Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi مَرقُس ۴

Dlulisela

عیسی ویریشته و بادَ نهیب بزه و موجأنَ بفرمأسته: «ساکیتَ بو! آرامَ بو!» او وخت باد بینیشته و همه چی آرامَ بوسته. بأزین خو شاگردأنَ بوگفته: «چره اَطو ترسیدی؟ ینی هنوز ایمأن نأریدی؟»

اوشأن خیلی بترسه‌ییدی و کس‌کسَ گفتیدی: «اَن کیسه کی حتی باد و دریایم اَنٚ جأ فرمان بریدی!»

ولی عیسی کرجی پوشت خو سرَ ایتأ موتکا سر بنَه‌بو و خوفته‌بو. شاگردأن اونَ ویریزأنه‌ییدی و بوگفتید: «اوستاد، هی‌ذره ترِه ننی کی اَمأن هلاکَ بیم؟»

بأزین ایدامه بدَه: «او چیزی‌یَ کی ایشتأویدی دیقّتٚ اَمرأ دیل بیسپأرید. هو پیمانه اَمرأ کی کشیدی شِمرِه بکشه به، بلکی‌یم ویشتر.

هَطویم بوگفته: «خودا پادشایی ایتأ مردأکَ مأنه کی زیمینٚ سر دانه پأشأنئن‌دره. شب و روز، چی اون خوفته بی، چی بیدار ببه، دأنه‌یأن زپّه زنیدی و سبزَ بیدی. چوطو؟ خودشم نأنه.

هر کی دوس دأره گوش بوکونه، بیشتأوه.»