Eeuwige zekerheidVoorbeeld

De theologische mogelijkheid

Eens gered, altijd gered. Is dat wel mogelijk? Welke factoren spelen een rol bij deze leerstelling van eeuwige zekerheid? Als we eenmaal de overtolligheid hebben afgekookt die deze doctrine verhult, liggen er slechts twee factoren op de bodem van de pan: de zonde van de mens en Gods voorziening. 

De zonde van de mens scheidt hem van God. Als de mens aan de hel wil ontsnappen, moet God een voorziening treffen om de straf voor de zonde van de mens te betalen. Het is duidelijk dat de dood van Christus aan het kruis de betaling is waarin God voorziet voor alle zonden van de mens. De vraag van eeuwige zekerheid hangt af van de vraag of deze voorziening voor alle zonden van de mens betaalt. Op dit punt verwarren de tegenstanders van eeuwige zekerheid de kwestie door zonde in categorieën in te delen: verleden en toekomst, slecht en erger, beleden en niet beleden. Dit is hetzelfde als proberen een vat zwarte olie in zes compartimenten te verdelen. Zelfs als we dat doen, is de olie in elk compartiment nog steeds zwart en het is nog steeds olie. De meesten die geloven dat een christen zijn redding kan verliezen, geloven niet dat Gods voorziening alle zonden dekt. Als eeuwige zekerheid een theologische mogelijkheid is, dan moet de dood van Christus krachtig genoeg zijn om dit hele vat met zonde te verbranden, niet slechts twee of drie compartimenten. Gods voorziening moet de schulden betalen die door al onze zonden zijn opgebouwd, ongeacht tijd, graad of belijdenis. In Hebreeën 10 vergelijkt de Heilige Geest het offer van stieren en bokken met het offer van Gods Zoon. Een keer per jaar moesten de mensen terugkeren naar Jeruzalem om nog een offer te brengen voor hun zonden van het afgelopen jaar, en vertrokken ze met een schone lei. Omdat hun offer geen betrekking had op toekomstige zonden, moesten ze elk jaar offers blijven brengen. Maar het offer van Jezus maakte een einde aan die noodzaak. Het Woord van God zegt dat wat niet mogelijk was door het offer van stieren en bokken, wel mogelijk was door het offer van het Lam van God. 

Drie Griekse woorden benadrukken deze mogelijkheid. Het eerste woord is ephapax wat "eens en voor altijd" betekent. Het wordt genoemd in het Nieuwe Testament en verwijst naar de dood van Christus als betaling voor onze zonden. Het tweede woord is diēnekes wat "voor altijd" en "eeuwig" betekent. Het werd gebruikt om te zeggen dat het offer van Christus voor altijd goed was. Het laatste Griekse woord is perielein wat zich vertaalt als "wegnemen". Het wordt gebruikt om de ankers op te halen die een schip tegenhouden en om de strop van de nek van een man te verwijderen. De zonde van de mens is de strop van een beul om zijn nek geworden, maar de dood van Christus heeft de strop voor eens en voor altijd verwijderd.

Eeuwige zekerheid is niet alleen een theologische mogelijkheid; het is een realiteit. Hebreeën 10 maakt duidelijk dat Gods voorziening al onze zonden voor eens en voor altijd heeft uitgewist en vernietigd. De dood van Christus bedekte voldoende en efficiënt de zonden van gelovigen van Adam tot Christus, en van Christus tot vandaag.