१ राजाहरू 7:1-51
१ राजाहरू 7:1-51 नेपाली नयाँ संशोधित संस्करण (NNRV)
तर सोलोमनलाई आफ्नो महल निर्माण गर्न तेह्र वर्ष लाग्यो। तिनले सय हात लामो, पचास हात चौड़ा, तीस हात अल्गो, चार लहर देवदारुका स्तम्भ भएको, तिनका माथि देवदारुकै सत्तरी भएको लेबनानको वन भनिने महल बनाए। स्तम्भमा अड़िएका ती सत्तरीहरूमाथि देवदारुको छत लगाइयो— प्रत्येक लहरमा पन्ध्र वटा सत्तरी गरी जम्मै पैँतालीस वटा सत्तरी थिए। त्यसका झ्यालका तीन लहरहरूमा अल्गा गरी राखिएका थिए, ती आमनेसामने फर्केका थिए। सबै ढोकाका आयतकार चौकोसहरू थिए। ती अगाड़िपट्टि तीन-तीन वटाका पङ्क्तिमा एक-अर्कोतिर फर्केका थिए। तिनले पचास हात लामो र तीस हात चौड़ा स्तम्भहरूले घेरिएको चोक बनाए। त्यसको अगि एउटा दलान थियो, र त्यसको सामु खम्बाहरू र एउटा बाहिर निस्केको छत थियो। तिनले न्याय भवन, अर्थात् सिंहासन भवन बनाए। त्यहीँ नै तिनले न्याय गर्थे। तिनले भूइँदेखि दलिनसम्म त्यसलाई देवदारुले छोपे। तिनले आफ्नै बस्ने महल त्यसको पछिल्तिर न्यायको भवनजस्तै बनाए। तिनले विवाह गरेर ल्याएकी फारोकी छोरीको निम्ति पनि त्यहीजस्तो महल बनाए। यी सबै भवनहरू बाहिरदेखि ठूलो चोकसम्म र जगदेखि छतसम्म करौँतीले ठीक परिमाणमा भित्री र बाहिरी मोहड़ामा काटिएका उच्च स्तरीय ढुङ्गाहरूले बनाइएका थिए। जगमा असल किसिमका ठूला ढुङ्गाहरू नापमा कोहीचाहिँ दश हात र कोहीचाहिँ आठ हातका थिए। तिनको माथि उच्च स्तरीय ढुङ्गाहरू ठीक नापमा काटेर मिलाइएका र देवदारुका सत्तरी थिए। ठूलो चोकका चारैपट्टि काटेर मिलाइएका ढुङ्गाका तीन लहर थिए, र देवदारुका सत्तरीहरूको एक लहर थियो। परमप्रभुका मन्दिरको भित्री चोक र त्यसको दलान पनि त्यस्तै थिए। सोलोमन राजाले हुरामलाई टुरोसबाट बोलाइपठाए, जसकी आमा नप्ताली कुलकी एउटी विधवा थिइन् र जसका पिताचाहिँ टुरोसवासी काँसाका निपुण कारीगर थिए। हुराम काँसाका सबै किसिमका काम गर्ने अत्यन्तै निपुण र अनुभवी मानिस थिए। तिनी सोलोमन राजाकहाँ आए र तिनलाई सुम्पिएका सबै कामहरू गरे। तिनले दुई वटा काँसाका स्तम्भहरू ढाले, नापमा प्रत्येकको अल्गाइ अठाह्र हात र फेरोचाहिँ बाह्र हातको थियो। तिनले स्तम्भहरूमाथि शिर राख्नलाई ढालेका काँसाका दुई वटा स्तम्भ-शिर पनि बनाए। प्रत्येक स्तम्भ-शिर पाँच हात अल्गो थियो। तिनले हरेक स्तम्भमाथि भएको स्तम्भ-शिरको निम्ति जाली स्वरूप सात वटा झुण्डिएका सिक्री बनाए। स्तम्भहरूका स्तम्भ-शिर सिँगार्नलाई हरेक सिक्रीको जालीका चारैपट्टि तिनले दुई लहर बुट्टादार दारिमहरू बनाए। तिनले हरेक स्तम्भ-शिरमा पनि त्यस्तै गरे। दलानभित्रका स्तम्भका स्तम्भ-शिरहरू लिली फूलको आकारका चार हात अल्गा थिए। दुवै स्तम्भका स्तम्भ-शिरमा, जालीनेरको कचौराको आकार भएको भागमा, स्तम्भ-शिरका वरिपरि लहर-लहर गरी दुई सय बुट्टादार दारिम बनाइएका थिए। तिनले मन्दिरका दलानका अगाड़ि ती दुई स्तम्भहरू खड़ा गरे। तिनले दक्षिणपट्टिको स्तम्भको नाउँ याकीन राखे र उत्तरपट्टिको नाउँ बोअज राखे। तिनका स्तम्भ-शिर लिली फूलका आकारका थिए। यसरी स्तम्भहरूको काम सिद्धियो। तिनले साँचोमा ढालेर बनाइएको धातुको एउटा गोलाकार विशाल खड्कुँलो बनाए। त्यसको बिट एक किनारदेखि अर्को किनारसम्म दश हात थियो, र त्यो पाँच हात अल्गो थियो। त्यसको वरिपरि फेरो नाप्नलाई तीस हातको नाप्ने फित्ता चाहिन्थ्यो। त्यस विशाल खड्कुँलोका चारैतिर बाहिरपट्टि बिटमुनि लौका, एक हातमा दश वटा, दुई लहरका थिए। खड्कुँलो र लौका एउटै टुक्रा धातुबाट बनिएका थिए। त्यो खड्कुँलो बाह्र वटा साँढ़ेहरूमाथि राखिएको थियो— तीन वटा उत्तरतिर फर्केका, तीन वटा पश्चिमतिर फर्केका, तीन वटा दक्षिणतिर फर्केका र तीन वटा पूर्वतिर फर्केका थिए। तिनका पछिल्ला भाग भित्रपट्टि फर्केका थिए। त्यो खड्कुँलोचाहिँ तिनीहरू माथि थियो। त्यसको चौड़ाइ चार अङ्गुल थियो, र त्यसको बिटचाहिँ कचौराको बिटजस्तै फक्रेको लिली फूलजस्तै थियो। त्यसमा प्राय: चवालीस हजार लिटर पानी अटाउँथ्यो। तिनले काँसाका दश वटा आधारहरू पनि बनाए। प्रत्येक चार हात लामो, चार हात चौड़ा र तीन हात अल्गो थियो। ती गुड्ने आधारहरू यसरी बनाइएका थिए: तिनका वरिपरिका पाटाहरू ठाड़ा फ्रेममा जोड़िएका थिए। ती पाटाहरू र फ्रेमहरूमा पनि सिंहहरू, साँढ़ेहरू र करूबहरू थिए— फ्रेममाथि पनि। प्रत्येक गुड्ने टेकामा काँसाका धुरा भएका चार वटा काँसाका चक्काहरू थिए। हरेकमा चार टेकामा अड़ेको एक बाटा थियो, जसका वरिपरि ढलौटे मालाहरू थिए। गुड्ने आधारभित्र खुला भाग थियो, जसको गोलाकार एक हात गहिरो गोला फ्रेम थियो। यसको खुला भाग गोलाकार थियो, र यसको तल्लो भागसमेत डेढ़ हात चौड़ा थियो। त्यसको खुला भागको वरिपरि बुट्टाहरू थिए। गुड्ने आधारका पाटाहरू गोला होइन तर वर्गाकार थिए। ती चारै वटा चक्काहरू पाटाहरूका मुन्तिर थिए। चक्काहरूका धुराहरू गुड्ने आधारसँगै गाँसिएका थिए। हरेक चक्काको उचाइ डेढ़ हात थियो। चक्काहरू रथका चक्काजस्तै बनाइएका थिए। तिनका धुरा, बिट, सुइरा र नाभिहरू सबै ढालेर बनाइएका धातुका थिए। प्रत्येक गुड्ने आधारका चार वटा समात्ने बीँड़हरूचाहिँ एक-एक कुनामा थिए। ती गुड्ने आधारबाट बाहिर निस्केका थिए। हरेक गुड्ने आधारका वरिपरि टुप्पामा आधा हात गहिरो गोलाकार धातुको फित्ता थियो। गुड्ने आधारका टेकाहरू र पाटाहरू त्यसकै टुप्पासँग गाँसिएका थिए। पाटाहरूमा जहाँ-जहाँ खाली ठाउँ थिए, त्यहाँ-त्यहाँ तिनले करूबहरू, सिंहहरू र खजूरका बोटहरू र त्यसका वरिपरि मालाहरू कुँदेर बनाए। यसरी नै तिनले ती दश वटा गुड्ने आधारहरू बनाए। ती सबै एउटै नाप र एउटै आकार भएका साँचोमा ढालेर बनाइएका थिए। त्यसपछि तिनले काँसाका दश वटा बाटाहरू बनाए। प्रत्येक आठ सय असी लिटर पानी अटाउने र नापमा चार हात बराबर थियो। ती दशै वटा गुड्ने आधारका निम्ति एउटा-एउटा बाटा थियो। तिनले पाँच वटा गुड्ने आधारहरू मन्दिरको दक्षिणपट्टि र पाँच वटा उत्तरपट्टि राखे। अनि पानीको खड्कुँलोचाहिँ मन्दिरको दक्षिणतिर, दक्षिण-पूर्वको कुनामा राखे। तिनले बाटा र बेल्चाहरू र अरू विशेष छर्कने बाटाहरू बनाए। यसरी हुरामले परमप्रभुको मन्दिरमा सोलोमन राजाको लागि आफ्नो जिम्मामा लिएका सबै काम सिद्ध्याए: दुई स्तम्भहरू, स्तम्भका टुप्पामा कचौराको आकारका दुई स्तम्भ-शिर स्तम्भमाथिका स्तम्भ-शिरहरू सजाउने दुई बुट्टादार जालीहरू, दुई जालीहरूका निम्ति चार सय दारिमहरू (दुई स्तम्भहरूका कचौराको आकार भएका स्तम्भ-शिरलाई ढाक्ने प्रत्येक जालीको निम्ति दुई लहर दारिमहरू), दश वटा गुड्ने आधारहरू, तिनका दश वटा बाटाहरूसमेत, एउटा विशाल खड्कुँलो र त्यसको मुन्तिर बाह्र वटा साँढ़ेहरू, भाँड़ाहरू, बेल्चाहरू र छर्कने बाटाहरू। यी सबै चीजहरू, जो हुरामले परमप्रभुका मन्दिरको निम्ति सोलोमन राजाको लागि बनाएका थिए, टल्काइएका काँसाका थिए। राजाले ती यर्दनको मैदानमा सुक्कोत र सार्तानको बीचमा साँचाहरूमा ढालेर बनाउन लगाएका थिए। सोलोमनले यति धेरै चीजहरू बनाए कि ती नजोखी नै राखे। ती बनाउनलाई प्रयोग गरिएका काँसाको ओजन निधो गरिएन। सोलोमनले परमप्रभुको मन्दिरका जम्मै सजाउने सामानहरू पनि बनाए: सुनको वेदी, उपस्थितिको रोटी राखिने सुनको टेबिल, कञ्चन सुनका सामदान भित्री पवित्रस्थानको सामु दाहिनेपट्टि पाँच वटा र देब्रेपट्टि पाँच वटा, फूलको आकारका सुनका बुट्टाहरू, बत्तीहरू र चिम्टाहरू, कञ्चन सुनका भाँड़ाहरू, सलेदाका चिम्टाहरू, छर्कने बाटाहरू, कचौराहरू र धुपौराहरू, सबैभन्दा भित्री कोठा, अर्थात् महा-पवित्रस्थानका ढोकाहरूका लागि र मन्दिरको मुख्य सभाकक्षका ढोकाहरूका लागि सुनका खोपिल्टाहरू। जब सोलोमन राजाले परमप्रभुका मन्दिरको निम्ति सबै काम गरेर सके, तब तिनले आफ्ना पिता दाऊदले समर्पण गरेका थोकहरू, अर्थात् चाँदी, सुन र सजाउने सामानहरू ल्याएर परमप्रभुका मन्दिरको भण्डारमा राखे।
१ राजाहरू 7:1-51 पवित्र बाइबल, नेपाली समकालीन संस्करण (NCV)
सोलोमनले आफ्नो निम्ति महल निर्माण गरे। यो निर्माण गर्न तेह्र वर्ष लाग्यो। तिनले जङ्गलको लेबनानको काठले एक सय क्यूबिट लामो, पचास क्यूबिट चौडा र तीस क्यूबिट अग्लो राजमहल बनाए; जसमा देवदारुका दलिनलाई थाम्ने देवदारुकै चार लहर खम्बाहरू थिए। खम्बाहरूमा अडिएका दलिनहरूमाथि देवदारुको छाना लगाइयो, र एक लहरमा पन्ध्र वटा गरी जम्मा पैँतालीस वटा दलिनहरू थिए। त्यसका झ्यालहरू एक-अर्कापट्टि फर्किएका तीन पङ्क्तिमा अग्लो गरी बनाइएका थिए। सबै ढोकाहरूका चौकसहरू चारकुने थिए। तिनीहरू तीन लहरमा अगाडिपट्टि एक-अर्कातिर फर्किएका थिए। तिनले पचास क्यूबिट लामो र तीस क्यूबिट चौडा भएको खम्बाहरूको एउटा दलान बनाए। त्यसको अगिल्तिर एउटा दलान थियो। त्यसको अर्कोतर्फ खम्बाहरू र तिनीहरूलाई ढाक्ने एउटा छाना थियो। त्यसपछि तिनले सिंहासनका निम्ति एउटा ठूलो कोठा, अर्थात् न्याय गर्ने कोठा बनाए; जहाँ तिनले न्याय गर्थे। तिनले त्यसलाई भुइँदेखि छानासम्म देवदारुका फल्याकहरूले छोपिदिए। अनि त्यस भवनको पछिल्तिर तिनले आफू बस्नको लागि महल बनाए, जुन राजमहल त्यही ढाँचाको थियो। सोलोमनले आफूले विवाह गरेकी फारोकी छोरीका निम्ति पनि त्यस्तै ठूलो राजमहल बनाइदिए। बाहिरदेखि ठूलो चोकसम्म र जगदेखि छतसम्म यी सबै बनोटहरू भित्र र बाहिरपट्टि आराले काटिएका, ठिक नापमा काटिएका बहुमूल्य पत्थरले बनिएका थिए। ती भवनका जगहरू कुनै दश क्यूबिट अनि कुनै आठ क्यूबिट नापका ठूला र उच्च गुणस्तरका ढुङ्गाहरूद्वारा बनाइएका थिए। त्यसमाथि ठिक नापमा काटिएका उच्च स्तरका ढुङ्गाहरू र देवदारुका दलिनहरू थिए। ठूलो चोकलाई काटिएका तीन लहर ढुङ्गाहरू र एक लहर देवदारुका खम्बाका पर्खालले घेरिएको थियो। याहवेहको भवनको भित्री चोक र त्यसको दलान पनि त्यस्तै थिए। राजा सोलोमनले टायरबाट हूरामलाई बोलाउन पठाए। तिनकी आमा नप्ताली कुलकी एउटी विधवा थिइन्। अनि बुबाचाहिँ टायरमा बस्ने काँसोका सिपालु कारिगर थिए। हूराम काँसको सबै कार्यमा अति सिपालु र अनुभवी थिए। तिनले राजा सोलोमनकहाँ आएर तिनलाई सुम्पिएका सबै कामहरू गरे। तिनले अठार क्यूबिट अग्ला र बाह्र क्यूबिट गोलाइ भएका दुई वटा काँसका खम्बाहरू बनाए। तिनले ती खम्बाहरूका टुप्पामा राख्न काँसोले ढालेका दुई वटा स्तम्भ-शिरहरू बनाए। प्रत्येक स्तम्भ-शिर पाँच क्यूबिट अग्लो थियो। प्रत्येक स्तम्भ-शिरमा सात वटा र खम्बाहरूका टुप्पामा सात वटा साङ्लाका जाली सजाइएको थियो। तिनले खम्बाहरूका टुप्पामा भएका स्तम्भ-शिरहरूलाई सजाउने प्रत्येक जालीको चारैपट्टि दुई लहरमा दारिमहरू बनाए। दलानभित्र खम्बाहरूका टुप्पामा भएका स्तम्भ-शिरहरू लिली फूलका आकारमा थिए, जसको उचाइ चार क्यूबिट थियो। जालीको छेउको कचौरा आकारको भागको मास्तिर भएका दुवै खम्बाहरूका शिरमा चारैपट्टिका लहरमा दुई सय दारिमहरू थिए। तिनले यी खम्बाहरू मन्दिरको दलानको अगाडि खडा गरे। दक्षिणपट्टिका खम्बाहरूलाई तिनले याकीन भनी नाम राखे; अनि उत्तरपट्टिकालाई बोअज नाम राखे। टुप्पामा भएका स्तम्भ-शिरहरू लिली फूलको आकारका थिए। यसरी खम्बाहरूको काम सिद्धाइयो। तिनले ढालेको धातुको एउटा गोलाकार खड्कुँलो एक छेउदेखि अर्को छेउ दश क्यूबिट र पाँच क्यूबिट अग्लो बनाए। त्यसको चारैतिरको नाप तीस क्यूबिट थियो। किनारको मुन्तिर प्रत्येक क्यूबिटमा दश वटा गरी लौका आकारहरूका घेरा थिए। ती आकारहरू खड्कुँलोसितै जोडिएर दुई लहरमा बनिएका थिए। त्यो खड्कुँलो तीन वटा उत्तरतिर, तीन वटा पश्चिमतिर, तीन वटा दक्षिणतिर अनि तीन वटा पूर्वपट्टि फर्किएका बाह्र वटा साँढेहरूमाथि अड्याइएको थियो। खड्कुँलोचाहिँ तिनीहरूको टुप्पामाथि अडिएको थियो। तिनीहरूको पछिल्लो भागचाहिँ भित्रपट्टि फर्किएको थियो। त्यसको मोटाइ एक बित्ता थियो, र त्यसको किनार लिली फूलको बिटजस्तै र कचौराको किनारजस्तो थियो। त्यसमा दुई हजार बाथ अटाउँथ्यो। हूरामले काँसाका दश वटा ठेला गाडाहरू बनाए। जसमा प्रत्येक गाडाको लम्बाइ चार क्यूबिट, चौडाइ चार क्यूबिट र उचाइ तीन क्यूबिट थियो। ती यसरी बनाइएका थिए: ती ठेलागाडाका चारैतिर पाताहरू थिए। ती पाताहरू ठाडो डण्डीको बीच-बीचमा जोडिएका थिए। ती ठाडो डण्डीहरूका बीच-बीचका पाताहरूमा सिंह, साँढे र करूबहरूका आकृतिहरू थिए। अनि ती ठाडो डण्डीहरूमा पनि त्यस्तै आकृतिहरू थिए। सिंह र साँढेहरूका आकृतिहरूको तल्तिर र मास्तिर पिटेर बनाइएका मालाका हारहरू थिए। प्रत्येक ठेलागाडामा काँसका चार वटा चक्का र काँसोका चार वटा धुराहरू थिए। अनि ठेलागाडाको चारै कुनामा भएका ती चार वटा टेकोहरूमाथि त्यो भाँडो अड्याइएको थियो, जुनचाहिँ प्रत्येक पाटाका हारहरूसहित थिए। गाडाका भित्रपट्टि एक क्यूबिट गहिरो गोलाकार फ्रेमसहितको एउटा बाटा थियो। अनि त्यसको पीँधसित नाप्दा त्यो डेढ क्यूबिट थियो। त्यसको खुला भागको वरिपरि बुट्टाहरू थिए। गाडाका फल्याकहरू गोलो नभएर वर्गाकार थिए। ती चार चक्काहरू फल्याकमुनि थिए। अनि चक्काका धुराहरू गाडासित जोडिएका थिए। प्रत्येक चक्काको उचाइ डेढ क्यूबिट थियो। ती चक्काहरू रथका चक्काझैँ बनाइएका थिए। अनि धुरा, घेरा, सुइरा र नाभिहरू धातु ढालेर बनाइएका थिए। प्रत्येक गाडाका चार कुनामा चारै वटा बिँडहरू थिए; अनि ती बिँडहरूलाई गाडासँगै एउटै धातुको टुक्रा ढालेर बनाइएको थियो। प्रत्येक गाडाको टुप्पामा एउटा आधा क्यूबिट गहिरो घेरा बनाइएको थियो। ती टेकोहरू र फल्याकलाई गाडाका टुप्पामा त्यस घेरासँग जोडिएको थियो। तिनले टेकोहरूमा र फल्याकहरूमा करूबहरू, सिंहहरू र खजूरका रूखहरू खोपे र चारैतिर हारहरू बनाइदिए। यस किसिमले तिनले दश वटा गाडाहरू बनाए। ती सबैलाई एउटै साँचोमा, एउटै नाप र एउटै आकारमा ढालेर बनाइएका थिए। त्यसपछि हूरामले चालीस बाथ पानी अटाउने काँसाका दश वटा बाटाहरू बनाए। जुन नापमा चार क्यूबिट फराकिलो थियो। ती दशै वटा गाडाहरू हरेकमा एक-एक वटा बाटा थिए। तिनले पाँच वटा गाडाहरू मन्दिरको दक्षिणपट्टि अनि पाँच वटा चाहिँ उत्तरपट्टि राखे। तिनले खड्कुँलोलाई मन्दिरको दक्षिण-पूर्वपट्टिको कुनामा दक्षिणपट्टि राखे। तिनले भाँडाहरू, बेल्चाहरू र छर्कने कचौराहरू पनि बनाए। यसरी हूरामले याहवेहको मन्दिरमा राजा सोलोमनका निम्ति आफूले जिम्मा लिएका सबै कामहरू गरेर सिद्ध्याए: दुई स्तम्भहरू; र ती स्तम्भहरूका टुप्पामा बाटाजस्तै आकारका दुई वटा स्तम्भ-शिरहरू; स्तम्भहरूका टुप्पामाथि कचौरा आकारका दुई वटा स्तम्भ-शिरहरूलाई सिँगार्ने दुई वटा जालीहरू; दुई जालीहरूका निम्ति चार सय दारिमहरू (खम्बाहरूका टुप्पामाथि भएका बाटा आकारका स्तम्भ-शिरलाई सिँगार्ने प्रत्येक जालीका निम्ति दुई लहर दारिमहरू); दश वटा गाडाहरूसहित तिनीहरूका बाटाहरू; खड्कुँलो र त्यस मुनिका बाह्र वटा साँढेहरू; भाँडाहरू, बेल्चाहरू र छर्कने भाँडाहरू। हूरामले राजा सोलोमनको लागि याहवेहको भवनका निम्ति बनाइदिएका यी सबै सामानहरू टल्काइएका काँसाका थिए। राजाले तिनीहरूलाई सुक्कोत र सार्तानको बीचको यर्दन मैदानमा माटोको साँचोमा ढाल्न लाए। सोलोमनले सबै कुराहरूको तौल राखेनन्; किनकि ती अति धेरै थिए। काँसाको तौल नाप्न असम्भव थियो। सोलोमनले याहवेहको मन्दिरमा भएका सबै श्रृङ्गारका सामानहरू पनि बनाए: सुनको वेदी; उपस्थितिको रोटी राख्ने सुनको टेबुल; निखुर सुनका सामदानहरू (भित्री पवित्रस्थानको सामु पाँच वटा दाहिनेपट्टि र पाँच वटा देब्रेपट्टि); सुनका फूलहरू र बत्तीहरू र चिम्टाहरू; निखुर सुनका बाटाहरू, सलेदोका चिम्टाहरू; छर्कने भाँडाकुँडाहरू र धूपदानीहरू; अनि सबैभन्दा भित्री कोठा अर्थात् महा-पवित्रस्थानका ढोकाहरूका निम्ति र मन्दिरका मुख्य कोठाका ढोकाहरूका निम्ति सुनका कब्जाहरू। जब राजा सोलोमनले याहवेहको मन्दिरको निम्ति गर्नुपर्ने सम्पूर्ण कामहरू गरिसिद्ध्याए, तब तिनले आफ्ना पिता दावीदले अर्पण गरेका चीजहरू, अर्थात् चाँदी र सुन अनि सबै सजावटका सामानहरू भित्र ल्याए। अनि तिनले ती याहवेहको मन्दिरका भण्डारहरूमा राखे।
१ राजाहरू 7:1-51 पवित्र बाइबल (NERV)
राजा सुलेमानले आफ्नो लागि एउटा महल बनाए। उसको महल बनाउनका लागि 13 बर्ष लाग्यो। उनले “लबानोनको वन” नाउँ भएको भवन बनाए। यो 100 हात लामो, 50 हात अनि 30 हात अग्लो थियो। यसमा चार लहर देवदारका खाम्बाहरू थिए। प्रत्येक खाम्बाको माथि देवदारको मुकुट थियो। खाम्बाहरूको लहरमाथि देवदारूका दलमीहरू थिए। तिनीहरूले देवदारूको दलमीहरूको माथि छानाका लागि देवदारूको तख्ता ठोकेका थिए। खाम्बाको प्रत्येक खण्डमा 15 वटा दलमीहरू थिए। सब जम्मा 45 वटा दलमीहरू त्यहाँ थिए। त्यहाँ तीनलहर एकाआर्कामा फर्किएका ढोकाहरू थिए। प्रत्येक छेऊमा तीनवटा दैलाहरू थिए। सबै ढोकाहरू अनि चौखटहरू चारकुने थिए। सुलेमानले “खाम्बाहरूद्वार मण्डप” पनि बनाए। यो 50 हात लामो अनि 30 हात चौंडा थियो। द्वार मण्डपको अघि खाम्बाहरूमा आधारित छानो थियो। सुलेमानले एउटा सिंहासन कक्ष पनि बनाए जहाँ तिनी जनगणलाई न्याय दिने गर्दथे। उनले त्यसको नाउँ “न्यायको कक्ष” राखेका थिए। त्यो कोठा भुईंदेखि छानासम्म देवदारको काठ ठोकिएको थियो। सुलेमान बस्ने महल न्यायको कक्षको भित्र थियो। यो महल न्यायको कक्ष जस्तैं बनाइएको थियो। उनले यस्तैं प्रकारको घर आफ्नी पत्नी, मिश्रका राजाकी छोरीका लागि बनाएका थिए। यी सबै भवनहरू बहुमूल्य ढुङ्गाका टुक्राद्वारा बनाइएका थिए। यी ढुङ्गाहरू आराद्वारा चाहिएको आकारमा काटिएका थिए। तिनीहरू अघि अनि पछि काटिएका थिए। यी बहुमूल्य ढुङ्गाहरू जगदेखि भित्ताको माथिल्लो तहसम्म लगाइएका थिए। आँगनको वरिपरिको भित्तासम्म बहुमूल्य ढुङ्गाका टुक्राद्वारा बनाइएका थिए। जग ठूला-ठूला बहुमूल्य ढुङ्गाहरूद्वारा स्थापित गरिएको थियो। केही ढुङ्गाहरू 10 हात लामा अनि अरू 8 हात लामा थिए। यी ढुङ्गाहरूको माथि अरू बहुमूल्य ढुङ्गाहरू अनि देवदारका बलाहरू थिए। महलको आँगन, मन्दिरको आँगन अनि मन्दिरको मण्डपको वरिपरि भित्ताहरू थिए। ती भित्ताहरू तीन लहर ढुङ्गा अनि एक लहर देवदारूका काठद्वारा मन्दिर निर्मित थियो। राजा सुलेमानले हीराम नाउँ भएको मानिसलाई एउटा सन्देश सोरमा पठाए। सुलेमानले हीरामलाई यरूशलेम बोलाए। हीरामकी आमा नप्ताली कुल समूहको इस्राएली थिईन। उनका मृत पिता सोरका थिए। हीराम काँसाका जिनिसहरू बनाउँथे। तिनी धेरै नै कुशल अनि अनुभवी कारीगर थिए। यसैकारण राजा सुलेमानले आउने निम्तो पठाए अनि हीरामले स्वीकार गरे। यसकारण राजा सुलेमानले हीरामलाई काँसाको कामको प्रमुख बनाए। हीरामले काँसाद्वारा बनिने सबै जिनिसहरू बनाए। हीरामले काँसाका दुइवटा खाम्बा बनाए। प्रत्येक खाम्बा 18 हात लामो अनि 12 हात गोलो थियो। खाम्बाहरू खोक्रा थिए अनि धातु 3 इञ्च मोटो थियो। हीरामले दुइवटा काँसाका मुकुटहरू पनि बनाए जो 5 हात अग्ला थिए। हीरामले ती मुकुटहरू खाम्बाको माथि राखे। तब उनले जालीहरू मुकुटहरू ढाक्न साङ्गलीहरू बनाए। उसले प्रत्येक मुकुटमाथि सातवटा राखे। त्यसपछि उनले दारीम जस्तैं देखिने दुइ लहर अलंकरण बनाए। तिनीहरूले खाम्बाहरूको माथि मुकुटलाई ढाक्नका लागि प्रत्येक खाम्बाको जाली माथि ती काँसाका दारीमलाई सजाए। खाम्बमाथि स्थापित गरिएका खावाँशीरहरू 5 हात अल्गो थिए त्यो फूलहरू झैं देखिन्थे। मुकुटहरू खाम्बाहरूमाथि राखिएका थिए। तिनीहरू सबै बटुका जस्तो जालीको माथि थिए। त्यस ठाउँमा प्रत्येक मुकुट वरिपरि 200 वटा दारीमहरू लहरहरू सजाएका थिए। हीरामले ती दुइ काँसाका खाम्बाहरूलाई मन्दिरको मण्डपमा स्थापित गरेका थिए। एउटा खाँबो प्रवेश-द्वारको दक्षिणतिर अनि अर्को उत्तरतिर गाडिएको थियो। दक्षिणको खाँबोको नाउँ याकीन राखियो। उत्तरको खाम्बाको नाउँ बोआज राखियो। तिनीहरू फूल अकारका मुकुटहरूलाई खाम्बाहरूको माथि राखे। यस प्रकार दुइवटा खाम्बाको काम सिध्याइएको थियो। तब हीरामले काँसाको गोलो खड्कुँलो बनाए। तिनीहरूले त्यस खड्कुँलोको नाउँ “समुद्र” राखे। भाँडो 30 हात गोलो थियो। यो 10 हात चौंडा अनि 5 हात गहिरो थियो। खड्कुँलो (घ्याम्पा) बाहिरी छेऊमा एउटा घेरा थियो। घेराको किनारमा भाँडोको वरिपरि काँसाको लौकाहरूको दुइ लहर थियो। काँसाका लौकाहरू भाँडोको चारैतिर जो राखिए एक टुक्रा घ्याम्पा सँग थियो। भाँडो 12 वटा काँसाका साँढेहरूमाथि राखिएको थियो। सबै 12 वटा साँढेहरू भाँडोको बाहिर हेरिरहेका थिए। तीनवटाले उत्तर तिर हेरेका थिए, तीनवटा पूर्व, तीनवटा दक्षिण अनि तीनवटा पश्चिमतिर हेरेका थिए। भाँडोको मोटाइ एक बित्ता मोटो थियो। भाँडोको घेरो प्यालाको घेरो अथवा फूलका पत्रदल जस्तैं थियो। भाँडोमा 2,000 पाथी आँट्थ्यो। तब हीरामले दशवटा काँसाको ठेलागाडाहरू बनाए। प्रत्येक 4 हात लामो, 4 हात चौंडा अनि 3 हात अग्ला थिए। ठेलागाडाहरू चौखटमा चारकुने पाटा ठोकेर बनाइएका थिए। ती लौका अनि घेराहरूमाथि पाटा अनि चौखटहरूमा काँसाका सिंह, साँढे अनि करूब स्वर्गदूतहरू कुँदिएका थिए माथि अनि तल सिंगहरू र साँढेहरू फूलहरू कुँदेर काँसालाई मार्तोलले पिटेर बनाएका थिए। प्रत्येक ठेला-गाडीमा चारवटा काँसाका चक्काहरू धुराहरू समेत थिए। कूनामा ठूलो भाँडोको आधारकालागि काँसाको टेकुआ बनाइएको थियो। टेकुवाहरूमा काँसालाई पिटेर बनाइएका फूलका आकारहरू थिए। त्यहाँ बटुकाको मथिल्लो खुल्ला भागको वरिपरिको निम्ति एउटा आधार थियो, आधार एक हात अग्लो अनि व्यासको खोल्ने डेढ हातहरू थिए। चौखटको तल चारवटा चक्काहरू थिए। चक्काहरू, डेढ हात व्यास भएका थिए। चक्काहरूको माझ धुराहरू ठेलागाडासँग जोडिएको थियो। चक्काहरू रथका चक्काहरू जस्तैं थिए। चक्काको जम्मै जिनिस-धुरी, घेरो, डन्डीहरू तथा धुराहरू काँसाको बनाइएको थियो। प्रत्येक ठेलागाडाको चार कुनामा चारवटा आधारहरू थिए। तिनीहरू सबै ठेलागाडासँग जोडिएका थिए। प्रत्येक ठेला गाडाकोमाथि वरिपरि आधा हात अग्लो गोलो घेरा थियो। त्यसलाई एउटै बनाउनलाई त्यो त्यसका आधारहरूसित जोडिएको थियो। ठेलागाडाको बगल अनि चौखटमा करूब स्वर्गदूतहरू, सिंह अनि ताड़को रूखहरूको काँसाको चित्रहरू थिए। यी चित्रहरू ठेलगाडीको सबै ठाउँमा अंकित गरिएका थिए जहाँ-जहाँ कोठाहरू थिए। ठेलागाडाको वरिपरि भएको चौखटमा फूलहरूका नक्सा कुँदिएका थिए। हीरामले एकै प्रकारका दशवटा ठेलागाडाहरू बनाए। प्रत्येक गाडा गलेको काँसाबाट अनि ढालेरे बनाएको थियो। यसकारण सबै गाडाहरू एउटै नाप अनि आकारमा बनाएको थियो। हीरामले दशवटा बटुकाहरू पनि बनाए। दशवटा ठेलागाडा मध्ये प्रत्येकका लागि एउटा बटुको थियो। प्रत्येक बटुको चार हात चौंडा थियो। बटुकोमा लगभग 40 पाथी क्षमता थियो। हीरामले मन्दिरको दक्षिणतिर पाँचवटा अनि उत्तरतिर अरू पाँचवटा ठेलागाडीहरू स्थापित गरेका थिए। हीरामले भाँडाहरू, बेल्चा अनि स-साना बटुकाहरू बनाए। हीरामले सबै जिनिसहरू राजा सुलेमानले मागे अनुसार बनाए। परमप्रभुकोको मन्दिरका लागि हीरामले बनाएका सामानहरूको सूची यस्तो छः 2 खाम्बाहरू; खाम्बाहरूको माथि बटुका जस्ता 2 मुकुटहरू; वरिपरि ढाक्ने जालीहरू; 2 जालीका लागि 400 वटा दारीमहरू; खाम्बाहरूको माथि दुइवटा बटुकाहरूलाई ढाक्ने प्रत्येक जालीका दुइलहर दारीमहरू थिए। प्रत्येक ठेलागाडामा बटुका भएको 10 ठेलागाडाहरू; तल बाह्रवटा साँढेहरू माथि ठूलो भाँडो; भाँडाहरू, स-साना बेल्चाहरू, स साना बटुकाहरू; अनि सबै भाँडा-कुँडाहरू परमप्रभुको मन्दिरकालागि। हीरामले यी सबै सामानहरू राजा सुलेमानले चाहे अनुसार नै बनाए। तिनीहरू सबै पालिस लगाएको काँसाको बनाइएका थिए। सुलेमानले यी चीजहरू बनाउनमा प्रयोगगरिएको काँसा कहिले पनि जोखेनन्। जोख्नु उचित थिएन। यस कारण काँसाको सम्पूर्ण ओजन थाह भएन। राजाले यी चीजहरू सुक्कोत र शरतानबीच यर्दन नदीको छेऊमा बनाउने आदेश दिएका थिए। तिनीहरूले यी जिनिसहरू काँसा गलाएर अनि भूईंमा बनाइएको साँचोमा ढालेर बनाए। सुलेमानले धेरै सुनका सामानहरू मन्दिरका लागि बनाउने आदेश पनि दिए। सुलेमानले मन्दिरका लागि सुनद्वारा बनाउन लगाएका सामानहरू यी हुन्; सुनको वेदी; सुनको टेबल, परमेश्वरलाई चढाइएको विशेष रोटी यहाँ राखिन्थ्यो। सुनको सामादान (महापवित्र स्थानको अघि उत्तरतिर पाँचवटा अनि दक्षिणतिर पाँचवटा थिए); सुनका फूलहरू, दियोहरू अनि चिम्टाहरू; शुद्ध सुनका कचौराहरू, बाती छिमल्ने कैंचीहरू, स-साना कचौराहरू, थालहरू अनि कोइला बोक्ने धूपौराहरू; मुख्य कक्षका दैलाहरूका लागि तथा भित्री कोठा (अति पवित्रस्थल) को दैलाहरूका लागि सुनका कब्जाहरू बनाए। यस प्रकार राजा सुलेमानले परमप्रभुको मन्दिरका लागि आफूले चाहे अनुरूप काम पूरा गरे। तब राजा सुलेमानले ती सबै जिनिसहरू जम्मा गरे जो उनका पिता दाऊदले यस उदेश्यका लागि जोगाएर राखेका थिए। उनले यी चिजहरू मन्दिरमा ल्याए। उनले चाँदी र सुन परमप्रभुको मन्दिरको भण्डारमा थन्काए।
१ राजाहरू 7:1-51 सरल नेपाली पवित्र बाइबल (सरल नेपाली)
सोलोमनले आफ्नो लागि पनि एउटा राजमहल बनाए। सो बनाउन तेह्र वर्ष लाग्यो। त्यसमा भएको एउटा “लेबनानको बन” महल भनिने ठूलो महल ४४ मिटर लामो, २२ मिटर चौडा र १३.५ मिटर अग्लो थियो। त्यसमा चार लहर देवदारुका खामाहरू थिए, हरेक लहरमा पन्ध्र वटा खामाहरू थिए, तीमाथि देवदारुका दलिनहरू राखिएका थिए। छाना देवदारुको बनिएको थियो र त्यो भण्डार-कोठाहरूसम्म लगाइएको थियो। ती भण्डार-कोठाहरू खामाहरूमाथि खडा थिए। दुई छेउका भित्ताहरूमा तीन-तीन लहर झ्यालहरू बनाइएका थिए। ढोका र झ्यालहरूका चौखटहरू चारकुने थिए र छेउका दुई भित्तामा आमुन्ने-सामुन्ने तीन-तीन लहर झ्यालहरू बनाइएका थिए। गोल-खामाहरूको महल भन्ने ठूलो कोठा २२ मिटर लामो र १३.५ मिटर चौडा थियो। त्यसको अघिपट्टि एउटा पिँढी थियो। पिँढीको अघिपट्टि गोल-खामाहरूमाथि छाना राखिएको थियो। छानाका किनारा खामा नाघेर बाहिरपट्टि निस्केको थियो। राजाको सिंहासन राखिएको न्याय महलमा सोलोमनले मुद्दाका फैसला सुनाउँथे। त्यस महलका पटाइदेखि निदालसम्म भित्रमा देवदारु काठ लगाइएका थिए। सोलोमन आफैं बस्ने कोठाहरूचाहिँ, न्याय महलपछाडि अर्को एउटा चोकमा अरूजस्तै बनिएका थिए। मिश्रका राजाकी छोरी आफ्नी स्वास्नीको निम्ति पनि तिनले त्यस्तै प्रकारको बनाए। ठूलो चोकसमेत यी सबै भवनहरू तिनका जगदेखि छानासम्म दामी ढुङ्गाले बनेका थिए। ती ढुङ्गाहरू नापअनुसार काटेर ढुङ्गा खानिमा नै बनाइएका थिए र तिनका भित्र-बाहिर दुवैपट्टि आराले काटेर मिलाइएको थियो। महलको जगचाहिँ खानिमा तयार गरिएका ठूल्ठूला ढुङ्गाले बनेको थियो। ती ढुङ्गाहरू कतिचाहिँ ३.५ मिटर लामा थिए र कतिचाहिँ ४ मिटर लामा थिए। तीमाथि नापअनुसार काटेर मिलाएका अरू ढुङ्गाहरू लाइएका थिए र तीमाथि देवदारुका बीमहरू लाइएका थिए। महलभित्रको चोक, मन्दिरको भित्री चोक र मन्दिरको प्रवेशद्वार अगाडिको कोठाका भित्ताहरू हरेक तीन लहर काटी मिलाएका ढुङ्गाका देवलसित एक लहर देवदारुका बीमहरू दिएर बनाएका थिए। काँसाको काम गर्न सिपालु टुरोस सहरमा बस्ने हीराम नाम गरेको एक जना मानिसलाई सोलोमन राजाले बोलाउन पठाए। उनका बुबा टुरोसको बासिन्दा थिए, जो मरिसकेका थिए र उनी पनि काँसाको सिपालु कारिगर थिए। उनकी आमा नप्ताली कुलकी थिइन्। हीराम बुद्धिमान् र काम गर्न जान्ने कारिगर थिए। उनी सोलोमन राजाकहाँ आए र राजाले दिएका सबै काम गरे। हीरामले काँसाका दुई वटा गोल-खामाहरू बनाए। तिनको उचाइ ८ मिटर र बाहिरी घेराको नाप ५.३ मिटर थियो। ती गोल-खामाका टुप्पामा राख्न तिनले दुई वटा काँसाका २.२ मिटर अग्ला शीर्षहरू पनि बनाए। खामाका टुप्पाहरू आपसमा बुनिएका साङ्लाका आकारहरूले सिँगारिएका थिए। र काँसाका दुई लहर दारीमहरूले खामाका शीर्षहरू लिली फूलका आकारका थिए र १.८ मिटर अग्ला थिए र ती शीर्षहरू साङ्लाका आकारहरूको माथिल्तिर भएको गोलाकार भागमाथि राखिएका थिए। प्रत्येक शीर्षलाई घेरेर दुई सय दारीमका दुई लहरहरू राखिएका थिए। हीरामले ती दुई गोल-खामाहरू मन्दिरको ढोकाका सामुन्ने राखे। दक्षिणपट्टिका खामाको नाम याकीन र उत्तरपट्टिका खामाको नाम बोअज राखे। खामाका टुप्पामा ती लिली फूलका आकारका शीर्षहरू राखिएका थिए। यसरी गोल-खामाहरूको काम सकियो। हीरामले काँसाको एउटा गोलाकार ट्याङ्की बनाए। त्यो २.२ मिटर गहिरो थियो र त्यसको ब्यास ४.४ मिटर र बाहिरी घेराको नाप १३.२ मिटर थिए। ट्याङ्कीको बाहिरी घेराको किनारमा चारैपट्टि काँसाका दुई लहर लौकाका बुट्टाहरू बनाएर राखिएका थिए र ट्याङ्कीसित एउटै काँसाको टुक्राले बनेको थियो। एक-एक दिशामा तीन-तीन वटाका हिसाबले चारै दिशामा मुख फर्काएर उभेका बाह्र वटा काँसाका साँढेका ढाडमाथि कुण्ड राखिएको थियो। ट्याङ्कीको भित्ता ७५ मिलिमिटर मोटो थियो र त्यसको मुखको घेरा लिली फूलका पत्रदलजस्तो र कचौराको मुखजस्तै बाहिरपट्टि अलि-अलि फर्केको थियो। त्यस ट्याङ्कीमा करिब चालीस हजार लिटर पानी अट्थ्यो। हीरामले दश वटा गाडाहरू पनि बनाए। प्रत्येक गाडा १.८ मिटर लामो, त्यत्ति नै चौडा र १.३ मिटर अग्लो थियो। ती बराबर लमाइ र चौडाइ भएका पाटाहरूले बनाइएका थिए र ती पाटाहरू फ्रेममा लगाइएका थिए। पाटाहरूमा सिंह, साँढे र स्वर्गदूतका चित्र बनाइएका थिए र फ्रेममा सिंह र साँढेका तलतिर र माथितिर लहराजस्तै बेह्रिएका बुट्टा कुँदेर सिँगारिएका थिए। हरेक गाडामा काँसाकै धुरा भएका चार वटा काँसाका चक्काहरू लगाइएका थिए। पानी हाल्ने ठूलो भाँडो खडा गरी राख्न चार कुनामा काँसाका आधारहरू बनाइएका थिए। ती आधारहरूमा लहराजस्तै बेह्रिएका बुट्टाहरू कुँदेर सिँगारिएका थिए। गाडामाथि भाँडा राख्न गोलाकार फ्रेम लगाइएको थियो। त्यो फ्रेम गाडाका टुप्पोबाट ४५ सेन्टिमिटरसम्म माथि उठेको थियो र १८ सेन्टिमिटर तलतिर गएको थियो र त्यसका चारैपट्टि कुँदेर बुट्टा हालिएका थिए। ती चक्काहरू ६६ सेन्टिमिटर अग्ला थिए र पाटाहरूमुनि लगाइएका थिए र तिनका धुराहरू गाडासँग एउटै धातुको टुक्राले बनाइएका थिए। ती चक्काहरू रथका पाङ्ग्राझैँ थिए र तिनका धुरा, घेरा र ती बीचका सुइरा वा डन्डीहरू र चक्काका केन्द्र काँसाले बनेका थिए। हरेक गाडाका तल्लापट्टिका चार कुनामा एकएक वटा आधारहरू थिए। ती आधारहरू गाडासित एउटै धातुको टुक्राले बनाइएका थिए। गाडाका टुप्पामा चारैपट्टि घुमाएर २२ सेन्टिमिटर घेरा लाएको थियो। त्यस आधार र पाटाहरू गाडासँग एकै धातुको टुक्राले बनाइएका थिए। आधार र पाटाका खाली ठाउँहरूमा स्वर्गदूत, सिंह र खजुरका बोटका चित्र बनाएर तिनलाई लहरजस्तै बेह्रिएका बुट्टाले चारैपट्टि सिँगारेका थिए। यसरी गाडाहरू बनाइएका थिए, ती सबै एकै प्रकारका थिए र तिनका आकार र रूप एउटै किसिमका थिए। प्रत्येक गाडाको निम्ति एउटा-एउटा गरेर हीरामले दश वटा पानी राख्ने भाँडाहरू पनि बनाए। हरेक भाँडाको ब्यास १.८ मिटर थियो र त्यसमा प्राय: आठ सय लिटर पानी अटाउँथ्यो। तिनले मन्दिरको दक्षिणपट्टि पाँच वटा र उत्तरपट्टि पाँच वटा गाडाहरू राखे। ट्याङ्कीचाहिँ दक्षिण-पूर्वको कुनामा राखे। हीरामले भाँडा, बेल्चा र बटुकाहरू पनि बनाए। परमप्रभुको मन्दिरको निम्ति तिनले सोलोमन राजाले दिएका सबै काम सिद्धयाए। तिनले यी कुराहरू बनाएका थिए– — दुई वटा गोल-खामाहरू — गोल-खामाका टुप्पामा राख्न बाटाका आकारका दुई वटा शीर्षहरू — शीर्षका टुप्पामा भएका आपसमा बुनिएका साङ्लाका आकारहरू — हरेक शीर्षमा साङ्लाका आकारका चारैपट्टि बनेका एक-एक सय काँसाका दारीमका दुई-दुई वटा लहर गरेर जम्मा चार सय काँसाका दारीमहरू — दश वटा गाडाहरू — दश वटा पानी राख्ने भाँडाहरू — पानीको ट्याङ्की — पानी ट्याङ्की थामेर उभिएका बाह्र साँढेहरू — भाँडा, बेल्चा र बटुकाहरू। हुरामले सोलोमन राजाका निम्ति बनाएका मन्दिरका सारा सर-सामान चिल्ला टल्कने काँसाले बनेका थिए। यर्दन बेसीमा सुक्कोत र सार्तानका बीचमा रहेको जमिनको ढलाइ गर्ने ठाउँमा राजाले ती सबै थोक बनाउन लगाए। ती काँसाका सामानहरू औधी धेरै थिए र सोलोमनले त्यसको ओजन लिन लाएनन्। त्यसरी त्यसको ओजनको हिसाब गरिएन। सोलोमनले मन्दिरको निम्ति सुनका सर-सामान पनि बनाउन लाए। वेदीमा परमेश्वरलाई चढाएको भोजन राखिने टेबिल, महा-पवित्रस्थानको सामुन्ने राखिने पाँच वटा उत्तरपट्टि र पाँच वटा दक्षिणपट्टि गरेर जम्मा दश वटा सामदानहरू, फूल, पानस र चिम्टाहरू, कचौराहरू, पानस निभाउने औजारहरू, बटुकाहरू र धूप-दानीहरू र आगोको फिलिङ्गो बोक्ने ताप्केहरू र महा-पवित्रस्थानका दैलाका कब्जाहरू, मन्दिरका बाहिरी ढोकाहरू, यी सबै सामानहरू सुनले बनेका थिए। मन्दिरको सबै काम सकिएपछि सोलोमन राजाले आफ्ना बुबा दाऊदले परमप्रभुलाई अर्पण गरेका सबै चाँदी, सुन र अरू थोकहरू मन्दिरका भण्डारहरूमा राखे।