خوداوند بفرمأسته: «اَ گیاه ایتأ شبٚ دورون رُشت بوکوده و فردا شب خوشکَ بوسته. تو اونٚ رشدٚ وأسی هیچ زحمتی نکشه‌یی ولی تی دیل اونٚ‌ره بوسوخته. پس چوطویی می دیل تأنه نینوا وأستی نوسوجه؟ شهری کی اونٚ مردومأنٚ تعداد یک صد و بیست هیزار نفرٚ جأ ویشتره کی هنوز خوشأنٚ راست و چپَ نشنأسیدی و هوطو اون همه حیوانم کی اویه ایسَه‌ییدی.»