Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ ማርቆስ እንጂለ 13

Pín

ኢ ሱዕምተኔሃ ጉዕሙንኩ መኑ ግበኖህዕኔ፤ ጠዉ እኮጎሬ መጨረሸ ኢለ አደቢን አታዕለኖሁ ጡመኖ።

አዕኑ ወክቱስ መ ወክት እሀኖጎሬ ደጌነንተበእቤቺሃ ጠረኝቴን አገዕርዬ።

መኑ አፍ ዳኛኖበ ሆንጠህሰኖህዕኔ ወክት ‹መ ይናም?› ህከረንገ መ ጠወዕናም?» ይቴነን ጨነቀንቶኖቼ፤ እኮጎሬ ህከ ወክት ኣሰንታህዕኔ ላገተ ጠወዕዬ፤ መሰንትስ ህከ ወክት ጠወአኖሁ ጠሊለ አያነ ቤሉ አዕኖበአ።

ሰሞሁለከ ኡለት ህጋአ፤ ጠዉ እኮጎሬ ላገኤ ሆሮን ህጋበአ።

ህከ በርለከ ህከ ወክት መገን ቤሉ አዪሁ ደጎተ አታለኖበአ፤ ህትን ሆሮን ሰሜ መላይከትለከ ቤቱሁ ደገኖበአ።

አዕኑ በገዝ ዱዱቡለከ በገዙሃ ሞጮጭቴነንተ ወክት ህልቆኖቼ፤ ሁኩን ሆሮ እሁዕነ ፈቀኖበአ፤ ጠዉ እኮጎሬ ሁኩንን ኣዱንያ ጎፊሃ መጨረሸስበአ።

ህካን እኮቤቺሃ ምንስ አኑ መ ወክት አሜተኖጎሬ ደጌነንተበእቤቺሃ ጠረኝቴን አገዕርዬ፤ መሰንትስ እስ ሀዎሩተ ህከረንገ ሀንከዕሬ በላን ህከረንገ ሀንጠቦ ወደን ህከረንገ ሱጵተ አሜቱስ ደጌነንተበአ። ህካን እኮቤቺሃ ድንገቴን ኦሳኤናን አሜተኖበዕገ ጠረኝቴን አገርዕዬ። «ክዕኔሃ ኩሎምገን ዎሎ መኒሃ ጉዕሚንከ ጠረኝቴን አገዕርዬ! ያም» ይ ተማርሴእ።

ህካን እኮቤቺሃ መኑ መን አሌን ዎሙ ዎም አሌን ኬአኖ፤ ህትን አደደ ቤቾን ኡለ ሌንቄቁለከ ጎሩ እሀኖ፤ እኮጎሬ ሁኩን ኒጠና ኦርሻተ ወኔሃን።

ሄጭ ተሽት ላገት ኡመቲሃ ጉዕሚንከ ዱዱብሰሙ ሀስሰኖ።

ልግቡ መኑ ‹አን መሲህት› ይተን ኢ ሱዕሚን አሜት ልግብ መነ ሉሲሳአ።

«መኑ አፍ ዳኛኖተ ኣሰኖህዕኔ፤ ህትን ጭምት ምኔን ዎቀርታህዕኔ፤ ህካን እኮቤቺሃ አዕኑ ገዉክዕኔ አገዕርዬ፤ ኢ ሱዕምተኔሃ ምስክር እኮኖተ ሹመለከ ዎመ ብሬን ፍርዲሃ ኡርቴነንተ።

ክዝብ መሲሁለከ ክዝብ ነብያኑት አሜታአ፤ እሰን አታለሞሰ ጎሬ መገኑ መጠሮ መነ ሉሲሶተ አጀብሲሰኖ ጠወ አታአ።

ህከ ወክት ኦርሻች ኤተሮን አርቹት ቱንስቹ እካአ፤ ህትን አገንቹ ለሊሰኖበአ። ቤዜት ሰሜች ኡባአ፤ ህትን ሰማን ዮ ዎልቀት ጉዕሙርቹንኩ ሌንቄቀኖ።