Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ ۱-کُرِنتھِیوں 13

Pín

مُحبّت صبر کرن والی اے۔ تے مہربان اے۔ مُحبّت وِچ ساڑا نئیں۔ مُحبّت شیخی نئیں مار دی تے پُھلدی نئیں۔ کوچَجّے کمّ نئیں کر دی۔ اپنی بھلیائی نئیں چاہندی غُصّے نئیں ہوندی بدگمانی نئیں کر دی۔

سبھ کُجھ سہہ لَیندی اے۔ سارِیاں گلّاں دا یقِین کر دی اے۔ سارِیاں گلّاں دی آس رکھدی اے۔ سارِیاں گلّاں نُوں جَر لَیندی اے۔

بدکاری توں خُوش نئیں ہوندی۔ سگوں سچیائی توں خُوش ہوندی اے۔

سو اِیمان اُمّید مُحبّت تِنّے سدا رہن والِیاں نیں پر اوہناں وِچوں وَدّھیا مُحبّت اے۔

مُحبّت نُوں زوال نئیں۔ نبُوّتاں ہون تے مَوقُوف ہو جان گِیاں تے زباناں ہون تے جاندِیاں رہن گِیاں۔ عِلم ہوئے تے مِٹ جائے گا۔

جے مَیں بندیاں تے فرِشتیاں دِیاں زباناں بولاں تے مُحبّت نا رکھاں تے کھڑکھڑ کرن والا پِتّل تے چَھن کن والی کھڑتال آں۔

تے جے مَینُوں نبُوّت مِلے تے ساریاں بھیتاں تے سارے عِلم دی واقفی ہوئے تے میرا اِیمان ایتھوں تِیکر پَکّا ہوئے۔ پئی پہاڑاں نُوں ہٹا دیاں۔ تے مَیں مُحبّت نا رکھاں تے مَیں کُجھ وی نئیں۔

تے جے اپنا سارا مال غرِیباں نُوں کھوا دیاں۔ یا اپنا جِسم ساڑن لئی دے دیاں۔ پر مُحبّت نا رکھاں۔ تے مَینُوں کُجھ وی فائدہ نئیں۔

جد مَیں بچّہ ساں تَد بچّیاں وانگُوں بولدا ساں۔ بچّیاں جیہی طبیعت سی۔ بچّیاں جیہی سمجھ سی۔ پر جد جوان ہویا تَد بچّے پُنے دِیاں گلّاں چھڈ دِتّیاں۔