Αποσπάσματα για τη Σαρακοστή από την Αγία Γραφή: ΜωσαϊκόΔείγμα

Σάββατο (Steve Thomason) Το Σάββατο θα πρέπει να ήταν μια μεγάλη και σκοτεινή μέρα. Όχι μόνο κρύφτηκαν φοβούμενοι για την ζωή τους, αλλά ακόμα χειρότερα, θρηνούσαν βαθιά. Ο Ιησούς είχε φύγει. Οι μαθητές Του είχαν παρακολουθήσει τους στρατιώτες να Τον μεταφέρουν στον τόπο της εκτέλεσης Του, μια μέρα πριν. Τώρα είναι Σάββατο, ο Κύριος τους ήταν νεκρός και η θλίψη πονούσε βαθιά, αφήνοντας τους τελείως άδειους. Δεν είχαν συμφωνήσει για κάτι τέτοιο. Ο Ιησούς έπρεπε να είναι ο Μεσσίας. Έπρεπε να τους οδηγήσει στη νίκη ενάντια στους εχθρούς τους. Έπρεπε να εδραιώσει τον Ισραήλ ως δυνατό έθνος για ακόμα μια φορά και να τον επιστρέψει πίσω στη χαρά της γλυκιάς δικαιοσύνης. Ο πόνος,ο θρήνος και η θλίψη δεν ήταν μέρος του πακέτου. Ίσως έχεις νοιώσει όπως οι μαθητές εκείνο το σκοτεινό Σάββατο. Εγώ έχω. Σε μια δεκαπεντάμηνη περίοδο της ζωής μου, βίωσα τον θάνατο ενός φίλου, δύο γιαγιάδων, του πεθερού μου και της εκκλησίας που είχαμε ξεκινήσει, καθώς επίσης και τον παραλίγο θάνατο της κουνιάδας και της ανιψιάς μου. Μπαμ! Ήμουν εκεί. Έμοιαζε σαν όλα γύρω μου να πεθαίνουν. Δεν είχα συμφωνήσει για κάτι τέτοιο. Νόμιζα ότι ο δρόμος που ακολουθείς τον Ιησού ήταν με νίκη και ειρήνη. Το μόνο που ένοιωθα ήταν πόνος και απελπισία. Στην πραγματικότητα είχα χάσει την ικανότητα να αισθάνομαι. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι το χειρίστηκα με καλή στάση και αξιοπρέπεια, κουνώντας το κεφάλι ήσυχα και χαμογελώντας, παραθέτοντας δυναμικές κοινοτυπίες για την παντοδυναμία του Θεού. Δεν το έκανα. Παρέπαια ανάμεσα στη μουδιασμένη άρνηση και την εκνευριστική αμφιβολία. Αναρωτιόμουν μήπως δεν είχα τα προσόντα. Ίσως ο Θεός με τιμωρούσε για κάτι. Ίσως είχα πιαστεί κορόιδο όλα αυτά τα χρόνια και το σύμπαν ήταν ένα ψυχρό και άδειο μέρος. Σκέφτομαι ότι και οι μαθητές είχαν παρόμοια συναισθήματα εκείνο το σκοτεινό Σάββατο. Έμοιαζε λες και κάθε ελπίδα είχε χαθεί. Νοιώθουμε έτσι επειδή ξεχνάμε μια σημαντική αλήθεια. Ο δρόμος του Ιησού είναι ένας δρόμος με πόνο, θρήνο και θλίψη. Ο Ιησούς υπέφερε πολύ στη ζωή Του - ακόμα και πριν την σύλληψη και εκτέλεση Του. Σαν παιδί ήξερε τι σήμαινε να είναι κρυμμένος στην Αίγυπτο με τον φόβο μη χάσει τη ζωή Του. Ήξερε την απώλεια του Ιωσήφ, του πατριού του. Έκλαψε για τον θάνατο του φίλου Του Λάζαρου. Θρήνησε για την τύφλωση των πολιτών του Ισραήλ. Ένοιωσε αγωνία μέχρι του σημείου να ματώσει στον κήπο της Γεθσημανής. Φώναξε με τα λόγια του προγόνου του Δαβίδ, όταν ήταν κρεμασμένος στον σταυρό, "Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;" Όμως ο Ιησούς μας το είπε ότι θα ήταν έτσι. Στην καταγραφή του Ιωάννη για την τελευταία διδασκαλία του Ιησού, ο Ιησούς είπε ότι ο Θεός θα κλάδευε τα κλαδιά που ήταν προσκολλημένα στο Αμπέλι (Κατά Ιωάννη 15:1-17). Κλαδεύει καρδιές. Το να αποκοπούν μεγάλα τμήματα της ζωής σου από εσένα δεν είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Δεν υπάρχει χαρά στην αίσθηση από το κλαδευτήρι πάν στη σάρκα σου. Παρόλα αυτά, όπως ο Μεγάλος Κηπουρός γνωρίζει, χωρίς κλάδεμα δεν υπάρχει ζωή. Αυτός είναι ο δρόμος του Ιησού - ο δρόμος της αγάπης και της χάρης του Θεού. Ο Θεός μας εξαγνίζει με τον πόνο. Οι μαθητές το έμαθαν αυτό και προχώρησαν στο να γράψουν στις εκκλησίες σχετικά με αυτό. Ο Ιάκωβος είπε να το θεωρήσουμε γνήσια χαρά όταν υποφέρουμε διάφορες δοκιμασίες, επειδή στο τέλος μας κάνουν πλήρεις και δυνατούς. Ο Πέτρος μας είπε ότι το να υποφέρουμε καθαρίζει τις καρδιές μας όπως η φωτιά καθαρίζει το χρυσό. Τότε ο Παύλος, καθώς περιέγραφε την οδυνηρή διαδικασία της εργασίας μέσα σε διωγμό και της κατάρριψης των τειχών της προκατάληψης, έφτασε στο αποκορύφωμα όλης της διαδικασίας με μία λέξη - ελπίδα. Το Σάββατο είχε πλέον τελειώσει. Την Κυριακή οι μαθητές ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με μια πραγματικότητα που είναι βαθύτερη από τον θρήνο. Συνάντησαν την ελπίδα. Ο Ιησούς όργωσε μέσα στον πόνο και τον θρήνο και βγήκε στην απέναντι όχθη για άλλη μια φορά ζωντανός. Τα Σάββατα θα έρθουν. Γι' αυτό να είσαι σίγουρος. Θα έρθουν και θα είναι οδυνηρά. Μπορεί να κρατήσουν μια μέρα, μπορεί να κρατήσουν είκοσι μήνες. Όταν θα έρθουν, θυμήσου αυτό - χωρίς το Σάββατο δεν πάμε στην Κυριακή. Η αγάπη του Ιησού είναι η ελπίδα μας για σήμερα και για πάντα. Θα θρηνήσουμε, αλλά μπορούμε να θρηνήσουμε με ελπίδα.