«”وِ تِه ایی قُوم رُو وَ بُو،
’شِما حقیقتا وِ گوشِ خُوتُو مِیشنُوئیت، اما هیچ موقَع نِمیفَمیت؛
شِما حقیقتا وِ چَشِ خُوتُو مِئینیت، اما هیچ موقَع درک نِمیکیت.‘
سی یَکِه دِلِ ایی قُوم بَرد بییَه،
گوشیاشُو سنگین بییَه،
وَ چَشیا خُوشُو نِه بَستِنَه،
نَکَه وا چَشیاشُو بِئینَن،
وَ وا گوشیاشُو بَشنُوئَن،
وَ دِ دِلِ خُوشُو بَفَمَن
وَ والا مِه وِرگَردَن وَ مِه شَفاشُو بِئِم.“