ลูกา 15
15
1ครั้งนั้นบรรดาคนเก็บภาษีและพวกคนบาปเข้ามาใกล้เพื่อจะฟังพระองค์. 2ฝ่ายพวกฟาริซายและพวกอาลักษณ์บ่นว่า, “คนนี้ต้อนรับคนบาปและกินด้วยกันกับเขา.”
เที่ยวหาแกะตัวที่หายไป
3พระองค์ตรัสคำเปรียบให้เขาฟังดังต่อไปนี้ว่า 4“ในพวกท่านมีคนใดที่มีแกะร้อยตัว, และตัวหนึ่งหายไป, จะไม่ละเก้าสิบเก้าตัวนั้นไว้ในป่า, และไปเที่ยวหาตัวที่หายไปนั้นจนกว่าจะได้พบหรือ 5เมื่อพบแล้วเขาก็ยกขึ้นใส่บ่าแบกมาด้วยความยินดี. 6เมื่อมาถึงบ้านแล้วจึงเชิญพวกมิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกันพูดกับเขาว่า, จงยินดีกับข้าพเจ้า, เพราะข้าพเจ้าได้พบแกะของข้าพเจ้าที่หายไปนั้น.’ 7เราบอกท่านทั้งหลายว่า. เช่นนั้นแหละ, จะมีความยินดีในสวรรค์เพราะคนบาปคนเดียวที่กลับใจเสียใหม่, มากกว่าคนชอบธรรมเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องการกลับใจเสียใหม่.” 8“หญิงคนใดที่มีเงินสิบบาท, และบาทหนึ่งหายไป, จะไม่จุดตะเกียงกวาดเรือนค้นหาให้ละเอียดจนกว่าจะได้พบหรือ 9เมื่อพบแล้วจึงเชิญเหล่ามิตรสหายและเพื่อนบ้านให้มาพร้อมกัน พูดกับเขาว่า. ‘จงยินดีกับข้าพเจ้าเถิด, เพราะข้าพเจ้าได้พบเงินบาทที่หายไปนั้น.’ 10เช่นนั้นแหละ, เราบอกท่านทั้งหลายว่า, จะมีความยินดีในพวกทูตของพระเจ้า เพราะคนบาปคนเดียวที่กลับใจเสียใหม่.”
คำเปรียบเรื่องบุตรน้อย
11พระองค์ตรัสว่า, “คนหนึ่งมีบุตรชายสองคน. 12บุตรน้อยนั้นพูดกับบิดาว่า. ‘บิดาเจ้าข้า, ขอทรัพย์ที่เป็นส่วนของข้าพเจ้าเถิด.’ บิดาจึงแบ่งทรัพย์ให้แก่บุตรทั้งสองนั้น. 13ต่อมาไม่กี่วันบุตรน้อยนั้นก็รวบรวมทรัพย์ทั้งหมดแล้วไปเที่ยวเมืองไกล, และได้ผลาญทรัพย์ของตนที่นั่นด้วยการเป็นนักเลง. 14เมื่อผลาญทรัพย์หมดแล้วก็เกิดกินดารอาหารยิ่งนักทั่วเมืองนั้น, เขาก็มีความขัดสน 15เขาจึงไปอาศัยอยู่กับชาวเมืองนั้นคนหนึ่ง, และคนนั้นก็ใช้เขาไปเลี้ยงหมูที่ทุ่งนา. 16เขาใคร่จะได้อิ่มท้องด้วยฝักถั่วที่หมูกินนั้น, แต่ไม่มีใครให้อะไรเขากิน. 17เมื่อเขารู้สำนึกตัวแล้ว จึงพูดว่า. ‘ลูกจ้างของบิดาเรามีมาก ก็ยังมีอาหารกินอิ่มและยังเหลืออีก ส่วนเราจะมาตายเสียที่นี่เพราะอดอาหาร 18จำเราจะลุกขึ้นไปหาบิดาเรา, และพูดกับท่านว่า. “บิดาเจ้าข้า, ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่านด้วย 19ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่าน ขอท่านให้ข้าพเจ้าเป็นเหมือนลูกจ้างของท่านคนหนึ่งเถิด.” 20แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปหาบิดาของตน. แต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกล. บิดาแลเห็นเขาก็มีความเมตตา, จึงวิ่งออกไปกอดคอจุบเขามาก. 21ฝ่ายบุตรนั้นจึงกล่าวแก่บิดาว่า. ‘บิดาเจ้าข้า. ข้าพเจ้าได้ผิดต่อสวรรค์และผิดต่อท่าน, ข้าพเจ้าไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่านต่อไป.’ 22แต่บิดาสั่งบ่าวของตนว่า. ‘จงรีบไปเอาเสื้ออย่างดีที่สุดมาสวมให้เขา. และเอาแหวนมาสวมนิ้วมือ. กับเอารองเท้ามาสวมให้เขา. 23จงเอาลูกวัวอ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกัน เพื่อความรื่นเริงยินดีเถิด 24เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีก, หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก.’ เขาทั้งหลายต่างก็มีความโสมนัสส์ยินดี. 25ฝ่ายบุตรคนใหญ่นั้นกำลังอยู่ที่ทุ่งนา เมื่อเขากลับมาใกล้ตึกแล้วก็ได้ยินเสียงมะโหรีและเต้นรำ. 26เขาจึงเรียกบ่าวคนหนึ่งมาถามว่า เขาทำอะไรกัน. 27บ่าวนั้นจึงตอบว่า, ‘น้องของท่านกลับมาแล้ว, และบิดาได้ให้ฆ่าลูกวัวอ้วนพี, เพราะได้ลูกกลับมาโดยสวัสดิภาพ.’ 28ฝ่ายพี่ชายก็โกรธไม่ยอมเข้าไป บิดาจึงออกมาชักชวนเขา. 29แต่เขาตอบบิดาว่า, ‘ดูเถอะ, ข้าพเจ้าได้ปรนนิบัติท่านกี่ปีมาแล้ว, และมิได้ละเมิดคำสั่งสอนของท่านสักข้อหนึ่งเลย, แต่แม้เพียงลูกแพะสักตัวหนึ่งท่านก็ยังไม่เคยให้ข้าพเจ้า, เพื่อจะเลี้ยงกันเป็นที่ยินดีกับเพื่อนฝูงของข้าพเจ้า 30แต่เมื่อลูกคนนี้ของท่าน ผู้ได้ผลาญทรัพย์สิ่งของๆ ท่านโดยคบหญิงคนชั่วมาแล้ว, ท่านยังได้ฆ่าลูกวัวอ้วนพีเลี้ยงเขา.’ 31บิดาจึงตอบเขาว่า. ‘ลูกเอ๋ย, เจ้าอยู่กับเราเสมอ, และสิ่งของทั้งหมดของเราก็เป็นของๆ เจ้า. 32แต่สมควรที่เราจะได้ชื่นชมยินดี เพราะน้องของเจ้าคนนี้ตายแล้วแต่กลับเป็นขึ้นอีก, หายไปแต่ได้พบกันอีก.’ ”
Valgt i Øjeblikket:
ลูกา 15: TH1940
Markering
Del
Kopiér
Vil du have dine markeringer gemt på tværs af alle dine enheder? Tilmeld dig eller log ind
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
