Àwọn Ẹsẹ Bíbélì Tí Ọ̀pọ̀ Èèyàn Mọ लूक 8

Pín

चांगली जमीनवर पडेल या शेतस की ज्या वचन ऐकीन आपला शुध्द अनी चांगला मनमा त्याले धरी ठेवतस अनी टिकी राहीसन फळ देत जातस.

काटेरी झुडपसमा पडेल दाना ह्या शेतस त्या ऐकतस; पण संसारनी चिंता, धन अनं जिवनना सुखविलासमा फसी जातस म्हणीन त्यासनी वाढ खुंटस अनं त्या पक्क फळ देतस नही.

खडकाळ जमीनवर पेरेल दाना ह्या शेतस की, त्या ऐकतस तवय वचन आनंदमा ग्रहण करतस; पण त्यासले मुळ नही ऱ्हास; त्या काही येळपुरता ईश्वास धरतस, अनं परिक्षाना येळले भयकी जातस.

तवय त्यानी त्यासले सांगं, “तुमना ईश्वास कोठे शे?” पण त्या घाबरीन चकीत व्हईनात अनं एकमेकसले बोलनात, “हाऊ शे तरी कोण? कारण वारा अनं पाणी यासले बी हाऊ आज्ञा करस अनं त्या त्यानं ऐकतस!”

वाटवर पडेल दाना ह्या शेतस की त्या ऐकतस; पण सैतान ईसन त्यासना मनमातीन वचनले काढीन लई जास कारण त्यासनी ईश्वास कराले नको अनं त्यासनं तारण व्हवाले नको.

प्रकट व्हवाव नही अस काहीच गुप्त नही अनी कळाव नही अनं उघड व्हवाव नही अस काहीच झाकायल नही.

मंग ती बाईनी दखं की, आते आपण दपु नही शकतस म्हणीन घाबरीन कापत कापत ईसन त्याना समोर पडनी, मी कोणता कारणमुये याले स्पर्श करा अनी कशी लगेच बरी व्हयनी, हाई तिनी सर्व लोकसना समोर सांगी टाकं. तवय येशु तिले बोलना, “बाई, तुना ईश्वासनी तुले बरं करेल शे, सुखरूप जाय.”

तवय त्या येशुजोडे ईसन त्याले जागं करीसन बोलनात, “प्रभु, प्रभु! आपण बुडी राहीनुत!” तवय त्यानी ऊठीसन वाराले अनं ऊठनारा लाटासले धमकाडं; मंग त्या बंद व्हईन शांत व्हयनात.