Tytusa 2
2
Bycie wzorem
1Ty natomiast mów#2:1 mów, λάλει, tj. powtarzaj (imp. czynności ciągłej). to, co odpowiada zdrowemu pouczeniu;#1Tm 1:10; 6:3; 2Tm 1:13; 4:3; Tt 1:9 #2:1 Lub: zdrowej nauce, τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλία. 2starsi#1Tm 5:1#2:2 starsi, πρεσβύτας, tj. starsi wiekiem, a przez to górujący doświadczeniem (por. Iz 20:4; Tr 4:16), mężczyzna w wieku 50-56 lat, zaliczany wówczas do piątej grupy wiekowej: νήπιος, παῖς, νεανίσκος, ἀνήρ, πρεσβύτης (niemowlę, chłopiec, młodzieniec, mężczyzna, starszy), Tt 2:2L. mają być trzeźwi,#2:2 trzeźwi, νηφαλίους, tj. nienadużywający wina i powściągliwi. godni szacunku, rozsądni,#1Tm 3:2, 4, 8, 11; Tt 1:8 zdrowi w wierze,#Tt 1:13 miłości,#1Tm 1:14; 2Tm 1:13 cierpliwości;#Rz 5:3-4#2:2 Te same cechy wymienione są w 1Kor 13:13; 1Ts 1:3. 3starsze#1Tm 5:2#2:3 starsze, πρεσβύτιδας, tj. starsze wiekiem, ale też autorytetem (znana jest funkcja starszych w synogodze, por. 4Mch 16:14), Tt 2:3L. podobnie: w prowadzeniu się czcigodne, nieobmawiające, niezniewolone nadużywaniem wina, uczące tego, co szlachetne,#1Tm 2:9, 10; 3:11 #2:3 uczące tego, co szlachetne, καλοδιδασκάλους. 4aby zachęcały młodsze, by były kochające mężów, kochające dzieci, 5rozsądne, czyste,#2:5 czyste, ἁγνὰς, tj. czyste moralnie. gospodarne, dobre, uległe własnym mężom#Ef 5:22, 24; 1Tm 2:11; 1P 3:1-2 – żeby Słowu Bożemu nie bluźniono.
6Młodszych podobnie zachęcaj do bycia rozsądnymi.#1Tm 5:2 7We wszystkim stawiaj siebie za wzór#1Tm 4:12; 1P 5:3 szlachetnych czynów: w nauczaniu [dbaj o] nieskazitelność,#2:7 nieskazitelność, ἀφθορίαν, א* (IV); brak zawiści, ἀφθονίαν, 𝔓32 (200); szczerość, brak zepsucia, ἀδιαφθορίαν, א2 (IV); wl; Tt 2:7L. godność,#2:7 Lub: powagę (σεμνότης); niezniszczalność, ἀφθαρσίαν, dod. D2 (V), por. 2Tm 1:10, gdzie zn. nieśmiertelność; wl; Tt 2:7L. 8słowo zdrowe,#1Tm 6:3; 2Tm 1:13 bez zarzutu, aby ten, kto się przeciwstawia,#2Tm 2:25; 3:8; Tt 1:9 był zawstydzony,#2Ts 3:14; 1P 3:16 nie mając nic nagannego o nas do powiedzenia.#1P 2:15
Pouczenia dla niewolników
9Słudzy#2:9 Słudzy, δούλους, l. niewolnicy. Zasady te można współcześnie odnieść do stosunków pracy najemnej lub stosunków w obrębie rodziny. mają podporządkowywać się własnym panom#2:9 panom, δεσπόταις, lub: właścicielom; tak też zwracano się do Boga (Łk 2:29), był to odpowiednik hbr. Adonaj (אֲדֹנָי). we wszystkim,#Ef 6:5; Kol 3:22; 1Tm 6:1; 1P 2:18 być przyjemni, nieuparci, 10nie podkradający, lecz wykazujący się wszelką szczerą wiernością#2:10 szczerą wiernością: tj.: (1) dobrą wiernością, jeśli ἀγαθή potraktujemy atrybutywnie; (2) że wiara jest dobra, jeśli ἀγαθή potraktujemy predykatywnie (Tt 2:10L). – aby naukę naszego Zbawcy,#1Tm 1:1; Tt 1:3; 3:4 Boga, zdobili we wszystkim.
11Pojawiła#2Tm 1:10; Tt 3:4 się bowiem łaska Boża,#2Tm 1:9; Tt 3:7 zbawienna dla wszystkich ludzi,#1Tm 2:4 12pouczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności#2Tm 2:16 oraz światowych#2:12 Lub: ziemskich. pożądań#1Tm 6:9; Tt 3:3; 1P 4:2; 1J 2:16#2:12 Lub: dążeń, ἐπιθυμίας: wyrażenie to jest etycznie obojętne; zabarwienie etyczne nadaje mu kontekst. i żyli w tej obecnej dobie rozsądnie, sprawiedliwie#Rz 14:17; Ef 1:4 i pobożnie,#1Tm 2:10; 2Tm 3:12 13w oczekiwaniu#1Kor 1:7; Flp 3:20; 1Ts 1:10; Hbr 9:28 szczęśliwej nadziei#2:13 Tj. niosącej szczęście nadziei, μακαρίαν ἐλπίδα. i pojawienia się chwały#Mt 16:27; 25:31; Rz 5:2; 1P 4:13#2:13 pojawienie się chwały, ἐπιφάνεια τῆς δόξης: ἐπιφάνεια w 2Tm 1:10 określa wcielenie się Chrystusa w czasie pierwszego pojawienia się (Tt 2:11), tu odnosi się do Jego drugiego przyjścia lub pojawienia się, pod. jak w 1Tm 6:14; 2Tm 4:1, 8. W 2Ts 2:8 ἐπιφάνεια i παρουσία (częstsze) pojawiają się razem w odniesieniu do przyszłego przyjścia. wielkiego Boga i Zbawcy naszego, Jezusa Chrystusa,#1Tm 1:1; 2P 1:1 #2:13 wielkiego Boga i Zbawcy naszego, Jezusa Chrystusa, τοῦ μεγάλου θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστου: rodz. przed wielki wskazuje, że zgodnie z GS, w konstrukcji rodz. – rz – καί – rz, gdy oba rzeczowniki są w lp, odnoszą się do osoby i są pospolite (tj. nie stanowią imion własnych), zawsze chodzi o ten sam obiekt, np. przyjaciel i brat, Bóg i Ojciec, a zatem nasz Pan określony jest jako Bóg i Zbawca (2P 1:1, 11; Jd 4). Bóg i Zbawca mogą być uznane za rz pospolite, a nie imiona własne, gdyż jak wykazał Sharp, w grece imię własne nie przyjmuje lm. Ponieważ zarówno Bóg (θεός), jak i Zbawca (σωτήρ) występują w lm, nie są imionami własnymi i dlatego dotyczy ich zasada Sharpa (Tt 2:13L). 14który wydał za nas samego siebie,#Ga 1:4; 2:20; Ef 5:2; 1Tm 2:6 aby nas wykupić#Ga 3:13; 4:5 od wszelkiej nieprawości#Ps 130:8; 1P 1:18 i oczyścić sobie lud szczególny,#Wj 19:5; Pwt 4:20; 7:6; 14:2; Ez 37:23; 1P 2:9#2:14 lud szczególny, λαὸς περιούσιον, l. przyboczny, wybrany (por. περί εἰμί), עַם סְגֻלָּה (‘am segulaʰ), Pwt 7:6; 14:2 (π. ἀπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν l. παρὰ πάντα τὰ ἔθνη); Ps 135:4. gorliwy w szlachetnych czynach.#Ef 2:10; 2Tm 3:17; Tt 3:1, 8; 1P 3:13 #2:14 Lub: oddany (poświęcony) szlachetnym czynom. 15To mów i tak zachęcaj,#1Tm 4:13; 2Tm 4:2 i do tego przekonuj#1Tm 5:20; Tt 1:13 z całą powagą.#Mt 7:29; Mk 1:22#2:15 Lub: z całym naciskiem, 1Kor 7:6; 2Kor 8:8. Niech cię nikt nie lekceważy.#1Tm 4:12
Obecnie wybrane:
Tytusa 2: SNPD4
Podkreślenie
Udostępnij
Kopiuj
Chcesz, aby twoje zakreślenia były zapisywane na wszystkich twoich urządzeniach? Zarejestruj się lub zaloguj
Polish Bible © Ewangeliczny Instytut Biblijny, 2018
Wydanie cyfrowe przy współpracy z Platformą SzukajacBoga.pl. Dodatkowe informacje o SNP oraz wykaz skrótów użytych w przypisach znajdziesz klikając poniżej