Van je vrienden moet je het hebben

Job is gezegend met vrienden die hem komen opzoeken in zijn doffe ellende. Ze kwamen hem opzoeken toen zijn hele leven instortte en toen alles wat hij had hem werd afgenomen. Ze hebben zeven dagen met stomheid geslagen naast Job gezeten nadat ze luid hadden gehuild bij het zien van de toestand van hun vriend. Nu ze van de eerste schrik zijn bekomen beginnen ze het gesprek met Job. 

Nu moet je weer even bedenken dat je nog steeds als het ware een toeschouwer bent in een oud theaterstuk. Job kent de hemelse taferelen niet en de vrienden van Job hebben ook geen weet van de samenkomst van de hemelbewoners bij de Allerhoogste. Ze schieten in een bekende reflex: ze gaan redeneren en proberen te verklaren waarom alles nu eigenlijk gebeurde wat er gebeurde. In de redenering komt God veelvuldig aan de orde, alsof ze alles van hem weten en begrijpen.

Elifaz, een vriend uit Teman, vindt dat Job zich eigenlijk moet schamen voor zijn woorden en gedrag. Want, vroeger was Job altijd vol advies en goede woorden voor anderen: 

‘Je woorden richtten hem die struikelde weer op,

aan knikkende knieën gaf je nieuwe kracht.

Maar nu word jij beproefd, en je verliest de moed,

nu treft jou het onheil, en je geeft het op.’ (Job 4:4-5)

En hij gaat nog verder. ‘Ken jij onschuldigen die hij te gronde richtte?’ (Job 4:7). De vriend van Job heeft zo zijn gedachten over de situatie van Job. Er moet wel iets mis zijn, want het ongeluk en de tegenslag komt niet zomaar uit de lucht vallen. Er mòet wel iets mis met Job zijn, zo is zijn overtuiging. Maar, natuurlijk is God goed voor je! ‘

‘Gelukkig de mens die door God wordt getuchtigd,

wijs daarom de straf van de Ontzagwekkende niet af!’ (Job 5:17)

Voor Elifaz is het duidelijk: God zit achter de ellende van Job. Maar is dat wel zo? Precies dèze vraag, of dat wel zo is, is de sleutel van het boek van Job. Wacht maar tot God nog eens zelf gaat spreken. Zo ver is het verhaal echter nog niet, want de vrienden van Job komen uitgebreid aan het woord. Van je vrienden moet je het hebben...