उपदेशक 7:1-6
उपदेशक 7:1-6 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
असल नाउँ अति सुगन्धित अत्तरभन्दा अझ असल हो, र मृत्युको दिन जन्मको दिनभन्दा अझ उत्तम हो। भोजको घरमा जानुभन्दा शोकको घरमा जानु असल हो। जीवित मानिसले यो कुरा हृदयमा जानिराख्नुपर्छ कि मृत्यु सबै मानिसको अन्तिम दशा हो। हँस्सीभन्दा अफसोस अझ असल हो, किनकि शोकित अनुहार हृदयको लागि ठीक छ। बुद्धिमान्को मन शोकको घरमा हुन्छ, तर मूर्खहरूको मन चैनको घरमा हुन्छ। बुद्धिमान् मानिसको हप्काइलाई ध्यान दिनु मूर्खहरूको सङ्गीत सुन्नुभन्दा अझ असल हो। भाँड़ामुनि पड्कने काँढ़ाको आगोजस्तै मूर्खहरूको हाँसो हुन्छ। यो पनि व्यर्थै हो।
उपदेशक 7:1-6 पवित्र बाइबल, नेपाली समकालीन संस्करण (NCV)
असल नाम सुगन्धित अत्तरभन्दा उत्तम हो, अनि मृत्युको दिन जन्मेको दिनभन्दा उत्तम हो। भोजको घरमा जानुभन्दा शोक परेको घरमा जानु उत्तम हो; किनकि मृत्यु हरेक मानिसको अन्त्य हो; जीवित मानिसले यो कुरा हृदयमा राखोस्। शोक गर्नु हाँसोभन्दा उत्तम हो; किनकि उदास अनुहार हृदयको निम्ति असल हुन्छ। बुद्धिमान्को हृदय शोकको घरमा हुन्छ, तर मूर्खको हृदय भोजको घरमा हुन्छ। मूर्खको गीत सुन्नुभन्दा बुद्धिमान् मानिसको हप्काइमा ध्यान दिनु उत्तम हो। मूर्खको हाँसो, भाँडामुनि आगोमा पड्कने काँडाजस्तो हो। यो पनि अर्थहीन छ।
उपदेशक 7:1-6 पवित्र बाइबल (NERV)
एउटा असल नाम हुनु सुगन्धित अत्तर भन्दा राम्रो हो। मृत्यु दिवस जन्म दिन भन्दा उत्तम हो। भोजको घरमा जानु भन्दा मलामी जानु असल हो। किनकि सबै एक दिन मर्नै पर्छ, अनि हरेक जीवित प्राणीले यो सम्झनु पर्छ। हाँसो भन्दा शोक र सुर्ता राम्रो हो, किनकि जब हाम्रो अनुहारमा विषाद छाउँछ तब हाम्रो हृदय कंन्चन बन्छ। ज्ञानीले सधैँ मृत्युबारे सोच्छ तर मूर्खले रमाइला दिनहरू सम्झन्छ। मूर्खबाट प्रशंसा पाउनु भन्दा, ज्ञानीबाट निन्दित हुनु धेरै राम्रो। मूर्खहरूको हाँसो त बेकार हुन्छ, काँढाको आगो बालेर भाँडा तताए जस्तो हो। काँढाको आगो छिट्टै बल्छ, तर भाँडा तात्दैन।
उपदेशक 7:1-6 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
असल नामचाहिँ बहुमूल्य अत्तरको सुगन्धभन्दा उत्तम हो। मृत्युको दिन जन्मेको दिनभन्दा उत्तम हो। भोजको घरमा जानुभन्दा शोक परेको घरमा जानु असल हो किनभने जिउँदा मानिसले हामी सबैलाई मृत्युले पर्खिराखेको छ भनी सधैँ याद गर्नुपर्छ। हाँस्नुभन्दा सुर्ताउनु उत्तम हो: त्यसले अनुहारमा उदासी ल्याउला तर समझ-शक्तिलाई तिखार्दछ। सधैँ रमाहटबारे सोच्ने मानिस मूर्ख हो। बुद्धिमान् मानिसले मृत्युबारे सोच्दछ। मूर्ख मानिसहरूले गाएको प्रशंसाभन्दा बुद्धिमान् मानिसले हकारेको सुन्नु उत्तम हो। मूर्खको हाँसो आगोमा काँढा पड्केजस्तै हो, त्यसको केही अर्थ हुँदैन।