Laat het vuur weer branden deel 1Voorbeeld

Ik heb U nodig… in mijn twijfel

Het verhaal in Marcus vind ik een vrij bizar en heftig verhaal. Je zal het maar zijn. Die vader die zijn eigen zoon, waar hij ongetwijfeld ontzettend veel van houdt, al van kinds af aan kapot gemaakt ziet worden door een geest. Ik kan me zo voorstellen dat hij een compleet ander leven voor zijn zoon had voorgesteld en hij het al jaren met wanhoop naar de hemel uitschreeuwt. Je zal het maar zijn… Die zoon zelf… Van jongs af aan al geteisterd worden door een geest. Niks onbezonnen en onbevangen je jonge jaren beleven, maar elke dag weerstand moeten bieden in je gedachten, je gevoelens, je handelen.

Misschien herken je je enigszins in één van bovenstaande personages. Misschien ben jij wel die vader of moeder die bezorgd door het leven gaat, omdat het niet goed gaat met je zoon of dochter. Je hebt er al zo vaak voor gebeden en God gesmeekt voor hulp en herstel, maar er lijkt zo weinig te veranderen… Misschien ben jij wel degene die – net als de zoon in het verhaal – al jaren aan het vechten bent; tegen depressieve of angstige gedachten en gevoelens, tegen een verslaving, tegen obsessies, tegen een minderwaardig zelfbeeld, tegen… wat dan ook. Misschien herken je je helemaal niet in één van de personages; prijs je dan gelukkig, maar ik denk dat we allemaal wel voor onszelf íéts kunnen bedenken wat ons strijd kost of waar we strijd zien in het leven van mensen waarvan we houden. Wat moet je dan met bovenstaande Bijbeltekst?

Persoonlijk heb ik jarenlang verwikkeld gezeten in een eetstoornis en depressieve klachten. En als ik eerlijk ben; dit verhaal deed me in die tijd eigenlijk best wel pijn en bracht me aan het twijfelen. Hoe kon het nou soms zo zwart zijn in mijn gedachten en gevoelens, hoe kon ik bepaalde dingen nou zo aanpakken, waarom leek herstel zo lang uit te blijven… Ik was toch bekeerd?

Ik heb geen succesverhaal te vertellen met dat ik opeens radicaal volledig hiervan bevrijd was zoals in het verhaal gebeurde, maar bovenstaand verhaal lees ik nu wel heel anders dan jaren geleden. De vader in het verhaal zegt: “Ik geloof, Heere! Kom mijn ongeloof te hulp”. Dat is nog eens eerlijk en een inkijk geven in je twijfels. Er staat niet beschreven dat Jezus hier vervolgens met de vader over in gesprek ging. Het ongeloof, de twijfels; het mag er blijkbaar gewoon zijn en het belemmert Jezus vervolgens niet in zijn handelen: Hij beveelt de onreine geest de jongen te verlaten en dit gebeurt ook, op een bizar krachtige manier. God is niet van ons afhankelijk, niet van ons (on)geloof, niet van onze overtuigingen of twijfels.

Wat wij ook zullen denken, voelen of doen; dat zal nooit iets afdoen aan de oneindige goedheid en trouw van God. Ik hoop dat die overtuiging je vandaag mag bemoedigen en je hoop, ontspanning en vrijheid geeft.

Vraag:
Welke twijfels heb jij? Durf je deze te bespreken met God en mensen om je heen?