2 රාජාවලිය 7:1-11

එලීෂා කතා කොට, “ස්වාමින්වහන්සේගේ වචනයට සවන් දෙන්න; ස්වාමින්වහන්සේ මෙසේ පවසන සේක: ‘හෙට මේ වේලාව වන විට පිටි සියාවක ප්‍රමාණයක් ෂෙකෙලයකට ද යව නැළි දෙකක් ෂෙකෙලයකට ද සමාරියේ දොරටුවේදී විකිණෙනු ඇතැ’ යි” පැවසී ය. එවිට තම බාහුවට රජු හාන්සි වී සිටි නිලධාරියා දෙවියන්වහන්සේගේ මනුෂ්‍යයා අමතා, “ඔන්න, ස්වාමින්වහන්සේ ස්වර්ගයේ දොරටු විවර කළත් මේක වෙන්න පුළුවන් දෙයක් දැ?” යි ඇසී ය. එලීෂා පිළිතුරු දෙමින්, “එය ඔබේ ම ඇස්වලින් දකිනු ඇත. එහෙත් එයින් ඔබට කන්නට ලැබෙන්නේ නැතැ” යි පැවසී ය. මේ අතර කුෂ්ඨ රෝගය වැලඳුණු මිනිසුන් හතර දෙනෙක් පුරවරයට පිවිසෙන දොරටුව ළඟ සිට, එකිනෙකා අමතමින්, “මැරෙන තුරු අපි මෙහි සිටින්නේ කුමට ද? ‘පුරවරයට යමු’ යි අප කීවත් එහි සාගතෙන් අප මැරේවි. මෙහි නැවතී සිටියත් අප මැරේවි. එනිසා අපි අරාම් කඳවුරට ගොස්, බාරවෙමු. ඔවුන් අප නො මැරුවොත් අපට ජීවත් විය හැකියි; ඔවුන් අප මැරුවොත් අප මැරෙනවා පමණකි” යි පැවසූහ. ඇඳිරි වැටීගෙන එන වේලාවේ ඔවුහු නැගිට අරාම්වරුන්ගේ කඳවුර වෙත ගියහ; එහෙත් ඔවුන් කඳවුර ළඟට පැමිණි කල කිසිවකු හෝ එහි සිටියේ නැත. මන්ද ස්වාමින්වහන්සේ රථවල ද අශ්වයින්ගේ ද බලවත් හමුදාවකගේ ද ඝෝෂාවක් අරාම්වරුන්ට ඇසෙන්නට සලස්වා තිබිණි. එබැවින් ඔවුහු, “මෙන්න, ඉශ්‍රායෙල් රජු අපට පහර දෙන්නට හිත්තිවරුන්ගේ ද ඊජිප්තුවරුන්ගේ ද රජුන් කුලියට අරගෙන ඇවිල්ලා” යි පවසමින්, නැගිට, ඇඳිරි වැටෙන වේලාවේදී පලා ගියහ. ඔවුහු තම කූඩාරම්, තම අශ්වයින් හා බූරුවන් අතහැර, කඳවුර ඒ හැටියෙන් ම තිබෙන්නට හැර දිවි ගලවා ගන්නට පලා ගියහ. කුෂ්ඨ රෝගීහු කඳවුරු මායිමට පැමිණ, එහි වූ කූඩාරමකට ඇතුල් වී, කා බී, රිදී ද රන් ද වස්ත්‍ර ද ගෙන ගොස් සැඟවූහ. ආපසු පැමිණ, තවත් කූඩාරමකට ඇතුල් වූ ඔවුහු එතැනින් ද භාණ්ඩ ගෙන ගොස් සැඟවූහ. ඉන්පසු එකිනෙකා අමතන්නට වන් ඔවුහු, “අප කරන දේ හරි නැත. අද දවස ශුභ ආරංචි ඇති දවසක්. ඒත් අප නිහඬ ව එළිවන තුරු සිටියොත්, අප දඬුවමට ලක් වෙයි. වහා ගොස්, අපි මේ වග රජ මැදුරට දන්වමු” යි පැවසූහ. එබැවින් ඔවුහු ගොස්, පුර දොරටුපාලයන්ට හඬ ගසා, “අරාම්වරුන්ගේ කඳවුරට අප ගියා. ඔන්න! මිනිසකු තියා මිනිස් කටහඬක්වත් එහි නෑ. එහි සිටියේ බැඳ දැමූ අශ්වයින් හා බූරුවන් පමණයි. කූඩාරම් ද ඒ හැටියට ම තිබේ යැ” යි දැන්වූහ. දොරටුපාලයෝ එපුවත් මොර ගසා දැන්වූහ. එවිට එය රජ මැදුර පුරා ප්‍රචලිත ව ගියේ ය.