یِتا روز که عیسی یِتا از شهرهائه دِله دَییه، یِتا مَردی بییَمو که وه تِمومِ تَنِ، جِذام بَییته بییه. وَختی عیسی ره بَدیئه، وه لینگِ پلی بِنه سَر دَکِته و خواهِشِ هِمراه بااوته: «ای آقا، اَگه بَخوائی توندی مِ ره شِفا هادی.» عیسی شه دَسِ دراز هاکارده و شه دَسِ وه سَر بییِشته و بااوته: «خوامبه؛ شِفا بَیر!» دَرجا وه جِذامْ از بین بُورده.