Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ Мк 2

Pín

Иисус тидым колын да нунылан каласен: «Таза еҥлан огыл эмлызе кӱлеш, а черлылан. Мый чын ыштыше-влакым огыл, языкан-влакым языкыштым касарыкташ да Юмо деке савырнаш ӱжаш толынам».

Иисус нунын ӱшанымыштым ужын да йыжыҥдыме айдемылан каласен: «Эргым, тыйын языкет кудалтыме лиеш!»

Вара Иисус каласен: «Шуматкече айдемылан, а айдеме шуматкечылан огыл.

Калык шуко улмылан кӧра Иисус деке лишемын кертын огытылат, Тудын тураште пӧрт леведышым ронченыт, вакшышыште кийыше черле еҥым рож гыч волтеныт.

Но те пален лийза: Айдеме Эргын мланде ӱмбалне языкым кудалташ властьше уло». Иисус йыжыҥдыме еҥлан каласен: «Тыланет ойлем: кынел, вакшышетым нал да мӧҥгышкет кай».

Можо куштылгырак? Йыжыҥдыме еҥлан ”Тыйын языкетым Юмо кудалта” але ”Кынел, вакшышетым нал да ошкыл” манмыже?

Чылан ончылно тудо тунамак кынелын, вакшышыжым погалтен да лектын каен. Тиде чылам чот ӧрыктарен, еҥ-влак Юмым чапландареныт да ойленыт: «Тыгайым ме нигунам ужын огынал!»