Ons dagelijks brood: troost vinden in tijden van verliesVoorbeeld

Een leven herinnerd



"Papa, help me." Dit waren de laatste woorden die Dianne en Gary Cronin hun dochter hoorden zeggen toen ze naar adem snakte. Kristin, 14 jaar oud, stierf plotseling, net 2 dagen nadat ze had gezegd dat ze zich niet lekker voelde. Een streptokokkeninfectie viel op donderdag haar lichaam aan. Op zaterdag smeekte ze haar vader om haar te helpen.



Voordat Kristin stierf, was ik gevraagd om te spreken in de kerk van haar familie in Soldotna, Alaska. Op Gods tijd stond ik de dag na haar begrafenis voor de gemeente.



Kristin was een van die levendige tieners die van Jezus hield en leefde voor Hem en wiens plotselinge dood ons met miljoenen vragen achterliet.



Omdat ik een aantal jaar daarvoor door een zelfde verlies heen gegaan ben met mijn tienerdochter, kon ik wat adviezen geven aan de verbijsterde en verdrietige kerk. Als eerste zei ik dat we Gods soevereiniteit moeten erkennen. Psalmen 139:16 herinnert ons eraan dat Kristins leven de juiste lengte had die God voor haar bedoeld had. Als tweede vroeg ik de kerk om de familie nooit te vergeten.



Of het nu 2 maanden of 5 jaar later is, de familie zal nooit over het verlies van Kristin "heenkomen." Ze zullen nooit zonder christenen kunnen die voor ze zorgen en aan ze denken.



Vergeet in zulke tijden niet dat God de controle heeft en dat Hij wil dat we anderen troosten. — Dave Branon



In elke woestijn van wanhoop heeft God een oase van troost.