Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ मत्ती 13

Pín

जो वळ्लीद जागा दा बोऊस्कु आत, ईद अद हुन, जो वचन इक केळकु सम्सतार, अदिक काय तरतार; यारारा सौ गुणा, यारारा साठ गुणा, अदिक यारारा तीस गुणा.”

जो झाळीगोळ दा बोऊस्कु आत, ईद अद हुन, जो वचन इक केळतार, पर ईद दुनिया अन चिन्ता अदिक धन इन ध्वाका वचन इक वत्‍त बुळतद, अदिक आंदुर काय तरसकालुर.

जो यावारा राज्य अन्द वचन केळकु समसालुन, आऊन मन दा जो येनारा बोऊस्कु आगीत, अदरी आ दुष्ट बंदकु कसुकु वोयतान. ईद अदा हुन, जो हादी इन किनारा मा बोऊस्कु आगीत.

अदिक जो कल्ल इन जागा मा बोऊस्कु आत, ईद अद हुन, जो वचन केळकु तुरन्त खुशी इन सांगुळ मान्स कोमतान. पर तांदुर दा जळ ईला ईटदुर कारण आंदुर थ्वाळासा अच दिनी नोर आर, अदिक याग वचन इन कारण क्लेश या उपद्रव आगतद, रा आंदुर तुरन्त ठोकर तिनतार.

“स्वर्ग इन राज्य केई दा होचकु धन इन घाई आद, या यावारा मंळसा अक सिक्त अदिक आव अदरी मात होचकु ईटदुन, अदिक हापाळ खुश आदुन अदिक होगकु तान सब येनारा मार बुट्टुन अदिक आ केई इक कोंड कोंडुन.”

पर थ्वाळासा बींजा वळ्लीद जागा मा बिद्दव, अदिक काय तनदव, यातारा सौ गुणा, यातारा साठ गुणा, अदिक यातारा तीस गुणा.”

कटाई ताका येढ्ढु उक ऊंद सांगुळ वाळुसगोळी, अदिक कटनी इन समय दा ना कडावाळेर से अनाईन कि पयले आळी दाकळोद बींजा अन्द मार्रगोळी जमा माळकु होताकोर साटी अऊर गट्टा कट कोमी, अदिक गोदी इक नान केई दा जमा माळी.’”