ဆားႏွင့္ အလင့္နမူနာ

ေရွ႕ေခတ္တုန္းမွာ ဆားသည္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေသာအရာပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆား၏ သတၱဳဓာတ္သည္ သဘာဝပိုးသတ္ေဆးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာမ်ားကို သန႔္စင္ေစတတ္သည္။ ဆားကိုလည္း အစားအစာကို ထိန္းသိမ္းေစသလို၊ အရသာကို ပိုမိုေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေစတတ္သည္။

သမၼာက်မ္းစာတြင္၊ ဆားမူကား၊ အငန္ကင္းေပ်ာက္လၽွင္ ငန္ေသာအရသာကို အဘယ္သို႔ ရျပန္မည္နည္းဟု အရွင္ေယရွုဘုရားသည္ မိမိတပည့္ေတာ္မ်ားအား မိန႔္ေတာ္မူခဲ့သည္။ သမၼာက်မ္းစာေခတ္ရွိ အသုံးျပဳခဲ့ေသာ ဆားကို ပင္လယ္ေသကမ္းရိုးတန္းမွ တူးေဖာ္ရရွိမည္ ဆား ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္၊ ၎ကမ္းတြင္ အျခားသေဘာဝသတၱဳဓာတ္မ်ားႏွင့္ ေရာေသာ အျဖဴေရာင္မွုန႔္လည္း ရွိၿပီး ဆားစစ္စစ္ႏွင့္တူေသာ္လည္း ၎မွုန႔္သည္ ဆား၏ အရည္အေသြး မရွိေပ။ အခ်ိန္အတန္ၾကာၿပီးေနာက္၊ ဆားအစစ္သည္ အရည္ေပ်ာ္သြားလ်က္ ျပင္သို႔ ပစ္လိုက္၍ ေက်ာ္နင္းျခင္းမွတစ္ပါး အဘယ္အသုံးမၽွ မသုံးဝင္ေသာ မွုန႔္အႂကြင္းအက်န္ကို ခ်န္ထားခဲ့သည္။

ဆားမူကား၊ အငန္ကင္းေပ်ာက္လၽွင္ အခ်ည္းနီးသက္သက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ သူတစ္ပါးကို ေကာင္းႀကီးေပးလ်က္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မွု ရွိေစျခင္းငွာ ငန္ေသာအရသာကို ရွိေစေလာ့ဟု အရွင္ေယရွုဘုရား မိန႔္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ၎မွုကို ျပဳေစရန္ ပညတ္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္လ်က္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မိတ္သဟာယဖြဲ႕ရေစမည္။

အသင္းေတာ္သည္ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုမိုေကာင္းေစသလို၊ အရာရာ၌ အရသာကို ပိုမိုေကာင္းေစၿပီး အေကာင္းအားျဖင့္ အဆိုးကို နိုင္ေစရန္ တာဝန္ဝတၱရား ရွိသည္။