόμαστε ώστε αυτή η πραγματικότητα να μας δίνει ταπείνωση, να μας οδηγεί στο να Σε επαινούμε πάντα και να μας δίνει την τόλμη να ζούμε πλήρως παραδομένοι στο αγαπημένο Σου θέλημα. Μέσα στο έλεος Σου κάνε αυτά τα πράγματα, επειδή τα προσευχόμαστε στο όνομα Σου. Αμήν.

Πνευματικά δικαιώματα (c) 2012 από την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία του Λυτρωτή.